ਖੁਦ 'ਚੋਂ ਖੁਦੀ (ਮਿੰਨੀ ਕਹਾਣੀ)

ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਦਾ ਪਹਿਰਾਵਾ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਹੀ ਵੰਨ -ਸੁਵੰਨਤਾ ਵਾਲਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਕੋਲ ਕੱਪੜਿਆਂ ਦੇ ਅੰਬਾਰ ਸਨ ਤੇ ਹੁਣ ਵੀ ਟਰੰਕ 'ਚ ਸੌ ਤੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸਾੜੀਆਂ ਪਈਆਂ ਸਨ। ਮਾਂ ਦੀ ਅੰਤਿਮ ਇੱਛਾ ਅਨੁਸਾਰ ਮੈਂ ਇਹ ਸਾੜੀਆਂ ਲੋੜਵੰਦਾਂ ਨੂੰ ਦਾਨ ਕਰਨੀਆਂ ਸਨ । ਇਹ ਕੱਪੜੇ ਮਾਨਸਿਕ ਰੋਗੀ ਮਹਿਲਾਵਾਂ ਨੂੰ ਦਾਨ ਕੀਤੇ ਜਾਣ ਦਾ ਫ਼ੈਸਲਾ ਹੋਇਆ। ਮਿਥੇ ਸਮੇਂ ਅਨੁਸਾਰ ਮੈਂ ਲੋੜੀਂਦੇ ਕੱਪੜੇ ਲੈ ਕੇ ਓਸ ਸੰਸਥਾ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ। ਆਪਣੀ ਤਸੱਲੀ ਲਈ ਮੈਂ ਹਰ ਮਹਿਲਾ ਦੇ ਇਹ ਸਾੜੀ ਪਾਈ ਹੋਈ ਵੀ ਵੇਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। 

ਮੇਰੇ ਨਾਲ਼ ਆਈ ਇੱਕ ਸਹਾਇਕ ਬੀਬੀ ਤੇ ਓਥੋਂ ਦੇ ਸਟਾਫ਼ ਨੇ ਮੇਰੇ ਉਲੀਕੇ ਕਾਰਜ ਨੂੰ ਨੇਪਰੇ ਚਾੜ੍ਹਨ 'ਚ ਮੇਰੀ ਮਦਦ ਕੀਤੀ। ਰੰਗ -ਪਰੰਗ ਸਾੜੀਆਂ ਪਾਉਂਦਿਆਂ ਹੀ ਹਰ ਪੀੜਿਤ ਮਹਿਲਾ ਦੀ ਦਿੱਖ ਦੀ ਪ੍ਰੀਭਾਸ਼ਾ ਹੀ ਬਦਲ ਗਈ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਆਪਾ ਆਪ ਮੁਹਾਰੇ ਉਘੜ ਕੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆਣ ਖਲ੍ਹੋਇਆ। ਬੁਝੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚਮ ਉਠੀਆਂ ਤੇ ਚੋਰੀ ਹੋਏ ਨਿੰਮੇ ਹਾਸੇ ਪਰਤ ਆਏ ਸਨ। ਖੁਦ 'ਚੋਂ ਖੁਦੀ ਦਾ ਝਲਕਾਰਾ ਤੇ ਤੋਰ 'ਚ ਹੁਲਾਰਾ ਸੀ। ਚਿਹਰੇ 'ਤੇ ਖੇੜਾ ਤੇ ਸ਼ੋਖ ਅਦਾਵਾਂ ਸਭ ਦਾ ਧਿਆਨ ਖਿੱਚ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਹੁਣ ਮਾਂ ਦੀ ਹਰ ਸਾੜੀ ਨੂੰ ਨਵ-ਜੀਵਨ ਤੇ ਇੱਕ ਨਵਾਂ ਸਾਥੀ ਮਿਲ ਗਿਆ ਸੀ। 

ਡਾ. ਹਰਦੀਪ ਕੌਰ ਸੰਧੂ 

ਨੋਟ : ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ 790 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ ਹੈ। 
ਲਿੰਕ 1       ਲਿੰਕ 2        ਲਿੰਕ 3      ਲਿੰਕ 4

ਕੌਣ ਹੁੰਦੇ ਓ ਤੁਸੀਂ ? (ਮਿੰਨੀ ਕਹਾਣੀ )

