ਔਨਲਾਈਨ ਪੰਜਾਬੀ ਰਸਾਲੇ 'ਸਫ਼ਰਸਾਂਝ ' 'ਤੇ ਆਪ ਦਾ ਹਾਰਦਿਕ ਸੁਆਗਤ ਹੈ।ਇਸ ਸਾਈਟ ਦਾ ਮਕਸਦ ਪੰਜਾਬੀ ਸਾਹਿਤ ਦੀ ਝੋਲ਼ੀ ਮਿਆਰੀ ਲਿਖਤਾਂ ਪਾਉਣਾ ਹੈ। ਸਾਹਿਤ ਦੀ ਕਿਸੇ ਵੀ ਵਿਧਾ (ਹਾਇਕੁ,ਤਾਂਕਾ, ਸੇਦੋਕਾ, ਹਾਇਬਨ ਜਾਂ ਚੌਵਰਗਾ) ਦਾ ਹਰ ਸਮੇਂ ਸਵਾਗਤ ਹੋਵੇਗਾ।ਤੁਹਾਡੀਆਂ ਲਿਖਤੀ ਪੈੜਾਂ ਨੂੰ ਸ਼ਾਮਿਲ ਕਰਕੇ ਸਾਨੂੰ ਖੁਸ਼ੀ ਹੋਵੇਗੀ।

'ਸਫ਼ਰਸਾਂਝ' ਪੰਜਾਬੀ ਸਾਹਿਤ ਦੇ ਵਿਕਾਸ ਤੇ ਪ੍ਰਸਾਰ ਲਈ ਇੱਕ ਨਿਮਾਣਾ ਜਿਹਾ ਉਪਰਾਲਾ ਹੈ। ਅੱਜ ਦੀ ਘੜੀ ਇਹ 51 ਦੇਸ਼ਾਂ ਤੱਕ ਅੱਪੜ ਚੁੱਕਾ ਹੈ ਤੇ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਤਕਰੀਬਨ 50 ਤੋਂ ਵੱਧ ਵਾਰ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਪੜ੍ਹਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਕਦੇ-ਕਦੇ ਇਹ ਅੰਕੜਾ 200 ਨੂੰ ਵੀ ਟੱਪ ਚੁੱਕਿਆ ਹੈ। ਆਪ ਜੀ ਦੇ ਨਿੱਘੇ ਹੁੰਗਾਰੇ ਦੀ ਆਸ ਰਹੇਗੀ।

ਹੁੰਗਾਰਾ ਭਰਨ ਵਾਲ਼ੇ

30 Jun 2017

ਤਰੱਕੀ ( ਮਿੰਨੀ ਕਹਾਣੀ )

ਗੁਰਬਚਨ ਦਾ ਸਾਰਾ ਪਰਿਵਾਰ ਵਿਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਪੱਕਾ ਹੋ ਗਿਅਾ ਸੀ । ਬੁੱਢੀ ੳੁਮਰੇ ੳੁਹ ਵੀ ਵਿਦੇਸ਼ ਚਲਾ ਗਿਅਾ ਪਰ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਮਿੱਟੀ ਅਜੇ ਵੀ ੳੁਸ ਦੇ ਸਰੀਰ ਤੋਂ ਮਹਿਕ ਰਹੀ ਸੀ । ਜਦੋਂ ੳੁਹ ਪੰਜਾਬੀਅਾਂ ਨੂੰ ਪਰਾਈ ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ ਅਣਥੱਕ ਮਿਹਨਤ ਕਰਦੇ ਦੇਖਦਾ ਤਾਂ ੳੁਸ ਦੀ ਸੋਚ ਸੱਤਰ ਸਾਲ ਪਿੱਛੇ ਚਲੀ ਜਾਂਦੀ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ੳੁਹਨਾਂ ਨੇੇ  ਵਿਰਸੇ ਚ ਮਿਲੀ ਮਿਹਨਤ ਸਦਕਾ ਬਲਦਾਂ ਨਾਲ ਅਾਪਣੇ ਖੇਤ ਵਾਹੇ ਅਤੇ ਮਣਾ ਮੂੰਹ ਅਨਾਜ ਪੈਦਾ ਕਰਕੇ ਪੰਜਾਬ ਨੂੰ ਕਿੰਨਾ ਖੁਸ਼ਹਾਲ  ਬਣਾਇਅਾ ਸੀ ।  
        ਇੱਕ ਦਿਨ ੳੁਸ ਦੇ ਪੋਤਰੇ ਨੇ ਕਿਹਾ , " ਬਾਪੂ ਦੇਖ, ਇਸ ਦੇਸ ਨੇ ਕਿੰਨੀ ਤਰੱਕੀ ਕੀਤੀ ਅਾ "
   " ਹਾਂ ਪੁੱਤਰ , ਪਹਿਲਾਂ ਇਹਨਾਂ ਨੇ ਅਾਪਣੀ ਸੋਨੇ ਦੀ ਚਿੜੀ ਲੁੱਟੀ , ਫਿਰ ੳੁਸ ਦੀ ਚਮਕ ਨੇ ਤੇਰੇ ਵਰਗੇ ਲੱਖਾਂ ਮਿਹਨਤੀ ਹੀਰੇ ਲੁੱਟੇ , ਸਾਨੂੰ ਮਾਂ ਬੋਲੀ ਤੋਂ ਵਾਂਝੇ ਕੀਤਾ , ਅਜੇ ਵੀ ਤਰੱਕੀ ਨਾ ਕਰੇ ਇਹ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਕੌਮ "
         ਬਾਪੂ ਇਹ ਕਹਿੰਦਾ ਅੱਖਾਂ ਭਰ ਅਾਇਅਾ ।   

29 Jun 2017

ਸਵੇਰ ਦੀ ਸੈਰ ਤੋਂ ਮੁੜਦਿਆਂ



Kanwar Deep's profile photo, Image may contain: 1 person
ਜਦੋਂ ਹੱਥੀਂ ਲਾਏ ਰੁੱਖ ਨੂੰ ਨਵੇਂ ਨਕੋਰ ਸੁਨਿਹਰੀ ਪੱਤਰ ਦੇਖੀਦੇ ਆ ਤਾਂ ਆਪੇ ਦੇ ਗਲ਼  ਬਾਹਾਂ ਪਾ ਕੇ ਨੱਚਣ ਨੂੰ ਜੀਅ ਕਰਦਾ।  ਕਿੰਨਾ ਅਦੁੱਤੀ ਚਮਤਕਾਰ ਆ ਕੁਦਰਤ ਦਾ।  ਜੇ ਦੇਖੀਏ ਤਾਂ ਹਰ ਥਾਂ ਹਰ ਪਲ ਕੁਦਰਤ ਦਾ ਚਮਤਕਾਰ ਵਾਪਰ ਰਿਹਾ। ਕਿਣ-ਮਿਣ ਭੂਰ ਪੈ ਰਹੀ ਆ , ਰੁੱਖਾਂ ਦੇ ਪੱਤੇ ਧੰਨਵਾਦੀ ਸਰੂਰ 'ਚ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਰਹੇ ਨੇ। ਧਰਤੀ ਨਸ਼ਿਆਈ ਪਈ ਆ , ਘਾਹ ਤੋਂ ਖੁਸ਼ੀ ਸਾਂਭੀ ਨੀ ਜਾਂਦੀ !




ਕੰਵਰ ਦੀਪ 

ਨੋਟ : ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ 19 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ ਹੈ।

28 Jun 2017

ਸਾਦੀ ਜਿਹੀ ਇੱਕ ਪੁਰਾਣੀ ਯਾਦ (ਵਾਰਤਾ)

