ਔਨਲਾਈਨ ਪੰਜਾਬੀ ਰਸਾਲੇ 'ਸਫ਼ਰਸਾਂਝ ' 'ਤੇ ਆਪ ਦਾ ਹਾਰਦਿਕ ਸੁਆਗਤ ਹੈ।ਇਸ ਸਾਈਟ ਦਾ ਮਕਸਦ ਪੰਜਾਬੀ ਸਾਹਿਤ ਦੀ ਝੋਲ਼ੀ ਮਿਆਰੀ ਲਿਖਤਾਂ ਪਾਉਣਾ ਹੈ। ਸਾਹਿਤ ਦੀ ਕਿਸੇ ਵੀ ਵਿਧਾ (ਹਾਇਕੁ,ਤਾਂਕਾ, ਸੇਦੋਕਾ, ਹਾਇਬਨ ਜਾਂ ਚੌਵਰਗਾ) ਦਾ ਹਰ ਸਮੇਂ ਸਵਾਗਤ ਹੋਵੇਗਾ।ਤੁਹਾਡੀਆਂ ਲਿਖਤੀ ਪੈੜਾਂ ਨੂੰ ਸ਼ਾਮਿਲ ਕਰਕੇ ਸਾਨੂੰ ਖੁਸ਼ੀ ਹੋਵੇਗੀ।

'ਸਫ਼ਰਸਾਂਝ' ਪੰਜਾਬੀ ਸਾਹਿਤ ਦੇ ਵਿਕਾਸ ਤੇ ਪ੍ਰਸਾਰ ਲਈ ਇੱਕ ਨਿਮਾਣਾ ਜਿਹਾ ਉਪਰਾਲਾ ਹੈ। ਅੱਜ ਦੀ ਘੜੀ ਇਹ 51 ਦੇਸ਼ਾਂ ਤੱਕ ਅੱਪੜ ਚੁੱਕਾ ਹੈ ਤੇ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਤਕਰੀਬਨ 50 ਤੋਂ ਵੱਧ ਵਾਰ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਪੜ੍ਹਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਕਦੇ-ਕਦੇ ਇਹ ਅੰਕੜਾ 200 ਨੂੰ ਵੀ ਟੱਪ ਚੁੱਕਿਆ ਹੈ। ਆਪ ਜੀ ਦੇ ਨਿੱਘੇ ਹੁੰਗਾਰੇ ਦੀ ਆਸ ਰਹੇਗੀ।

ਹੁੰਗਾਰਾ ਭਰਨ ਵਾਲ਼ੇ

30 Sept 2017

ਪ੍ਰਤੀਫਲ ( ਮਿੰਨੀ ਕਹਾਣੀ)

Image result for sadness


''ਬੜੇ ਉਦਾਸ ਹੋ ਡਾਕਟਰ ਸਾਬ੍ਹ |''  
''ਹਾਂ ਜੀ ਵਾਈਫ ਨੂੰ ਬੁਖਾਰ ਹੈ |ਮੋਨੂੰ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਕੁਝ ਟਿਕ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਘਰ ਵਿੱਚ ਨਾਨੀ ਦੇ ਕੋਲ ਜਾਣ ਦੀ ਜ਼ਿਦ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ,ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਇਸ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਲੈ ਕੇ ਆਇਆ ਹਾਂ |''

''ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਨਾਨਾ - ਨਾਨੀ ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਦੋਹਤੇ -ਦੋਹਤੀਆਂ 'ਤੇ ਜਾਨ ਵਾਰਦੇ ਨੇ |'' ਕਹਿੰਦੇ ਹੋਏ ਸੋਹਣ ਸਿੰਘ ਨੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕੀਤਾ |



''ਹਾਂ ਜੀ ਠੀਕ ਹੈ ਪਰ ਜਦੋਂ ਮਜ਼ਬੂਰੀ ਬਣ ਜਾਏ ਤਾਂ ਸਾਡੀ ਜਾਨ ਨਿਕਲ ਜਾਂਦੀ ਹੈ |''



''ਉਹ ਕਿੱਦਾਂ ?''



''ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਅਸੀਂ ਦੋਵੇਂ ਜੀਅ ਬੱਚੇ ਦੀ ਸੰਭਾਲ ਕਰਦੇ ਹਾਂ | ਕੰਮ ਤੋਂ ਆ ਕੇ ਵੀ ਮੇਰੀ ਬੇਟੀ ਤੇ ਦਾਮਾਦ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਣਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦੇ |''



ਡਾਕਟਰ ਸਾਹਿਬ ਆਪਣੇ ਰੌਂ  ਵਿੱਚ ਹੀ ਬੋਲੀ ਜਾ ਰਹੇ ਸੀ | ਉਹ ਆਪਣਾ ਚੰਗਾ -ਭਲਾ ਚੱਲਦਾ ਕਲੀਨਿਕ ਛੱਡ ਕੇ ਧੀ ਦੀ ਮੋਹ ਵਿੱਚ ਆ ਗਏ ਕਿ ਚੱਲੋ ਕੁੜੀ ਦੀ ਮਦਦ ਹੋ ਜਾਵੇਗੀ। ਨਾਲ਼ੇ


 ਬੱਚੇ ਦੇ ਨਾਲ ਸਮਾਂ ਵੀ ਚੰਗਾ ਲੰਘ ਜਾਵੇਗਾ | ਪਰ ਏਥੇ ਤਾਂ ਸਭ -ਕੁਝ ਹੀ ਪੁੱਠਾ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ | 

"ਉਹ ਤਾਂ ਹਰ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਬੇਫਿਕਰ ਹਨ | '' 

''ਅੱਛਾ ਸੋਹਣ ਬੋਲਿਆ |''

''ਜੇ ਕੁਝ ਕਹੋ ਤਾਂ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਹੁਣ ਤੱਕ ਤੁਸੀਂ ਕੀ ਕੀਤਾ ? ''

ਸੋਹਣ ਬੋਲਿਆ '' ਡਾਕਟਰ ਸਾਹਿਬ ਤੁਹਾਡਾ ਬੇਟਾ ?

''ਉਹ ਤੇ ਜਦੋਂ ਦਾ ਅਮਰੀਕਾ ਗਿਆ ਹੈ ਉਸ ਨੇ ਪਰਤ ਕੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਦੇਖਿਆ | ਅਸੀਂ ਮਰੀਏ ਜਾਂ ਜੀਵੀਏ  |ਉਸ ਨੂੰ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਕੋਈ ਮਤਲਬ ਨਹੀਂ |''

'' ਚੱਲੋ  ਹੁਣ ਚੱਲੀਏ  |'' 

ਉਸ ਨੇ ਘਰ ਆ ਕੇ ਵੇਖਿਆ ਕਿ ਉਸਦੀ ਪਤਨੀ ਬੁਖਾਰ ਨਾਲ ਤਪ ਰਹੀ ਸੀ ਤੇ ਉਸ ਦੀ ਬੇਟੀ -ਦਾਮਾਦ ਬਾਹਰੋਂ ਹੀ ਖਾ ਕੇ ਆਏ ਸਨ | ਆਉਂਦੇ ਹੀ ਉਹਨਾਂ ਨੇ 
ਕਿਹਾ ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਖਾ ਕੇ ਆਏ ਹਾਂ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਲਈ ਦੇਖ ਲਓ ਜੋ ਖਾਣਾ ਹੋਵੇ |

ਡਾਕਟਰ ਸਾਹਿਬ ਕਿਚਨ ਵਿੱਚ  ਜਾ ਕੇ ਕੁਝ ਖਾਣ ਲਈ ਡੱਬੇ ਉਲਟ -ਪੁਲਟ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ |

ਭੁਪਿੰਦਰ ਕੌਰ 

ਗੋਵਿੰਦਪੁਰਾ ਭੋਪਾਲ (ਮ.ਪ੍ਰ )
ਨੋਟ : ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ 85 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ ਹੈ। 