ਸਾਊ ਜਿਹੇ ਸੁਭਾਅ ਦਾ ਉਹ ਇੱਕ ਬਾਰਾਂ ਕੁ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਸੀ ਜੋ ਜਮਾਤ 'ਚ ਬਹੁਤ ਹੀ ਘੱਟ ਬੋਲਦਾ। ਪਰ ਆਪਣੇ ਜਮਾਤੀਆਂ ਦੇ ਜ਼ੋਰ ਪਾਉਣ 'ਤੇ ਉਹ ਕਦੇ -ਕਦੇ ਕੋਈ ਗੀਤ ਜ਼ਰੂਰ ਸੁਣਾ ਦਿੰਦਾ। ਇੱਕ ਵਾਰ ਉਸ ਦੇ ਪਿੰਡ ਤੋਂ ਮੀਲਾਂ ਦੂਰ ਕਿਸੇ ਸ਼ਹਿਰ 'ਚ ਕੋਈ ਰਿਐਲਿਟੀ ਸ਼ੋਅ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਵੀ ਆਪਣੀ ਕਿਸਮਤ ਅਜਮਾਉਣ ਕਿਸੇ ਨਾਲ਼ ਉਥੇ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ। 

ਭਾਗ ਲੈਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸਭ ਨੇ ਆਪਣਾ -ਆਪਣਾ ਨਾਂ ਦਰਜ ਕਰਾਉਣਾ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਫਾਰਮ ਭਰਨ ਵਾਲ਼ੇ ਨੇ ਉਸ ਦਾ ਨਾਂ ਪੁੱਛਿਆ ਤਾਂ ਸੰਗਦਾ ਜਿਹਾ ਉਹ ਸਹਿਮ ਕੇ ਬੋਲਿਆ, "ਊਂ ਤਾਂ ਜੀ ਮੈਨੂੰ ਸਾਰੇ ਨੰਦੂ -ਨੰਦੂ ਕਹਿੰਦੇ ਆ ਪਰ ਸਕੂਲ 'ਚ ਮੇਰਾ ਨਾਂ ਨੰਦ ਬੋਲਦੈ। " 

 " ਅੱਛਾ ! ਨੰਦ।" 

 " ਨੰਦ ਦੇ ਨਾਲ਼ ਕੀ ਲਾਉਂਦੈ ? ਨੰਦ ਸਿੰਘ, ਨੰਦ ਕੁਮਾਰ ਜਾਂ ਨੰਦ ਦਾਸ ? ਥੋਡੀ ਜਾਤ ਕੀ ਆ ? ਤੁਸੀਂ ਕੌਣ ਹੁੰਦੇ ਓ ?" ਫਾਰਮ ਭਰਨ ਵਾਲ਼ਾ ਇੱਕੋ ਸਾਹੇ ਕਈ ਸਵਾਲ ਕਰ ਗਿਆ। 

ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਕਹਿਣ ਲਈ ਜਿਵੇਂ ਉਸ ਨੂੰ ਕੁਝ ਸੁਝਿਆ ਹੀ ਨਾ। ਫੇਰ ਪੈਰ ਜਿਹੇ ਮਲ਼ਦਾ ਉਹ ਸੁੰਗੜਦਾ ਜਿਹਾ ਬੋਲਿਆ, " ਜਾਤ ਦਾ ਤਾਂ ਜੀ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ , ਪਰ ਊਂ ਅਸੀਂ ਗਰੀਬ ਹੁੰਨੇ ਆਂ। "

ਅਗਲੇ ਕੁਝ ਪਲਾਂ ਬਾਦ ਉਸ ਮਾੜਕੂ ਜਿਹੇ ਮੁੰਡੇ ਨੇ ਸਟੇਜ 'ਤੇ ਚੜ੍ਹਦਿਆਂ ਹੀ ਆਪਣੀ ਗਾਇਕੀ ਦੀ ਅਮੀਰੀ ਨਾਲ਼ ਸਭ ਨੂੰ ਅਚੰਭਿਤ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ । 

ਡਾ. ਹਰਦੀਪ ਕੌਰ ਸੰਧੂ 

ਨੋਟ : ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ  891 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ ਹੈ। 

ਲਿੰਕ 1         ਲਿੰਕ 2    ਲਿੰਕ 3        ਲਿੰਕ 4

ਵਫ਼ਾਦਾਰ (ਮਿੰਨੀ ਕਹਾਣੀ)