ਮੈਂ ਪਦਾਰਥਵਾਦੀ ਹੈ ਨਹੀਂ  , ਨਾ ਹੀ ਬਣ ਸਕਦਾ ਸੀ । 1947 ਦੀ ਵੰਡ ਦਾ ਮਾਰ ਖਾਧਾ ਪਰਿਵਾਰ , ਹਰ ਚੀਜ਼ ਦੀ ਕਮੀਂ ,ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਕਵੀ ਮਨ ,ਕਵੀ ਜਿਹਾ ਬਣ ਕੇ ਰਹਿ ਗਿਆ  ਤੇ  ਉਹ ਵੀ ਪੂਰੀ ਤਰਾਂ ਨਾ ਬਣ ਸਕਿਆ । ਦਿੱਲੀ ਦੀ ਨੌਕਰੀ , ਕਈ ਮਜਬੂਰੀਆਂਧੱਕੇ ਆਦਿ।  ਸਭ ਨੇ ਮਿਲ ਕੇ ਕਵੀ ਮਨ ਨੂੰ ਵੀ ਪੂਰਾ ਕਵੀ ਵੀ  ਨਾ ਰਹਿਣ ਦਿੱਤਾ 
              ਮੈਂ ਅੱਠਵੀਂ ਵਿੱਚ ਪੜਦਾ ਸੀ। ਛੋਟੀਆਂ ਛੋਟੀਆਂ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਦੀ ਤੁੱਕ ਬੰਦੀ ਕਰਕੇ  ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਦੇ ਕਹਿਣ 'ਤੇ ਜਮਾਤ ਵਿੱਚ ਸੁਣਾਉਂਦਾ ਸੀ   ਇਹ 1950-60 ਦਹਾਕੇ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ । ਸਾਡੇ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਉਸ ਵੇਲੇ ਕੁੜੀਆਂ ਵੀ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਪੜਦੀਆਂ ਸਨ ਮੇਰੀ ਜਮਾਤ ਵਿੱਚ ਵੀ 9-10 ਕੁੜੀਆਂ ਸਨ। ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਬੈਠਣ ਦੇ ਡੈਸਕ  ਸਭ ਤੋਂ ਅਗਲੇ ਹੁੰਦੇ ਸਨ 
  ਨਰ -ਮਾਦੇ ਦੀ  ਆਪਸੀ ਖਿੱਚ ਕੁਦਰਤੀ ਹੈ , ਹੋਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਵੀ ਹੈ,  ਸਮਾਜਿਕ ਕਦਰਾਂ -ਕੀਮਤਾਂ  ਦੇ   ਦਾਇਰੇ ਅੰਦਰ|
           ਲਾਸ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਮੇਰੀਆਂ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਚੰਗੀਆਂ ਲਗਦੀਆਂ ਸਨ ਜਦ ਵੀ ਮੈਂ ਕਦੀ ਜਮਾਤ ਵਿੱਚ ਕਵਿਤਾ ਪੜਦਾ , ਉਹ ਖੁਸ਼ ਹੁੰਦੀ ਅਤੇ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਪੂਰੀ ਖੁਸ਼ੀ ਭਰ ਕੇ ਦੇਖਦੀ ਅਤੇ ਕਈ ਕਈਂ  ਦਿਨ ਤੱਕ  ਜਦੋਂ ਮੌਕਾ ਮਿਲਦਾ  ਪੂਰੀ ਰੂਹ ਨਾਲ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਦੇਖਦੀ ਅਤੇ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੀ ਵੀ ਜ਼ਰੂਰ । ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਹੁੰਦਾ ਅਤੇ ਰੱਜ ਦੇਖ ਕੇ ਨਜ਼ਰਾਂ ਨੀਵੀਆਂ ਕਰ ਲੈਂਦਾ । ਉਹਨਾਂ ਵਕਤਾਂ ਵਿੱਚ ਇਹਨਾਂ ਹੀ ਕਾਫੀ ਹੁੰਦਾ ਸੀ 
           ਕੁੜੀਆਂ  ਮੁੰਡਿਆਂ  ਦੇ  ਮੇਲ ਮਿਲਾਪ  ਦੇ ਪੱਖੋਂ ਉਹ ਬਹੁਤ ਔਖਾ ਸਮਾਂ ਸੀ ਮੋਬਾਈਲ  ਦਾ ਯੁਗ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਜਿੱਥੇ ਮਰਜ਼ੀ  ਤੇ  ਜਿੰਨੀਆਂ ਮਰਜ਼ੀ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਲਵੋ ਅਤੇ ਮਨ ਦੀਆਂ ਰੱਜ ਕੇ ਫੋਲ ਲਵੋ ਅੱਜ ਵਰਗੀ ਆਜ਼ਾਦ ਫਿਜ਼ਾ ਨਹੀਂ ਸੀ |ਸਹੂਲਤਾਂ ਦੀ  ਹਰ ਤਰਾਂ ਨਾਲ  ਕਮੀ , ਵਸੀਲਿਆਂ ਦੀ ਕਮੀ ਅਤੇ ਜੇਬ ਵਿੱਚ ਪੈਸੇ ਨਹੀਂ 
ਕੁੜੀ ਮੁੰਡੇ ਦੀ ਆਪਸੀ ਗੱਲ ਬਾਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਚਿੱਠੀਆਂ ਰਾਹੀਂ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਅਤੇ ਇਹ ਪ੍ਰੇਮ ਪੱਤਰ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਾਣਾ ਵੀ  ਇੱਕ ਕਲਾ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਜਿਸ ਤਰਾਂ  ਚਲਦੇ ਚਲਦੇ , ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਰਾਹ ਵਿਚ ਚਿੱਠੀ ਸੁੱਟ ਦੇਣਾ ,ਢੀਮ ਨਾਲ ਬੰਨ ਕੇ ਸੁੱਟਣਾ , ਕਾਪੀ ਕਿਤਾਬ ਦੇ ਲੈਣ -ਦੇਣ ਦੇ ਬਹਾਨੇ ਉਸ ਵਿੱਚ ਪੱਤਰ ਪਾ ਦੇਣਾ , ਕਿਸੇ ਬੱਚੇ ਦੇ ਹੱਥ ਭੇਜਣਾ ,ਕਿਸੇ ਘਰ ਦੇ ਪਿਛਵਾੜੇ ਜਾ ਕੇ ਫੜਾ ਦੇਣਾ , ਸੁੰਨੀ ਗਲੀ ਦੇਖ ਕੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਦੇ ਦੇਣਾ ਆਦਿ 
        ਇਹ ਮੇਰੀ ਕਵਿਤਾ ਦੀ ਦੀਵਾਨੀ , ਅੱਠਵੀਂ  ਤੋਂ ਬਾਦ ਸਕੂਲ ਛੱਡ ਗਈ ਅਤੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਜਗ੍ਹਾ ਪੜਣ ਚਲੀ ਗਈ ਅਤੇ  ਕਾਲਿਜ ਦੀ   ਯਾਰਵੀਂ ਜਮਾਤ ਵਿੱਚ ਫਿਰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਦਾਖਲ ਹੋ ਗਈ ਮੇਰੀ ਕਵਿਤਾ ਲਈ  ਪ੍ਰੇਮ ਫਿਰ ਜਾਗ ਪਿਆ । ਅਸੀਂ ਹੁਣ ਵੱਡੇ ਹੋ ਗਏ ਸੀ ਅਤੇ ਮੇਰੀਆਂ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਵੀ ਵੱਡੀਆਂ ਹੋ ਕੇ ਰੋਮਾਂਟਿਕ ਹੋ ਗਈਆਂ ਸਨ । ਉਹ ਕੁੜੀ ਕਿੰਨੀ ਭੋਲੀ ,ਸਿੱਧੀ  ਅਤੇ ਦੁਨੀਆਂ ਦਾਰੀ ਤੋਂ ਕਿੰਨੀ ਅਣਜਾਣ ਸੀ , ਇਹ ਉਸ ਦਾ ਪੱਖ ਉਸਦੇ ਅਗਲੇ ਕੀਤੇ ਕੰਮ ਤੋਂ ਸਾਫ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਾਂ ਇਹ ਵੀ ਕਹਿ ਲਵੋ ਕਿ ਲੋਕ  ਉਹਨਾਂ ਵੇਲਿਆਂ 'ਚ ਕਿੰਨਾ  ਸਿੱਧਾ ਜਿਹਾ ਸੋਚਦੇ ਸਨ 
            ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਕਹਿਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ  ਕਿ  ਉਹ ਮੇਰੀਆਂ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਸੰਦ ਕਰਦੀ ਹੈ  ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਸਾਰੀਆਂ ਨੂੰ ਪੜਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੈ । ਉਸਨੇ  ਇਸ ਮਕਸਦ ਲਈ ਇੱਕ ਖਤ ਲਿਖਿਆ ਉਸ ਨੂੰ ਲਫਾਫੇ ਵਿੱਚ ਪਇਆ , ਉੱਤੇ ਡਾਕ ਟਿਕਟ ਲਾਈਲਫਾਫੇ 'ਤੇ ਮੇਰਾ ਨਾਂ ਲਿਖ ਕੇ , ਮੇਰੀ ਕਲਾਸ ਲਿਖ ਕੇ ,ਕਾਲਿਜ ਦੇ ਅੱਡਰੈਸ 'ਤੇ ਡਾਕ ਰਸਤੇ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ । ਲਫਾਫਾ ਕਾਲਿਜ ਦੇ ਦਫਤਰ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ ਅਤੇ ਚਪਰਾਸੀ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਨੋਟਿਸ ਬੋਰਡ 'ਤੇ ਟੰਗ ਦਿੱਤਾ 
            ਇੱਕ ਮੇਰਾ ਜਮਾਤੀ ਮੁੰਡਾ ਜੋ ਘਰੋਂ , ਪੈਸੇ  ਵਲੋਂ ਬਹੁਤ ਸੌਖਾ ਸੀ। ਹੁੱਲੜ ਬਾਜੀ ਅਤੇ ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ ਤੰਗ ਕਰਣ ਦੇ ਮਾਮਲੇ ਵਿੱਚ ਰੱਜ ਕੇ ਬੇਸ਼ਰਮ ਸੀ। ਉਹ ਖਤ ਚੁੱਕ ਲਿਆ ਅਤੇ ਖੋਲ ਕੇ ਪੜ ਲਿਆ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਜੇਬ ਵਿੱਚ ਪਾ ਲਿਆ । ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ ਪਰ ਮੇਰੇ ਇੱਕ ਹੋਰ ਸਾਥੀ ਨੇ ਜੋ ਉਸ ਵੇਲੇ ਉਸ ਦੇ ਨਾਲ ਸੀ , ਦਸ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਜੋ ਉਸ ਵਿੱਚ ਜੋ ਲਿਖਿਆ ਸੀ ਉਹ ਵੀ ਦੱਸਿਆ । ਮੈਂ ਮਾਯੂਸੀ ਅਤੇ ਲਚਾਰੀ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਨਾਲ ਉਸ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਕਈ ਦਿਨ ਦੇਖਦਾ ਰਿਹਾ । ਮੇਰੀ ਉਸ ਮੁੰਡੇ ਕੋਲੋਂ ਖੱਤ ਮੰਗਣ ਦੀ  ਤਾਕਤ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਕਵੀ ਸੀ ਨਾ , ਕਵਿਤਾ ਲਿਖ ਕੇ ਮਨ ਨੂੰ ਧਰਵਾਸ ਦੇ ਲਈ  
           ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਗਲਤੀ  ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਉਸ ਵੇਲੇ ਹੋਇਆ ਜਦੋਂ ਉਸ ਮੁੰਡੇ ਨੇ  ਉਸ ਖੱਤ ਦਾ ਸਹਾਰਾ ਲੈ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਡਰਾਉਣਾ  ਧਮਕਾਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ ਕਿ ਇਹ ਚਿੱਠੀ ਉਸ ਦੇ ਘਰ  ਪਹੁੰਚਾ ਦਿੱਤੀ ਜਾਵੇਗੀ । ਬੱਸ ਫਿਰ ਕੀ ਹੋਣਾ ਸੀਕੁੜੀ ਡਰ ਗਈ  ਅਤੇ ਉਸਦੀਆਂ ਜਾਇਜ਼  ਨਾਜਾਇਜ਼  ਗੱਲਾਂ ਮੰਨਦੀ ਗਈ  ਅਤੇ ਮੇਰੀ ਕਵਿਤਾ ਲਈ ਮੁਸਕਰਾਣਾ ਗਾਇਬ ਹੁੰਦਾ ਗਿਆ । ਇਹ ਸਨ ਅੱਜ ਤੋਂ ਸੱਠ /ਸੱਤਰ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਸਾਦੇ ਜਿਹੇ ਰੰਗ ।  
ਦਿਲਜੋਧ ਸਿੰਘ
Wisconsin USA