28 Sept 2017

ਇਹ ਕੇਹੀ ਵਿਦਵਤਾ (ਮਿੰਨੀ ਕਹਾਣੀ)

Image result for education
                                              
ਅੱਜ ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਸਾਇੰਸ ਅਧਿਆਪਕਾ ਨੇ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੀ ਜਮਾਤ ਲੈਣੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਵੇਖਦਿਆਂ ਹੀ ਜਮਾਤ 'ਚ ਘੁਸਰ ਮੁਸਰ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈ ਕਿਉਂਕਿ ਇਸ ਸਮੇਂ ਉਹ ਹਾਮਲਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਜਮਾਤ ਨਾਲ ਜਾਣ -ਪਛਾਣ ਕੀਤੀ ਤੇ ਨਾਲ਼ ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਸਵਾਲੀਆ ਅੱਖਾਂ 'ਚ ਤੈਰਦੇ ਸੁਆਲਾਂ ਦੇ ਬਿਨਾਂ ਪੁੱਛਿਆਂ ਹੀ ਜਵਾਬ ਦੇਣ ਲੱਗੀ, " ਮਾਂ ਬਣਨਾ ਹਰ ਔਰਤ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ੀ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਉਸ ਦੀ ਜੀਵਨ ਸ਼ੈਲੀ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਇੱਕ ਅਮੁੱਲੀ ਦਾਤ ਨੂੰ ਆਪੇ ਅੰਦਰ ਮਹਿਸੂਸਣਾ ਬੜਾ ਸੁਖਦ ਹੁੰਦੈ। ਇਹ ਅਹਿਸਾਸ ਔਰਤ ਨੂੰ ਹਰ ਦੁੱਖ -ਸੁੱਖ ਦੇ ਅਨੁਭਵਾਂ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਕਰਦੈ। ਹੁਣ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਇੱਕ ਛੋਟੇ ਮਹਿਮਾਨ ਦੇ ਆਉਣ ਦੀ ਉਡੀਕ ਹੈ।" ਉਸ ਅਧਿਆਪਕਾ ਨੇ ਪਹਿਲੇ ਹੀ ਦਿਨ ਬੌਧਿਕ ਚਰਚਾ ਕਰਦਿਆਂ ਆਪਣੀ ਵਿਦਵਤਾ ਦੀ ਇੱਕ ਵਿਲੱਖਣ ਛਾਪ ਆਪਣੀਆਂ ਵਿਦਿਆਰਥਣਾਂ ਦੇ ਮਨਾਂ 'ਤੇ ਪਾ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। 
      ਘਰ ਆਉਂਦਿਆਂ ਹੀ ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਮਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਨਵੀਂ ਅਧਿਆਪਕਾ ਬਾਰੇ ਦੱਸਿਆ। ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣਦਿਆਂ ਹੀ ਮਾਂ ਕਈ ਦਹਾਕੇ ਪਿਛਾਂਹ ਪਰਤ ਗਈ ਸੀ। ਹੁਣ ਮਾਂ ਸਾਹਵੇਂ ਉਸ ਦੀ ਸਾਇੰਸ ਅਧਿਆਪਕਾ ਆ ਖਲੋਈ ਸੀ। ਕੁਰਸੀ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਨੂੰ ਥੁੱਕਦਿਆਂ ਉਹ ਰੋਹਬ ਝਾੜਦਿਆਂ ਗੜ੍ਹਕੀ,"ਖੜ੍ਹੀਆਂ ਹੋਜੋ ਨੀ ਤੁਸੀਂ ਦੋਵੇਂ ਜਾਣੀਆਂ। ਕੀ ਖੀਂ -ਖੀਂ ਜਿਹੀ ਲਾਈ ਆ। ਕੀ ਕਹਿੰਦੀਆਂ ਸਾਓ , ਬਈ ਏਸ ਥੁੱਕਲ਼ ਜਿਹੀ ਨੇ ਤਾਂ ਹੁਣ ਚੱਲੀ ਜਾਣਾ ਛੁੱਟੀ 'ਤੇ ਜਵਾਕ ਜੰਮਣ। ਮਿੱਠੇ ਚੌਲ ਵੰਡਣੇ ਨੇ ਮੈਥੋਂ ਮਗਰੋਂ। ਹੁਣੇ ਖਵਾਉਨੀਆਂ ਮਿੱਠੇ ਚੌਲ ਥੋਨੂੰ।" ਮਾਂ ਨੂੰ ਉਂਗਲਾਂ ਦੀਆਂ ਗੰਢ-ਪੋਰੀਆਂ 'ਤੇ ਪੈਂਦੀ ਡੰਡੇ ਦੀ ਮਾਰ ਦੀ ਟੀਸ ਹੁਣ ਵੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹ  ਆਪੇ ਹੀ ਬੁੜਬੜਾਈ, "ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਉਹ ਕਿਹੜੀ ਫੋਕੀ ਵਿਦਵਤਾ ਦਾ ਡੰਡੇ ਮਾਰ ਕੇ ਵਿਖਾਵਾ ਕਰਦੀ ਸੀ।ਸਾਨੂੰ ਤਾਂ ਉਹ ਵਿਦਵਤਾ ਦਾ ਮੂੰਹ ਚਿੜਾਉਂਦੀ ਲੱਗਦੀ ਸੀ।