ਗੱਲ 1973 ਦੀ ਹੈ। ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਅਫ੍ਰੀਕਾ ਤੋਂ ਰੀਟਾਇਰ ਹੋ ਕੇ ਪਿੰਡ ਆ ਕੇ ਰਹਿਣ ਲੱਗ ਪਏ ਸਨ। ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਮਸਰੂਫ ਰੱਖਣ ਲਈ ਖੇਤੀ ਕਰਨੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਇੱਕ ਕੁੱਤਾ ਵੀ ਪਾਲ ਰੱਖਿਆ ਸੀ ਜਿਸ ਨੂੰ ਸਾਰੇ ਜੈਕੀ ਬੋਲਦੇ ਸਨ। ਸਾਡੇ ਖੇਤ ਘਰ ਤੋਂ ਪੰਜਾਹ ਕੁ ਗਜ਼ ਦੀ ਦੂਰੀ 'ਤੇ ਹੀ ਸਨ। ਇਸ ਲਈ ਕਦੇ ਘਰ ਤੇ ਕਦੇ ਖੂਹ ਨੂੰ ਪਿਤਾ ਜੀ ਦਾ ਜਾਣਾ ਆਉਣਾ ਲੱਗਾ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਪਿਤਾ ਜੀ ਦੇ ਦੋ ਹੀ ਸ਼ੌਕ ਸਨ ,ਇੱਕ ਜੈਕੀ ਨੂੰ ਹਰ ਦਮ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਰੱਖਣਾ ਜਾਂ ਟਰਾਂਜਿਸਟਰ ਰੇਡੀਓ ਕੋਲ ਰੱਖਣਾ। 

ਇੱਕ ਦਿਨ ਪਿਤਾ ਜੀ ਖੇਤ 'ਚ ਰੰਬੇ ਨਾਲ ਗੋਡੀ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ। ਨੇੜੇ ਹੀ ਰੇਡੀਓ ਵੱਜ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਜੈਕੀ ਇਧਰ ਉਧਰ ਆਪਣੇ ਮਜ਼ੇ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਅਤੇ ਸਾਡੀ ਇੱਕ ਮੱਝ ਨਜ਼ਦੀਕ ਹੀ ਘਾਹ ਚਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਨਜ਼ਦੀਕ ਹੀ ਸਾਡਾ ਪੁਰਾਣਾ ਖੂਹ ਸੀ ਜੋ ਹੁਣ ਉਜੜਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਖੂਹ ਦੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਘਾਹ ਬਹੁਤ ਸੀ। ਮੱਝ ਕਿਤੇ ਉਹ ਘਾਹ ਖਾਣ ਲਈ ਖੂਹ ਵੱਲ ਨੂੰ ਚਲੀ ਗਈ। ਪਿਤਾ ਜੀ ਡਰ ਗਏ  ਕਿ ਕਿਤੇ ਮੱਝ ਖੂਹ ਵਿੱਚ  ਨਾ ਡਿੱਗ ਪਵੇ। ਮੱਝ ਨੂੰ ਉਥੋਂ ਹਟਾਉਣ ਲਈ ਦੌੜੇ ਲੇਕਿਨ ਮੁੜਨ ਲੱਗੀ ਮੱਝ ਦਾ ਮੂੰਹ ਲੱਗਣ ਨਾਲ ਉਹ ਖੁਦ ਹੀ ਖੂਹ ਵਿੱਚ ਡਿੱਗ ਪਏ। ਇਹ ਸਭ ਕੁਝ ਜੈਕੀ ਨੇ ਦੇਖਿਆ ਅਤੇ ਉਹ ਦੌੜ ਕੇ ਘਰ ਨੂੰ ਆ ਗਿਆ। ਘਰ ਆ ਕੇ ਉਹ ਸਾਡੀ ਬੀਬੀ ਨੂੰ ਭੌਂਕਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਬੀਬੀ ਉਹ ਨੂੰ ਝਿੜਕਣ ਲੱਗੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਵਿਚਾਰੀ ਨੂੰ ਕੀ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਕੀ ਹੋਇਆ ਸੀ? ਜੈਕੀ ਫਿਰ ਖੂਹ ਨੂੰ ਦੌੜ ਗਿਆ ਤੇ ਫਿਰ ਆ ਗਿਆ ਲੇਕਿਨ ਬਾਰ -ਬਾਰ ਭੌਂਕ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕੋਈ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਕੀ ਹੋਇਆ ਸੀ?