ਨੋਟ : ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ 21 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ ਹੈ।

27 Jun 2017

ਜ਼ਹਿਰ (ਮਿੰਨੀ ਕਹਾਣੀ )


ਜੰਟੇ ਨੇ ਅਾਪਣੇ ਖੇਤ 'ਚ ਸਬਜ਼ੀ ਲਗਾਈ ਹੋਈ ਸੀ । ਇੱਕ ਦਿਨ ਜਦੋਂ ਉਹ ਮੰਡੀ ਵਿੱਚ ਸਬਜ਼ੀ ਵੇਚ ਕੇ ਘਰ ਅਾਇਅਾ ਤਾਂ ਉਸ ਦੀ ਪਤਨੀ ਬਹੁਤ ਹੀ ਘਬਰਾ ਕੇ ਬੋਲੀ ," ਗੁਰਪਾਲ ਤਾਂ ਹੁਣੇ - ਹੁਣੇ ਹੱਥਾਂ 'ਚ ਹੀ ਅਾ ਗਿਅਾ ਸੀ, ਜ਼ਹਿਰਵਾ ਹੋ ਗਿਅਾ ਲੱਗਦਾ , ੳੁਲਟੀਅਾਂ ਕਰੀ ਜਾਂਦਾ , ਹਸਪਤਾਲ ਲੈ ਜਾ ਛੇਤੀ। "
" ਕੀ ਖਾ ਲਿਅਾ ਏਹੋ ਜਾ ? " ਜੰਟੇ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰ ਨੂੰ ਗੋਦੀ ਚੁੱਕਦਿਆਂ ਪੁੱਛਿਆ ।
" ਅੰਬ ਹੀ ਚੂਸਿਅਾ ਸੀ , ਜੋ ਤੁਸੀਂ ਕੱਲ੍ ਮੰਡੀ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਆਏ ਸੀ , ਮਰ ਜਾਣੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਕੁਝ ਨੀਂ ਖਾਣ ਜੋਗੇ ਛੱਡਿਅਾ , ਹਰ ਪਾਸੇ ਜ਼ਹਿਰ ਹੀ ਜ਼ਹਿਰ ਵੇਚੀ ਜਾਂਦੇ ਆ , ਕੱਖ ਨਾ ਬਚੇ , ਕੀੜੇ ਪੈਣ...."
ਪਤਨੀ ਦੇ ਬੋਲ ਜੰਟੇ ਨੂੰ ਮੁੜ ੳੁਸ ਖੇਤ ਵਿੱਚ ਲੈ ਗਏ ਜਿੱਥੇ ਉਹ ਚੋਖੀ ਕਮਾਈ ਕਰਨ ਲਈ ਬਹੁਤ ਹੀ ਜਿਅਾਦਾ ਰੇਹ - ਸਪਰੇਹ ਪਾੳੁਂਦਾ ਅਤੇ ਕਦੇ - ਕਦੇ ਵੇਲਾਂ ਦੀਅਾਂ ਜੜ੍ਹਾਂ 'ਚ ਟੀਕੇ ਵੀ ਲਗਾ ਦਿੰਦਾ ਸੀ । ਮਾਸਟਰ ਸੁਖਵਿੰਦਰ ਦਾਨਗੜ੍ਹ
94171-80205

ਨੋਟ : ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ 10 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ ਹੈ।

26 Jun 2017

ਪੰਜਵਾਂ ਵਰ੍ਹਾ

Image result for 5th year anniversary
ਸਫ਼ਰਸਾਂਝ ਦਾ ਸਾਹਿਤਕ ਸਫ਼ਰ ਆਪਣੇ ਪੰਜ ਵਰ੍ਹੇ ਪੂਰੇ ਕਰ ਚੁੱਕਿਆ ਹੈ। ਸਾਹਿਤ ਦੀ ਕੈਨਵਸ 'ਤੇ ਵੱਖੋ - ਵੱਖਰੀਆਂ ਰਚਨਾਵਾਂ ਆਪਣੀ ਆਪਣੀ ਸਮਰੱਥਾ ਅਨੁਸਾਰ ਰੰਗ ਬਿਖੇਰਦੀਆਂ ਰਹੀਆਂ। ਨਵੇਂ ਸਾਥੀ ਜੁੜੇ ਤੇ ਪਾਠਕਾਂ ਦਾ ਦਾਇਰਾ ਵਿਸ਼ਾਲ ਹੁੰਦਾ ਗਿਆ। ਰਚਨਾਵਾਂ ਆਪਣੀ ਸਾਹਿਤਕ ਊਰਜਾ ਨਾਲ ਨਵੀਆਂ ਨਵੀਆਂ ਪੈੜਾਂ ਪਾਉਂਦੀਆਂ ਆਪਣੇ ਹਿੱਸੇ ਦੀ ਮਹਿਕ ਖਿਲਾਰਦੀਆਂ ਰਹੀਆਂ। ਪਿਛਲੇ ਵਰ੍ਹੇ 193 ਰਚਨਾਵਾਂ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਹੋਈਆਂ ਤੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਹੁੰਗਾਰਾ ਮਿੰਨੀ ਕਹਾਣੀ ਤੇ ਹਾਇਬਨ ਨੂੰ ਮਿਲਿਆ। ਸਾਡੇ ਕੁਝ ਸੁਹਿਰਦ ਪਾਠਕਾਂ ਨੇ ਸਫਰਸਾਂਝ ਦੇ ਨਾਂ ਦੋ ਸ਼ਬਦ ਲਿਖ ਕੇ ਇਸ ਦਾ ਮਾਣ ਵਧਾਇਆ ਹੈ। ਅੱਜ ਆਪ ਸਭ ਨਾਲ ਸਾਂਝੇ ਕਰਕੇ ਖੁਸ਼ੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਰਹੇ ਹਾਂ। ਆਸ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਆਉਂਦੇ ਵਰ੍ਹੇ ਵੀ ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਇੰਝ ਹੀ ਰਲਮਿਲ ਕੇ ਇਸ ਸਾਹਿਤਕ ਰਸਾਲੇ ਨੂੰ ਨਵੀਆਂ ਮੰਜ਼ਿਲਾਂ ਪਾਉਣ ਲਈ ਆਪਣੇ ਸਾਰਥਕ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦੀ ਸਾਂਝ ਪਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਪੂਰਕ ਬਣ ਤੁਰਨ 'ਚ ਸਹਾਈ ਹੁੰਦੇ ਰਹਾਂਗੇ।
Image result for earthen pots with plants
                                                                                        