ਸ਼ਾਮ ਹੋ ਗਈ। ਜਦ ਪਿਤਾ ਜੀ ਘਰ ਨਹੀਂ ਆਏ ਤਾਂ ਸਭ ਸੋਚਣ ਲੱਗੇ। ਮੇਰੇ ਛੋਟੇ ਭਾਈ ਨਿਰਮਲ ਵੀ ਘਰ ਆ ਗਏ। ਪਿਤਾ ਜੀ ਬਾਰੇ ਪਤਾ ਕਰਨ ਲਈ ਪਹਿਲਾਂ ਉਹ ਖੂਹ ਵੱਲ ਨੂੰ ਚੱਲ ਪਏ। ਅੱਗੇ ਅੱਗੇ ਜੈਕੀ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਖੂਹ 'ਤੇ ਜਾ ਕੇ ਜੈਕੀ ਖੂਹ ਵੱਲ ਨੂੰ ਮੂੰਹ ਕਰ ਕਰਕੇ ਭੌਂਕਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਨਿਰਮਲ ਨੇ ਖੂਹ ਵਿੱਚ ਬੈਟਰੀ ਦੀ ਲਾਈਟ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਪਾਣੀ ਉਪਰ ਸੌ -ਸੌ ਰੁਪਏ ਦੇ ਨੋਟ ਤਰ ਰਹੇ ਸਨ। ਨਿਰਮਲ ਨੂੰ ਸਮਝ ਆ ਗਈ ਕਿ ਉਸ ਦਿਨ ਪਿਤਾ ਜੀ ਨੇ ਪੋਸਟ ਔਫਿਸ ਵਿਚੋਂ ਪੈਸੇ ਕਢਵਾਉਣੇ ਸਨ। 

ਉਸ ਦਿਨ ਤੋਂ ਬਾਦ ਜੈਕੀ ਨੇ ਖਾਣਾ ਪੀਣਾ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ। ਉਸ ਅੱਗੇ ਰੋਟੀ ਰੱਖਦੇ ਲੇਕਿਨ ਉਹ ਉਤੇ ਮਿੱਟੀ ਪਾ ਦਿੰਦਾ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚੋਂ ਹੰਝੂ ਆਉਂਦੇ ਰਹਿੰਦੇ। ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ 'ਚ ਹੀ ਜੈਕੀ ਨੇ ਭੁੱਖੇ ਰਹਿ ਕੇ ਆਪਣੀ ਜਾਨ ਦੇ ਦਿੱਤੀ।  

ਗੁਰਮੇਲ ਸਿੰਘ ਭੰਮਰਾ 

ਯੂ ਕੇ 

ਨੋਟ : ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ  153 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ ਹੈ। 

ਲਿੰਕ 1      ਲਿੰਕ 2           ਲਿੰਕ 3

ਰੰਗਸੁਰ (ਹਾਇਬਨ)

 ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਵੇਲਾ ਸੀ। ਚੁਫ਼ੇਰੇ 'ਚ ਸਵਰਗ ਵਰਗੀ ਸ਼ਾਂਤੀ ਸੀ। ਪੂਰਬ ਦੀ ਗੁੱਠ 'ਚੋਂ ਚੜ੍ਹਦੀ ਟਿੱਕੀ ਨੇ ਲਾਲੀ ਬਿਖੇਰ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। ਅੰਬਰੀ ਰਿਸ਼ਮਾਂ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਰਹਿਮਤੀ ਕਿਰਨ ਦੀ ਬਖਸ਼ਿਸ਼ ਠੰਢ ਨਾਲ ਸੁੰਗੜੀ ਧਰਤ ਨੂੰ ਬੁੱਢੀ ਦਾਦੀ ਦੀ ਅਸੀਸ ਵਰਗੀ ਨਿੱਘੀ -ਨਿੱਘੀ ਜਾਪਦੀ ਸੀ। ਅੱਖਾਂ ਮਲਦੀ ਕੁਦਰਤ ਆਪਣੇ ਆਹਰ ਲੱਗ ਗਈ ਸੀ।ਧਰਤ ਤਾਂ ਨਿਰੰਤਰ ਘੁੰਮਦੀ ਹੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਕਦੇ ਵੀ ਵਿਰਾਮ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ। ਸ਼ਾਇਦ ਤਾਰਿਆਂ ਦੀ ਲੋਅ 'ਚ ਹੀ ਸੁੱਤ ਉਨੀਂਦਰੀ ਜਿਹੀ ਆਪਣੀ ਨੀਂਦ ਪੂਰੀ ਕਰ ਲੈਂਦੀ ਹੋਵੇਗੀ ।
ਮੈਂ ਅੰਗੜਾਈ ਭੰਨਦਿਆਂ ਕਮਰੇ 'ਚ ਲੱਗੇ ਰੰਗੀਨ ਰੇਸ਼ਮੀ ਪਰਦੇ ਪਰ੍ਹਾਂ ਹਟਾਏ। ਸੁਨਹਿਰੀ ਚਾਨਣ ਨਾਲ ਕਮਰਾ ਭਰ ਗਿਆ ਸੀ । ਬਾਹਰ ਧੁੱਪ ਸੇਕਦੀ ਕਾਇਨਾਤ ਨਿੱਘ ਨਾਲ ਪੰਘਰਦੀ ਜਾਪ ਰਹੀ ਸੀ। ਖੰਭਾਂ ਨੇ ਉਡਾਰੀ ਭਰ ਲਈ ਸੀ। ਵਿਹੜੇ 'ਚ ਪਏ ਸੱਖਣੇ ਭਾਂਡੇ ਕੋਲ ਅਦਨੇ ਜਿਹੇ ਰੰਗੀਨ ਪਰਿੰਦੇ ਮੇਰੇ ਜਾਗਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਆਣ ਬੈਠੇ ਸਨ। ਸੁਰ ਕੇਰਦੀਆਂ ਇਹਨਾਂ ਚੁੰਝਾਂ ਨਾਲ ਮੇਰੀ ਸਾਂਝ ਹੁਣ ਕਾਫ਼ੀ ਪੁਰਾਣੀ ਹੋ ਗਈ ਹੈ।ਉਹ ਮੇਰੀ ਹੀ ਉਡੀਕ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਸਨ । ਚਾਹ ਦੀ ਘੁੱਟ ਭਰਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਂ ਭਾਂਡੇ 'ਚ ਪਾਣੀ ਤੇ ਰੋਟੀ ਭੋਰ ਕੇ ਪਾ ਆਈ ਸੀ। ਅਗਲੇ ਹੀ ਪਲ ਪਰਿੰਦਿਆਂ ਦੀ ਚਹਿਕ ਮੈਨੂੰ 'ਸੁਭਾਨ ਤੇਰੀ ਕੁਦਰਤ' ਦਾ ਗਾਣ ਅਲਾਪਦੀ ਜਾਪੀ।
ਬਗੀਚੀ ਦਾ ਖ਼ਿਆਲ ਆਉਂਦਿਆਂ ਹੀ ਮੈਂ ਓਧਰ ਨੂੰ ਹੋ ਤੁਰੀ । ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਹਰਿਆਵਲ ਹੀ ਹਰਿਆਵਲ ਸੀ।ਧਰਤ ਦੀ ਨਿੱਘੀ ਬੁੱਕਲ 'ਚ ਪਏ ਬਹੁਤੇ ਬੀਜਾਂ ਨੇ ਫੁਟਾਰਾ ਲੈ ਲਿਆ ਸੀ। ਪਰ ਕੁਝ ਮੀਂਹ -ਹਨ੍ਹੇਰੀਆਂ ਤੋਂ ਡਰਦੇ ਬਾਹਰ ਆਉਣ ਤੋਂ ਮੁਨਕਰ ਹੋਇਆਂ ਨੂੰ ਜਨੌਰ ਚੁੱਗ ਗਏ ਹੋਣੇ ਆ।
ਸੂਹੀ ਸਵੇਰ ਦੇ ਤ੍ਰੇਲ ਧੋਤੇ ਫ਼ੁੱਲ ਆਪਣੀ ਮਹਿਕ ਅਤੇ ਖ਼ੂਬਸੂਰਤੀ ਬਖ਼ੇਰ ਰਹੇ ਸਨ। ਸਾਹਮਣੇ ਸੂਹੇ ਫੁੱਲਾਂ ਲੱਗੀ ਹਿੱਲਦੀ ਟਹਿਣੀ ਨੂੰ ਤੱਕਦਿਆਂ ਮੈਂ ਵੀ ਸਹਿਜ ਸੁਭਾਅ ਹੱਥ ਹਿਲਾ ਦਿੱਤਾ। ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਟਹਿਣੀ ਹਵਾ ਦੇ ਬੁੱਲੇ ਨਾਲ ਹਿੱਲ ਰਹੀ ਸੀ ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਹਿੱਲਦੀ ਟਹਿਣੀ ਇਸ ਸੂਹੀ ਸਵੇਰ 'ਚ ਸ਼ੁੱਭ ਪ੍ਰਭਾਤ ਕਹਿੰਦੀ ਜਾਪੀ।ਮੇਰਾ ਇਹ ਭਰਮ ਮੈਨੂੰ ਧੁਰ ਅੰਦਰ ਤੱਕ ਸਰਸ਼ਾਰ ਕਰ ਗਿਆ।ਇੱਕ ਹੋਰ ਟਹਿਣੀ 'ਤੇ ਬੈਠਾ ਇੱਕ ਰੰਗੀਨ ਤੋਤਾ ਹੁਣੇ- ਹੁਣੇ ਕਿਧਰੇ ਉਡਾਰੀ ਮਾਰ ਗਿਆ ਸੀ।ਉਸ ਦੀ ਅਣਹੋਂਦ 'ਚ ਅਜੇ ਵੀ ਇਹ ਟਹਿਣੀ ਕੰਬ ਰਹੀ ਹੈ।ਲੱਗਦੈ ਇਸ ਦਾ ਕੋਈ ਬੇਨਾਮ ਰਿਸ਼ਤਾ ਸੀ ਉਸ ਰੰਗੀਨ ਪੰਛੀ ਨਾਲ ? 
 ਅੱਜ ਮੈਨੂੰ ਕਿਤੇ ਜਾਣ ਦੀ ਕੋਈ ਕਾਹਲ਼ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਸੂਰਜ ਨੂੰ ਸੰਝ ਤੱਕ ਜਾਣ ਦੀ ਕੋਈ ਤੇਜ਼ੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ। ਧੁੱਪ ਹੋਰ ਵੀ ਗੋਰੀ -ਗੋਰੀ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਕਿਆਰੀ 'ਚ ਲੱਗੇ ਫੁੱਲ ਨਿੱਤ ਸਵੇਰੇ ਸਾਜਰੇ ਮੈਨੂੰ ਉਡੀਕਦੇ ਲੱਗਦੇ ਨੇ। ਜੇ ਕਿਸੇ ਦਿਨ ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦੀ ਤਾਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀਆਂ ਮਲੂਕ ਪੰਖੜੀਆਂ ਕੁਮਲਾ ਜਾਂਦੀਆਂ ਨੇ। ਹੁਣ ਮੈਂ  ਸੰਤਰੀ ਤੇ ਪਿਆਜ਼ੀ ਫੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਪਾਣੀ ਦੇ ਰਹੀ ਸਾਂ। ਤਿੰਨ ਫੁੱਲ ਤਾਂ ਅੱਜ ਹੀ ਖਿੜੇ ਨੇ। ਕੱਲ ਤੱਕ ਤਾਂ ਇਹ ਅਜੇ ਅੱਧ ਖਿੜੀਆਂ ਡੋਡੀਆਂ ਹੀ ਸਨ। ਸਾਵੇ ਘਾਹ 'ਤੇ ਝੜੀਆਂ ਕੁਝ ਪੰਖੜੀਆਂ ਨਾਲ ਹਵਾ 'ਚ ਮੱਧਮ ਜਿਹੀ ਮਿੱਠੀ ਮਹਿਕ ਭਰ ਗਈ ਸੀ।
 ਕਾਦਰ ਦੀ ਏਸ ਕਾਇਨਾਤ ਦੀ ਸੁੰਦਰਤਾ ਅਸਲ 'ਚ ਅਕਹਿ ਹੈ ਤੇ ਇਸ ਦਾ ਸੁਹੱਪਣ ਕਦੇ ਪੁਰਾਣਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਇਸ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਕੋਈ ਅੱਕਦਾ -ਥੱਕਦਾ ਨਹੀਂ। ਇਸ ਅਦੁੱਤੀ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਨੂੰ ਨਿਹਾਰਦੀ ਹੁਣ ਮੈਂ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸਾਂ ਕਿ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਰੂਹ ਦੀ ਮਿੱਟੀ 'ਚ ਅਜਿਹਾ ਕਿਹੜਾ ਰੰਗ ਬੀਜਾਂ ਕਿ ਧੁੱਪ ਖਿੜੇ ਫੁੱਲਾਂ ਨਾਲ ਮੇਰੀ ਝੋਲੀ ਨਿੱਤ ਭਰਦੀ ਰਹੇ। 
ਫੱਗਣੀ ਧੁੱਪ 
ਚੁੰਝੋਂ ਕਿਰਦੇ ਸੁਰ 
ਬਿਖਰੇ ਰੰਗ। 

ਡਾ. ਹਰਦੀਪ ਕੌਰ ਸੰਧੂ
ਨੋਟ : ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ  180 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ ਹੈ। 
link1           link 2      link3        link4