                                                ਮਿੱਟੀ ਦੀ ਬਾਵੀ ਸੰਗ ਮਿੱਟੀ ਦਾ ਬਾਵਾ 
                                               ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਰੰਗ ਖਿੜਿਆ ਸੂਹਾ ਤੇ ਸਾਵਾ 





ਹਵਾ ਨਾਲ ਦੇਸ ਦੇਸ ਤੋਂ ਆਏ ਬੀਜ ਤ੍ਰੇਲ ਤੁਪਕੇ ਪੀ ਪੀ ਆਪੇ ਉਗ ਪੈਂਦੇ ਨੇ ਘਾਹ ਉਗਦਾ ਰਹਿੰਦੈ। ਕੁਦਰਤ ਮੌਲਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਏ। ਬੱਸ ਲੋੜ ਹੈ ਇਸ ਕੁਦਰਤ  ਤੋਂ ਕੁਝ ਰੰਗ ਉਧਾਰੇ ਲੈ ਇਸ ਪੰਨੇ 'ਤੇ ਉਤਾਰਣ ਦੀ। 

ਸਫ਼ਰ ਸਾਂਝ 

******************************************************************************
ਸਫ਼ਰ ਸਾਂਝ' ਦੇ ਵਰ੍ਹੇਗੰਢ 'ਤੇ ਸੰਦੇਸ਼
ਅੱਜ 'ਸਫ਼ਰ ਸਾਂਝ' ਆਪਣੇ ਨਵੇਂ ਸਾਹਿਤਕ ਸਾਲ ਵਿਚ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ,ਜੋ ਸਾਡੇ ਸਾਰਿਆਂ ਲਈ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਅਤੇ ਮਾਣ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਹੈ।
ਜਦ ਮੈਂ ਇਸ ਵਿਚਲੀ ਪਿਛਲੇ ਇੱਕ ਸਾਲ ਦੀ ਛਪੀ ਸਾਹਿਤਕ ਸਮਗਰੀ 'ਤੇ ਝਾਤ ਪਾਈ ਤਾਂ ਨਿਰਸੰਦੇਹ ਤਸੱਲੀ ਬਖ਼ਸ਼ ਪ੍ਰਮਾਣ ਮਿਲਿਆ ਕਿ ਇਸ ਦੇ ਕਾਫ਼ਲੇ ਵਿਚ ਹੋਰ ਬਹੁਤ ਉੱਚ ਕੋਟੀ ਦੇ ਲੇਖਕਾਂ ਨੇ ਵੀ ਆਪਣੀ ਆਪਣੀ ਚੇਤਨਾ ਭਰਪੂਰ ਕੋਮਲਤਾ, ਸੰਕੇਤਮਈ ਤੇ ਸੁਹਜਮਈ ਜੁਗਤਾਂ ਰਾਹੀਂ ਮਿਆਰੀ ਰਚਨਾਵਾਂ ਨਾਲ ਭਰਵਾਂ ਹੁੰਗਾਰਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ,ਜੋ ਇਸ ਦੀ ਵਧਦੀ ਲੋਕ ਪ੍ਰਿਆ,ਤਰੱਕੀ ਅਤੇ ਇਸ ਦੇ ਮਿਥੇ ਉਦੇਸ਼ ਦੀ ਪੂਰਤੀ ਦੇ ਸੁਹਾਵੇ ਸਫ਼ਰ ਦਾ ਸੂਚਕ ਹੈ।
'ਸਫ਼ਰ ਸਾਂਝ' ਦੀ ਇੱਕ ਹੋਰ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾ ਇਹ ਕਿ ਇਸ ਦੇ ਕਈ ਵਿਦਵਾਨ ਪਾਠਕ ਇਸ ਵਿਚਲੀਆਂ ਰਚਨਾਵਾਂ ਤੇ ਸਕਾਰਾਤਮਿਕ ਟਿੱਪਣੀਆਂ ਦਿੰਦੇ ਹਨ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਦੂਜਿਆਂ ਦੇ ਸੋਚਣ ਲਈ ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਦਿਸ਼ਾ ਦਾ ਪਹੁੰਚ ਮਾਰਗ ਖੁਲ੍ਹਦਾ ਹੈ।
ਅਸਲ ਵਿਚ,ਇਸ ਬੇਹੱਦ ਸੰਵੇਦਨਸ਼ੀਲ ਕਾਰਜ ਦੀ ਕਾਮਯਾਬੀ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ,ਇਸ ਦੇ ਕਾਬਿਲ ਸੂਤਰਧਾਰ ਡਾ:ਹਰਦੀਪ ਕੌਰ ਸੰਧੂ ਹੋਰਾਂ ਦੀ ਸਲਾਹੁਣਯੋਗ ਅਤੇ ਅਤਿ ਕਰੜੀ ਮਿਹਨਤ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਹੈ।
ਇਸ 'ਸਫ਼ਰ ਸਾਂਝ' ਨੇ ਦੁਨੀਆ ਦੇ ਵੱਖ ਵੱਖ ਮੁਲਕਾਂ ਵਿਚ ਬੈਠੇ ਅਣਗਿਣਤ ਬੁੱਧੀਮਾਨ ਸਾਹਿਤ ਪ੍ਰੇਮੀਆ ਅਤੇ ਲੇਖਕਾਂ ਨੂੰ ਵਿਸ਼ਵ- ਕਾਰਵਾਂ ਦਾ ਹਮ ਸਫ਼ਰ ਬਣਨ ਦਾ ਅਵਸਰ ਬਖ਼ਸ਼ਿਆ ਹੈ,ਜਿਸ ਦੇ ਮਾਧਿਅਮ ਰਾਹੀਂ ਹਰ ਕੋਈ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਬੋਲੀ 'ਚ ਲਿਖੀ ਰਚਨਾ ਨੂੰ ਉਸ ਦੀ ਝੋਲੀ 'ਚ ਪਾ ਕੇ,ਨਾ ਕੇਵਲ ਸੇਵਾ ਕਰਦਾ ਹੈ,ਸਗੋਂ ਆਸ਼ੀਰਵਾਦ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਮੈਂ ਡਾ:ਹਰਦੀਪ ਕੌਰ ਸੰਧੂ ਅਤੇ 'ਸਫ਼ਰ ਸਾਂਝ' ਦੋਹਾਂ ਦਾ ਰਿਣੀ ਹਾਂ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਸਦਕੇ ਮੈਂ ਵੀ ਇਸ ਦੇ ਕਾਰਵਾਂ ਵਿਚ ਆ ਜੁੜਿਆ ਅਤੇ ਲਿਖਤੀ ਸਾਹਿੱਤਿਕ ਲਾਭ ਉਠਾਇਆ। ਮੈਂ ਹੋਰ ਸਾਹਿੱਤਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਇਸ ਪਾਸੇ ਆਪਣੀ ਆਪਣੀ ਭੂਮਿਕਾ ਨਿਭਾਉਣ ਲਈ ਅਰਜੋਈ ਕਰਦਾ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਦਿਨਾਂ ਲਈ ਡਾ:ਹਰਦੀਪ ਕੌਰ ਸੰਧੂ ਅਤੇ 'ਸਫ਼ਰ ਸਾਂਝ' ਦੀ ਤਰੱਕੀ ਅਤੇ ਵਿਕਾਸ ਲਈ ਦਿਲੋਂ ਕਾਮਨਾ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਆਸ਼ਾ ਰੱਖਦਾ ਹਾਂ ਕਿ 'ਸਫ਼ਰ ਸਾਂਝ' ਸਾਹਿੱਤਿਕ ਦੁਨੀਆ ਵਿਚ ਧਰੂ ਤਾਰੇ ਵਾਂਗ ਚਮਕੇ।

ਸੁਰਜੀਤ ਸਿੰਘ ਭੁੱਲਰ
11 ਜੂਨ 2017 
********************************************************************
जन्म दिन हो मुबारक अपने सफरसाँझ का ।
सफरसाँझ
बल्ले!बल्ले !! लो अब
हुआ पाँच का
गाता नहीं गजलें
कहता कथा
सुनाता है गीत भी
दिखाता चित्र
लिख लिख हाइकु
मोहक प्यारे
देता पढ़ने को जी
हाइबन भी
देशी विदेशी सारे
पाठक कहें
मिट्ठी प्यारी माँ बोली
पंजाबी भाषा
लगे मानने सारे
रंग पंच पे
हरदीप दिखाया
कौशल निज
नये को साथ लिया
बढ़ाया आगे
लिखवाया सँवारा
बना कारवाँ
चल पढ़े यूँ सब
कदम मिला
नहीं रहेंगें पीछे
चलें मिल के
हर भाषा है प्यारी
सीखें जो चाहें
हो सम्मान बोली का
बोलें जब माँ बोली !
बहुत बहुत बधाई सफरसाँझ के जन्म दिन की ।

सफरसांझ के पांचवे जन्म दिन की बहुत बहुत वधाई ।आप सभी लेखकों और पाठकों को भी।इस बार इस ने नाना विधायों द्वारा अपने पाठकों को इतना बाँधा कि पाठकों की संख्या हजारों से ऊपर जा पहुँची है । मिन्नी कहानी के प्रवेश से यह पत्रिका और भी रोचक हो गई है । इस पत्रिका की संचालिका के मस्तिष्क में शब्दों का नित नूतन निर्माण होता रहता है ।जब वह अपनी रचना में उनका प्रयोग करती हैं तो रचना पढ़ना  आनन्दित करता हैं ।
भाषा की इसी मधुरता ने मुझे इस पत्रिका ने अपनी और आकर्षित किया ।मैंने हरदीप जी के साथ साथ और भी ऊच्च कोटि के लेखकों की रचनायें पढ़ने का सुभाग्य पाया ।
मेरी हार्दिक बधाई इस की वर्ष गांठ पर ।यह यूँ ही प्रगति केपथ पर आगे बढ़ती रहे ।
ਕਮਲਾ ਘਟਾਔਰਾ 
1 ਜੂਨ 2017
**********************************************************************
Jagroop Kaur Khalsa's profile photo, Image may contain: 1 person, close-upਸਫਰ ਸਾਂਝ ਦੇ ਹਮਸਫਰ ਬਣਕੇ ਬਹੁਤ ਹੀ ਆਨੰਦ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ।ਹਰਦੀਪ ਕੌਰ ਭੈਣ ਜੀ ਵਧਾਈ ਦੇ ਪਾਤਰ ਹਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਅਤੇ ਅਣਥੱਕ ਮਿਹਨਤ ਦਾ ਸਦਕਾ ਇਹ ਰਸਾਲਾ ਕਾਮਯਾਬੀ ਵੱਲ ਵਧ ਰਿਹਾ ਹੈ । ਰੁੱਤਾਂ ਦੇ ਬਦਲਣ ਵਾਂਗ ਅਲੱਗ ਅਲੱਗ ਵਿਸ਼ੇ ਤੇ ਕਹਾਣੀਆਂ, ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਅਤੇ ਯਾਦਾਂ ਦੇ ਸਾਂਝੇ ਸਫਰ ਨੇ ਬੜੇ ਮਨਮੋਹਕ ਅਨੁਭਵ ਪਾਠਕਾਂ ਦੀ ਝੋਲੀ ਪਾਏ ।
ਬਾਰਿਸ਼ ਦੀ ਰਿਮਝਿਮ ਦਾ ਆਨੰਦ ਮਾਣਿਆ ਤਾਂ ਬਸੰਤ ਰੁੱਤ ਦੇ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਮਹਿਕ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ । ਫੱਗਣ ਦੀ ਕੋਸੀ ਧੁੱਪ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਤਰੋਤਾਜ਼ਾ ਕੀਤਾ । ਅਲੱਗ ਅਲੱਗ ਰਚਨਾਵਾਂ ਦੀ ਪੇਸ਼ਕਾਰੀ,ਨਵੇਂ ਲੇਖਕਾਂ ਨਾਲ ਮੇਲ ਮਿਲਾਪ ਇਸ ਸਫਰ ਦੇ ਹਮਸਫਰ ਬਣਨ ਸਦਕਾ ਹੀ ਸੰਭਵ ਹੋਇਆ ।
ਸ਼ਾਲਾ ਇਹ ਸਾਂਝ ਹੋਰ ਪਕੇਰੀ ਹੋਵੇ, ਭੈਣ ਹਰਦੀਪ ਕੌਰ ਨੂੰ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਹੋਰ ਹਿੰਮਤ ਅਤੇ ਬਲ ਬਖਸ਼ਣ, ਇਸ ਸਫਰ ਸਾਂਝ ਦੇ ਕਾਫਿਲੇ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਹੋਰ ਵਧਦੀ ਜਾਵੇ । ਲੰਮੀਆਂ ਵਾਟਾਂ ਦੇ ਪਾਂਧੀ, ਲੰਮੇਰੇ ਸਫਰ ਦੇ ਹਮਸਫਰ ਬਣੇ ਰਹੀਏ । ਬਹੁਤ ਬਹੁਤ ਵਧਾਈਆਂ ਸਫਰ ਸਾਂਝ ਦੇ ਛੇਵੇਂ ਵਰ੍ਹੇ ਦੇ ਜਨਮ ਦਿਨ ਦੀਆਂ''
ਜਗਰੂਪ ਕੌਰ ਖਾਲਸਾ
4 ਜੂਨ 2017
**********************************************************************************************
ਸਫਰ ਸਾਂਝ ਪੰਜ ਸਾਲ ਦਾ ਹੋ ਗਿਆ ਏ | ਬੜੀ ਖੁਸ਼ੀ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ | ਕਈਆਂ ਨੂੰ ਇਸ ਨਾਲ ਸਫਰ ਕਰਦਿਆਂ ਵੀ ਪੰਜ ਸਾਲ ਹੋ ਗਏ ਹਨ , ਉਹਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇਕ ਮੈਂ ਵੀ ਹਾਂ | ਆਪਣੀਆਂ ਲਿਖਤਾਂ ਰਾਹੀਂ ਇਸ ਵਿੱਚ ਹਿੱਸਾ ਪਾਉਣ ਵਾਲੇ  , ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਤੋਂ ਦੂਰ  ਦੂਰ ਬੈਠੇ ਹਾਂ , ਪਰ ਇੱਕ ਸਾਂਝ ਜਹੀ , ਇਕ ਰਿਸ਼ਤਾ ਜਿਹਾ  ਲਗਦਾ ਹੈ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਬਣ ਗਿਆ ਹੈ |ਲਿਖਦੇ ਹਾਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ  ਦੀ ਸੁਣਦੇ ਹਾਂ , ਹੁੰਗਾਰਾ ਭਰਦੇ ਹਾਂ , ਚੰਗਾ ਲਗਦਾ ਹੈ | ਜੋ ਅੱਜ ਤਕ ਨਹੀਂ ਲਿਖਿਆ ਸੀ , ਸਫ਼ਰ ਸਾਂਝ ਦੇ ਕਾਰਣ , ਉਹ ਵੀ ਲਿਖ ਦਿੱਤਾ ਏ | ਕਿੰਨੀਆਂ ਹੀ ਬਚਪਨ , ਜਵਾਨੀਆਂ  ਦੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਲਿਖ ਦਿੱਤੀਆਂ ਨੇ , ਹੁਣੇ ਹੁਣੇ ਜੋ ' ਕਸ਼ਮੀਰੋ ' ਜੋ ਛੋਟੀ ਕਹਾਨੀ  ਲਿਖੀ ਹੈ , ਇਹ ਉਹਨਾਂ ਯਾਦਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇਕ ਹੈ | ਇਹ ਸਭ ਸਫਰ ਦੀ ਸਾਂਝ ਜੋ ਘੁੱਟ ਕੇ ਪਾ ਲਈ ਹੈ ਉਸ ਦਾ ਹੀ ਨਤੀਜਾ ਹੈ | ਹਰਦੀਪ ਮਿਹਨਤ ਨਾਲ ਚਲਾ ਰਹੀ  ਹੈ ਇਸ ਨੂੰ | ਆਪਣੇ ਰੁਝੇਵਿਆਂ ਤੋਂ ਵਕਤ ਕੱਡਣਾ ,ਬੜੀ ਵੱਡੀ ਕੁਰਬਾਨੀ ਅਤੇ ਖੂਬੀ ਹੈ | ਮੇਰੀਆਂ ਸ਼ੁਭ ਕਾਮਨਾਵਾਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਸਫਰ -ਸਾਂਝ ਨਾਲ ਹਨ | ਖੁਸ਼ੀ ਵਸਦੇ ਰਹੋ |
ਦਿਲਜੋਧ ਸਿੰਘ
7 ਜੂਨ  2017
***************************************************************************************************
ਸ਼ੌਕ ਸ਼ਬਦ ਨੂੰ ਸ਼ੌਂਕ ਲਿਖਣਾ ਹੀ ਮੇਰਾ ਸਫਰ ਸਾਂਝ ਨਾਲ਼ ਮਿਲਣ ਦਾ ਸਬੱਬ ਬਣਿਅਾ | ਇਹ ਮੇਰੀ ਅਜਿਹੀ ਗਲਤੀ ਸੀ ਜੋ ਕੇਵਲ ਸਫਰ ਸਾਂਝ ਦੀ ਛਤਰ ਛਾਇਅਾ ਹੇਠ ਕੇਵਲ ਸੁਧਰੀ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਪੰਜਾਬੀ ਭਾਸ਼ਾ ਹੋਰ ਵੀ ਪ੍ਰਪੱਕ ਹੋਈ | ਮੈਨੂੰ ਯਕੀਨ ਨਹੀਂ ਹੋ ਰਿਹਾ ਕਿ ਇਸ ਸਫਰ ਨਾਲ਼ ਸਾਂਝ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਂ ਸਿਰਫ ਕੁਝ ਕੁ ਲਿਖਤਾਂ ਹੀ ਲਿਖੀਅਾਂ ਸੀ ਪਰ ਮੇਰੇ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸਤਿਕਾਰ ਯੋਗ ਭੈਣ ਡਾ ਹਰਦੀਪ ਕੌਰ ਸੰਧੂ ਨੇ ਮੇਰੀ ਉਂਗਲ ਫੜ ਕੇ ਜੋ ਲਿਖਣਾ ਸਿਖਾਇਅਾ ੳੁਹ ਅੱਜ ਹਰ ਪਾਸੇ ਸਨੇਹੇ ਬਖੇਰ ਰਿਹਾ ਹੈ | ਮੈ ਵੀ ਇਹ ਵਿਸਵਾਸ਼ ਦਿਵਾੳੁਂਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਸਫਰ ਸਾਂਝ ਨੇ ਜੋ ਮੇਰਾ ਸਾਹਿਤਕ ਪੌਦਾ ਲਗਾਇਅਾ ਹੈ ੳੁਸ ਨੇ ਇੱਕ ਦਿਨ ਜਰੂਰ ਬੋਹੜ ਬਣ ਕੇ ਮਾਂ ਬੋਲੀ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਨੀ ਹੈ. ਮੇਰੀਅਾਂ ਮਿੰਨੀ ਕਹਾਣੀਅਾਂ ਦਾ ਸਫਰ ਤਾਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੀ ਇਸ ਸਾਂਝ ਨਾਲ਼ ਹੋਇਅਾ ਹੈ | ਭਾਵੇ ਇਸ ਸਫਰ ਨੂੰ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਅਾਂ ਜਿਅਾਦਾ ਲੰਮਾ ਅਰਸਾ ਨਹੀਂ ਹੋਇਅਾ ਪਰ ਇਸ ਨੇ ਪੰਜਾਬੀ ਮਾਂ ਬੋਲੀ ਦੀ ਝੋਲੀ ਅਨੇਕਾਂ ਸ਼ਬਦ ਰੂਪਾਂ ਨਾਲ਼ ਭਰ ਦਿੱਤੀ| ਇੱਕ ਦਿਨ ਮੈ ਇੱਕ ਹਾਇਕੁ ਪੜ੍ਹ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਮਾਣ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਅਾ ਕਿ ਸਾਡੀ ਪੰਜਾਬੀ ਮਾਂ ਬੋਲੀ ਕੋਲ ਕਿੰਨੇ ਮਿੱਠੇ ਅਤੇ ਸੁੰਦਰ ਸ਼ਬਦ ਹਨ ਜੋ ਅਸੀਂ ਵਿਸਾਰੀ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ | ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਭੈਣ ਹਰਦੀਪ ਕੌਰ ਸੰਧੂ ਅਤੇ ਸਫਰ ਸਾਂਝ ਨੂੰ ਇਸ ਦੇ ਪੰਜ ਸਾਲ ਪੂਰੇ ਹੋਣ ਤੇ ਵਧਾਈ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਅਾਸ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਇਹ ਸਫਰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਸਨੇਹੇ ਵੰਡਦਾ ਰਹੇ ਅਤੇ ਪੰਜਾਬੀ ਦੀ ਪੰਜਾਬੀਅਤ ਨਾਲ਼ ਸਾਂਝ ਬਣੀ ਰਹੇ ... ਧੰਨਵਾਦ ਜੀਓ ਮਾਸਟਰ ਸੁਖਵਿੰਦਰ ਦਾਨਗੜ੍ਹ
15 ਜੂਨ 2017 
**************************************************************************************
ਨੋਟ : ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ 50 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ ਹੈ।

24 Jun 2017

ਆਸ ਦੀ ਖੂਹੀ (ਹਾਇਬਨ)

Related image
ਖ਼ਾਮੋਸ਼ ਕਿਰਨਾਂ ਦਾ ਕਾਫ਼ਲਾ ਅੰਬਰੋਂ ਉਤਰ ਚੁਫ਼ੇਰਾ ਭਰ ਰਿਹਾ ਲੱਗਦਾ ਸੀ। ਬਿਰਖਾਂ ਦੇ ਗਲ਼ 'ਚ ਬਾਹਾਂ ਪਾਉਂਦੀ ਧੁੱਪ ਛਣ ਛਣ ਕੇ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਦੇ ਆਰ -ਪਾਰ ਹੋ ਕੈਂਸਰ ਵਾਰਡ ਦੇ ਵੱਡੇ ਵਰਾਂਡੇ 'ਚ ਖਿੰਡ ਰਹੀ ਸੀ। ਖੁਸ਼ਕ ਮੌਸਮ 'ਚੋਂ ਉੱਠਦੀ ਰੁੱਖੀ ਜਿਹੀ ਧੂੜ ਉਡ ਕੇ ਹਵਾ ਦੀਆਂ ਲਹਿਰਾਂ ਨੂੰ ਚੁੰਬੜਦੀ ਚੌਗਿਰਦੇ 'ਚ ਫੈਲ ਰਹੀ ਸੀ। ਬੱਸ ਉਹ ਚੁੱਪ -ਚਾਪ ਝਾਕੀ ਜਾ ਰਹੇ ਸਨ । ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਜ਼ਰਦ ਚਿਹਰੇ ਹਵਾ ਦੇ ਖੁਸ਼ਕ ਫ਼ਰਾਟਿਆਂ ਨਾਲ ਮੁਰਝਾਏ ਖ਼ਲਾਅ ਨੂੰ ਹੁਟ ਰਹੇ ਸਨ। ਕੈਂਸਰ ਦੀ ਨਾਮੁਰਾਦ ਬਿਮਾਰੀ ਨਾਲ ਪੀੜਤ ਕਈ ਤਾਂ ਹਾਰ ਮੰਨੀ ਬੈਠੇ ਸਨ ਤੇ ਕਈ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਤੇ ਮੌਤ ਵਿਚਾਲੇ ਪਲਾਂ ਨੂੰ ਯਾਦਗਾਰੀ ਬਣਾਉਣਾ ਲੋਚਦੇ ਸਨ। 
      ਨਿੰਮਾ ਨਿੰਮਾ ਜਿਹਾ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੀ ਨੇ ਉਸ ਪੈਰ ਅੰਦਰ ਧਰਦਿਆਂ ਹੀ ਤੈਰਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਨਾਲ ਚੁਫ਼ੇਰੇ ਝਾਤੀ ਮਾਰੀ। ਅਠਾਰਾਂ ਕੁ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਨੂੰ ਅੱਪੜੀ ਉਹ ਮਿਲਾਪੜੀ ਤੇ ਹੱਸਮੁੱਖ ਸੁਭਾਅ ਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਉਮਰ ਨਾਲੋਂ ਵੱਧ ਸਿਆਣੀ ਤੇ ਸੰਵੇਦਨਸ਼ੀਲ ਵੀ । ਉਹ ਇੱਥੇ ਇੱਕ ਵਲੰਟੀਅਰ ਦੇ ਤੌਰ 'ਤੇ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਪੀੜਤਾਂ ਦੀਆਂ ਅਕਹਿ ਪੀੜਾਂ ਦੇ ਹਾਵੀ ਹੋਏ ਬੋਝ ਤੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਰਾਹਤ ਦਿਵਾ ਜੀਵਨ ਤਾਂਘ ਦੇ ਬੁਝਦੇ ਦੀਵੇ 'ਚ ਤੇਲ ਪਾਉਣ ਦਾ ਨਿੱਤ ਸਫ਼ਲ ਉਪਰਾਲਾ ਕਰਦੀ ਹੈ।
      ਹੁਣ ਵੀ ਉਹ ਕਿਸੇ ਦੀ ਸੁੱਕ ਰਹੀ ਆਸ ਦੀ ਖੂਹੀ ਨੂੰ ਤ੍ਰਿਪਤਾਉਣਾ ਲੋਚਦੀ ਹੈ ਪਰ ਜਦ ਵੀ ਕਿਸੇ ਦੀਆਂ ਉਦਾਸ ਅੱਖਾਂ ਉਸ ਵੱਲ ਝਮਕ ਪੈਂਦੀਆਂ ਤਾਂ ਉਹ ਝੱਟ ਉਸ ਨੂੰ ਦੇਖਣੋਂ ਟਲ ਜਾਂਦੀਆਂ ਨੇ। ਤਿੰਨ -ਚਾਰ ਬੈਂਚਾਂ ਪਿੱਛੋਂ ਅਚਾਨਕ ਇੱਕ ਪੀੜਤ ਨੇ ਉਸ ਵੱਲ ਤੱਕਿਆ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਟਲਦੀਆਂ -ਟਲਦੀਆਂ ਮੁੜ ਕਰਾਰ ਫੜ ਗਈਆਂ। ਉਸ ਫੇਰ ਤੱਕਿਆ ਤੇ ਪਲ ਦੀ ਪਲ ਉਸ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਉਤੇ ਭਾਗ ਜਿਹਾ ਫਿਰ ਆਇਆ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਲਿਸ਼ਕ ਆਈ, ਜਿਹੜੀ ਕਿ ਇਸ ਵਿਹੜੇ 'ਚ ਬਿਲਕੁਲ ਅਣਹੋਣੀ ਜਾਪਦੀ ਸੀ।ਉਹ ਸੱਤਰਾਂ ਕੁ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਨੂੰ ਢੁੱਕਿਆ ਚਮੜੀ ਦੇ ਕੈਂਸਰ ਨਾਲ ਪੀੜਤ ਸੀ ਤੇ ਪਿਛਲੇ ਦੱਸ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਤੋਂ ਜ਼ੇਰੇ ਇਲਾਜ ਹੈ ।ਉਸ ਨੂੰ ਹੁਣੇ ਹੁਣੇ ਆਪਣੇ ਰੋਗ ਦੇ ਅੰਤਲੇ ਪੜਾਵ ਬਾਰੇ ਪਤਾ ਲੱਗ ਚੁੱਕਿਆ ਸੀ। ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਉਹ ਸ਼ਾਂਤ ਤੇ ਸਹਿਜ ਦਿਖਾਈ ਦੇ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨਾਲ ਕੋਈ ਗਿਲਾ -ਸ਼ਿਕਵਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਤੇ ਗੱਲਬਾਤ ਵੀ ਖੁੱਲ੍ਹ ਕੇ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਅਸਲ 'ਚ ਉਹ ਵੀ ਕਿਸੇ ਜ਼ਮਾਨੇ 'ਚ ਕਿਸੇ  ਮਨੋਚਕਿਤਸਾ ਕੇਂਦਰ ਵਿੱਚ ਏਸ ਕੁੜੀ ਵਾਂਗ ਹੀ ਕੰਮ ਕਰ ਚੁੱਕਾ ਸੀ ਤੇ ਇਹ ਨੇਕ ਕਾਰਜ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਹੀ ਪੈੜਾਂ ਦੀ ਨਿਸ਼ਾਨਦੇਹੀ ਕਰਦਾ ਲੱਗਦਾ ਸੀ। 
      ਕੁਝ ਪਲਾਂ ਬਾਦ ਉਹ ਲੰਘੇ ਵਕਤਾਂ ਦੇ ਵੱਗ ਚੁੱਕੇ ਓਸ ਪਾਣੀ ਕੋਲ ਜਾ ਬੈਠੀ ਸੀ ਜਿਸ ਨੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿੰਨੇ ਮਾਰੂਥਲਾਂ ਨੂੰ ਭਾਗ ਲਾਏ ਹੋਣਗੇ। ਉਹ ਛਾਤੀ ਦੇ ਕੈਂਸਰ ਨਾਲ ਪੀੜਤ ਸੀ ਤੇ ਉਸ ਲਈ ਹਰ ਦਵਾ ਬੇਅਸਰ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਕਿਸੇ ਦੇ ਉਚੇ ਸੁਰ 'ਚ ਕੀਤੀ ਗੱਲ ਵੀ ਉਸ ਨੂੰ ਅੰਦਰ ਤੱਕ ਤੋੜ ਦਿੰਦੀ ਸੀ। ਅੱਜ ਉਸ 'ਤੇ ਕਿਸੇ ਦਵਾਈ ਦਾ ਨਿਰੀਖਣ ਹੋਣਾ ਸੀ ਜੋ ਉਸ ਦੀ ਬੁਝੂੰ-ਬੁਝੂੰ ਕਰਦੀ ਆਖ਼ਿਰੀ ਉਮੀਦ ਲਈ ਸ਼ਾਇਦ ਓਟ ਬਣ ਸਕਦੀ ਹੋਵੇ । ਉਸ ਦੇ ਹੰਝੂਆਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ 'ਚ ਬੋਚਦੀ ਇਹ ਬੀਬਾ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ  ਨਿਵਾਰਣ ਦੀ ਤਲਾਸ਼ ਕਰਦੀ ਭਾਸੀ। 
   ਪੱਤਝੜ 'ਚ ਪੱਤਿਆਂ ਦੇ ਝੜਨ ਦੀ ਰੁੱਖਾਂ ਨੂੰ ਆਦਤ ਹੋਣ ਵਾਂਗ ਹੀ ਉਹ ਸਾਹਮਣੇ ਬੈਠੀ ਇੱਕ ਬੇਬੇ ਆਦਤਨ ਆਪਣਾ ਆਪਾ ਲੁਕਾਉਂਦੀ ਜਾਪ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਖ਼ਾਮੋਸ਼ੀ ਨੂੰ ਤੋੜ ਉਸ ਦੇ ਜੀਵਨ ਸਫ਼ਰ ਦੀ ਅਸੁਖਾਵੀਂ ਡਗਰ 'ਤੇ ਝਾਤ ਪਾਉਣਾ ਔਖਾ ਸੀ। ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਕਿ ਜਦੋਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਸਿਸਕੀ ਸਰਾਪ ਮਿਲਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਆਪਣੇ ਸਰੂਪ ਤੋਂ ਮੁਨਕਰੀ ਵੱਲ ਨੂੰ ਅਹੁਲਦੀ ਹੈ। ਕੋਲ ਬੈਠੇ ਉਸ ਦੇ ਪੁੱਤਰ ਨਾਲ ਹੋਈ ਵਾਰਤਾਲਾਪ ਦੌਰਾਨ ਮੂਕ ਬਣੀ ਮੂਰਤ ਵਾਂਗ ਉਸ ਨੇ ਨਾ ਤਾਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਮਿਲਾਈਆਂ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਕੋਈ ਹੁੰਗਾਰਾ ਹੀ  ਭਰਿਆ ਸੀ । 
       ਵਾਰਡ 'ਚ ਵਿਚਰਦਿਆਂ ਉਹ ਬੀਬਾ ਹੁਣ ਓਸ ਮਹਿਲਾ ਕੋਲ ਆ ਬੈਠੀ ਸੀ ਜੋ ਸਾਹਾਂ ਦੀ ਆਖਰੀ ਪੂੰਜੀ ਸੋਹਜ ਦੇ ਲੇਖੇ ਲਾ ਸੋਚਾਂ ਵਿਚਲੀ ਕਾਲਖ ਨੂੰ ਚਾਨਣ ਦੀ ਕਾਤਰ ਸੰਗ ਪੋਚਣਾ ਲੋਚਦੀ ਸੀ। ਨਾ ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਏਸ ਬਿਮਾਰੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪੇ 'ਤੇ ਹਾਵੀ ਹੋਣ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਖਾਣਾ -ਪੀਣਾ ਛੱਡਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਪੱਤਝੜੀ ਰੁੱਖਾਂ ਵਾਂਗਰ  ਸੀ ਜੋ ਆਪਣੇ ਪੱਤ ਝੜਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਇੱਕ ਵਾਰ ਸੂਹੀ ਭਾਅ ਚੁਫ਼ੇਰੇ ਬਿਖੇਰ ਦਿੰਦੇ ਨੇ। ਹੁਣ ਵੀ ਉਹ ਭਾਂਤ -ਸੁਭਾਂਤੇ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀਆਂ ਰੰਗੀਨ ਫੋਟੋਆਂ ਸੰਗ ਗੱਲੀਂ ਲੱਗੀ ਆਪਾ ਪ੍ਰਚਾ ਰਹੀ ਜਾਪ ਰਹੀ ਸੀ। 
        ਹਰ ਪੀੜਤ ਦੀ ਗਾਥਾ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਸੁਣਦੀ ਹੋਈ ਉਹ ਇੱਕ ਅਜਿਹੀ ਆਸ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਆਪੇ 'ਚ ਵਿਸਥਾਰਣ ਦਾ ਉਪਰਾਲਾ ਕਰਦੀ ਹੈ ਜਿਹੜੀ ਜਿਉਣ ਕਿਰਨ ਬਣ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਅੰਦਰ ਫ਼ੈਲਦੀ ਅੰਤਰਮਨ ਨੂੰ ਸੁਖਨ ਸਰਵਰ ਨਾਲ ਭਰ ਦੇਵੇ। ਦਰਦਮੰਦਾਂ ਦੀਆਂ ਆਹਾਂ ਆਪਣੀ ਝੋਲੀ 'ਚ ਸਮੇਟਦੀ ਇਹ ਬੀਬਾ ਨਿੱਤ ਬਣਦੀ ਹੈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਪੀੜ ਲਈ ਸਫ਼ਾਅ ਤੇ ਸਦਾਅ। ਪੱਤਝੜ ਦੀ ਰੁੱਤੇ ਖਿੜਦੇ ਕੁਦਰਤੀ ਰੰਗਾਂ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਾਹਵੇਂ ਲਿਆ ਬਿਖੇਰਦੀ ਹੈ ਜੋ ਮੁਰਝਾਉਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਟਹਿਕਣਾ ਜਾਣਦੇ ਨੇ। 

ਗੂੜ੍ਹੇ ਬੱਦਲ਼ 
ਧੁਪੀਲੀਆਂ ਰਿਸ਼ਮਾਂ 
ਖਿੜਦੇ ਰੰਗ। 

ਡਾ. ਹਰਦੀਪ ਕੌਰ ਸੰਧੂ 

ਨੋਟ : ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ 297 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ ਹੈ।

21 Jun 2017

ਪੰਜਾਬੀ ਬੋਲੀ (ਮਿੰਨੀ ਕਹਾਣੀ )


 " ਸਭੀ ਲੋਗੋਂ ਕਾ ਰਾਸ਼ਨ - ਪਾਣੀ  ਪਾ ਦੀਅਾ ਮੈਨੇ ਇਸ ਝੋਲੇ ਮੇਂ, ਅੌਰ ਕਿਸੀ ਚੀਜ ਕੀ ਲੋੜ ਹੂਈ ਤੋ ਬਤਾ ਦੇਣਾ,"   ਜਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਖੇਤ ਵਿੱਚ ਝੋਨਾ ਲਗਾੳੁਣ ਜਾ ਰਹੇ ਭਈਅਾਂ ਨੂੰ ਰਾਸ਼ਨ ਦਿੰਦਾ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ |

    ਝੋਲਾ ਫੜ ਕੇ ਰਾਮੂ ਭਈਅਾ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ, " ਯੇ ਤੋ ਸਭ ਠੀਕ ਹੈ ਸਰਦਾਰ ਜੀ , ਮਗਰ ਏਕ ਬਾਤ ਹੈ ਮ੍ਹਾਰੇ ਮਨ ਮੇਂ, ਜੋ ਆਪ ਸੇ ਕਰਨੀ ਥੀ  "



 " ਹਾਂ ਦੱਸ ਕੀ ਆ ਤੇਰੇ ਮਨ ਮੇਂ  " ਜਰਨੈਲ ਹੱਸਦਾ ਬੋਲਿਆ ।
  " ਸਰਦਾਰ ਜੀ , ਅਾਪ ਹਮਾਰੇ  ਸੇ ਪੰਜਾਬੀ ਮੇਂ ਹੀ ਬਾਤ ਕੀਅਾ ਕਰੋ , ਹਮੇਂ ਪੰਜਾਬੀ ਸਮਝ ਅਾਤਾ ਹੈ , ਇਸੀ ਸੇ ਤੋ ਆਪ ਕਾ ਪੂਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਮੇ ਨਾਮ ਸੈ  "
    ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਜਰਨੈਲ ਸੁੰਨ ਜਿਹਾ ਹੋ ਕੇ ਸੋਚਣ ਲੱਗਾ ਕਿ ਅਸੀਂ  ਉਸ ਮਾਂ ਬੋਲੀ ਦਾ ਨਿਰਾਦਰ ਕਰੀ ਜਾਨੇ ਆ ਜਿਸ ਉੱਤੇ ਪੂਰੀ ਦੁਨੀਆ ਨੂੰ ਮਾਣ ਆ ਅਤੇ ਅਸੀਂ ਇਹ ਸਭ ਅਾਪ ਹੀ  ਗਵਾ ਰਹੇ ਅਾਂ  । 
   ਅਜੇ ੳੁਹ ਡੂੰਘੀਅਾਂ ਸੋਚਾਂ ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਨਹੀਂ ਆਇਅਾ ਸੀ ਕਿ ਕੋਲ ਖੜੇ ੳੁਸ ਦੇ ਪੋਤੇ ਨੇ ਹਲੂਣਾ ਦੇ ਕੇ ਕਿਹਾ , " ਵੱਡੇ ਡੈਡੀ , ਹਮਾਰੇ ਸਕੂਲ ਮੇਂ ਵੀ ਪੰਜਾਬੀ ਬੋਲਣੇ ਪੇ ਫਾਈਨ ਏ। " 


ਮਾਸਟਰ ਸੁਖਵਿੰਦਰ ਦਾਨਗੜ੍ਹ

94171-80205

ਨੋਟ : ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ 22 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ ਹੈ। 

20 Jun 2017

ਦੁੱਖ- ਸੁੱਖ


ਹਾਂ ਭਈ ਸੰਤਾ ਸਿਹਾਂ ਸੁਣਾ ਕੀ ਹਾਲ ਏ ਤੇਰਾ ?
ਹਾਂ ਬੰਤਾ ਸਿਹਾਂ ਮੈਂ ਠੀਕ ਆਂ ਤੂੰ ਸੁਣਾ !!
ਕੀ ਸੁਣਾਵਾਂ ਯਾਰ ,ਜਦੋਂ ਦੀ ਬਿਸ਼ਨੀ ਤੁਰ ਗਈ ਏ ਮੈਂ ਤਾਂ ਇਕੱਲਾ ਰਹਿ ਗਿਆ ਹਾਂ। ਨੂੰਹਾਂ - ਪੁੱਤ ਤਾਂ ਪੁੱਛਦੇ ਨਹੀਂ ਬੱਸ ਭਰਾਵਾ ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ,ਕਦੀ ਕਿਸੇ।
ਹਾਂ ਸੰਤਾ ਸਿਹਾਂ ਮੇਰਾ ਵੀ ਕੁਝ ਤੇਰੇ ਵਾਲਾ ਹੀ ਹਾਲ ਹੈ। ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਡਟ ਕੇ ਕਮਾਈ ਕੀਤੀ। ਦੋ ਧੀਆਂ ਨੂੰ ਪੜਾਇਆ ਲਿਖਾਇਆ।ਓਹਨਾਂ ਦੇ ਵਿਆਹ ਕੀਤੇ। ਪੁੱਤ ਨੂੰ ਵੀ ਬੜੀ ਕੋਸ਼ਿਸ ਕੀਤੀ ਕਿ ਕਿਸੇ ਕੰਮ ਧੰਦੇ 'ਤੇ ਲੱਗ ਜਾਵੇ ਪਰ ਬੇਕਾਰ। ਹੁਣ ਜੋ ਮੇਰੀ ਪੈਨਸ਼ਨ ਆਉਂਦੀ ਹੈ , ਮੈਨੂੰ ਸਿਰਫ਼ ਅੰਗੂਠਾ ਲਗਵਾਉਣ ਲਈ ਹੀ ਲਿਜਾਂਦੇ ਨੇ। ਹੋਰ ਸੁਣ ਕੱਲ ਮੇਰਾ ਬੜਾ ਦਿਲ ਕਰੇ ਬੱਤਾ ਪੀਣ ਨੂੰ .....ਮੈਂ ਨੂੰਹ ਕੋਲੋਂ ਦੱਸ ਰੁਪਏ ਮੰਗੇ। ਜਿਹੜੀ ਓਹਨੇ ਮੇਰੀ ਕੁੱਤੇ ਖਾਣੀ ਕੀਤੀ ਪੁੱਛ ਕੁਝ ਨਾ। ਮੇਰੇ ਨਾਲਦੀ ਵੀ ਜਦੋਂ ਦੀ ਤੁਰ ਗਈ ਏ ਮੈਂ ਵੀ ਇਕੱਲਾ ਰਹਿ ਗਿਆ ਵਾ ਭਰਾਵਾ।
ਹਾਂ ਬੰਤਾ ਸਿਹਾਂ ਓਹੀ ਬੰਦਾ ਹੁੰਦਾ ਜੋ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆ ਦੇ ਕੰਡਾ ਚੁੱਭਿਆ ਨੀ ਜਰਦਾ .......! ਓਹੋ ਬੱਚੇ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਕੰਡਿਆ ਜੋਗਾ ਛੱਡ ਦਿੰਦੇ ਨੇ !
ਨਿਰਮਲ ਕੋਟਲਾ
ਨੋਟ : ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ 22 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ ਹੈ।