ਡਾ. ਹਰਦੀਪ ਕੌਰ ਸੰਧੂ 

ਨੋਟ : ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ 650 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ ਹੈ। 

ਲਿੰਕ 1             ਲਿੰਕ 2                 ਲਿੰਕ 3

ਗਜ਼ਲ

ਮਹਿਕ ਫੁੱਲਾਂ  ਦੀ ਮੁੱਕੀ ਤੇ ਝੁਲਸ ਗਈਆਂ ਨੇ ਛਾਵਾਂ
ਪੱਤੇ ਖੜਕਣ ਥਾਂ ਥਾਂ ਤੇ ਕਲੀਆਂ ਭਰਦੀਆਂ ਆਹਾਂ

ਕਿਥੇ ਗੲੀਆਂ ਰੌਣਕਾਂ ,ਗੱਪਾਂ ਤੇ ਠੱਠੇ ਮਾਰਦੇ ਯਾਰ
ਭੱਖਦੇ ਪਏ ਨੇ ਆਲ੍ਹਣੇ, ਬੋਟ ਆਪਣੇ ਪਾਲਣ ਕਿਵੇਂ ਮਾਵਾਂ

ਧਰਤੀ ਤਪੇ ਤੰਦੂਰ ਜਿਓਂ, ਹਵਾ 'ਚ ਘੁਲ ਗਈ ਅੱਗ
ਅੰਦਰੀਂ ਡੱਕਿਆ ਕਿਸੇ ਦਿਓ ਨੇ,ਲੱਭਣ  ਠੰਠੀਆਂ ਥਾਵਾਂ

ਹਰਾ ਨਹੀਂ ਕਿਤੇ ਦਿਸਦਾ, ਥਾਂ ਥਾਂ ਖੇਤੀਂ ਲੱਗੀ ਅੱਗ
ਬਿਨ ਹਰੇ ਗਤਾਵੇ ਖਾ ਖਾ ਦੁੱਧੀਂ ਸੁੱਕੀਆਂ ਮੱਝਾਂ ਗਾਂਵਾਂ

ਜੀਵ ਜੰਤ ਸੱਭ ਹੌਂਕਦੇ, ਸਹਿਕਦੇ ਕਰਦੇ ਪਾਣੀ ਪਾਣੀ
ਸੁੱਕੀਆਂ  ਢਾਬਾਂ ਸੁੱਕੇ ਛੱਪੜ ,ਪਾਣੀ ਮੁੱਕਿਆ ਦਰਿਆਵਾਂ 

ਭਾਣਾ ਐਸਾ ਵਰਤਿਆ, ਮੱਚੀ ਹਰ ਥਾਂ ਹਾਹਾਕਾਰ
"ਥਿੰਦ" ਨਾ ਕੋਸੀਂ ਰੱਬ ਨੂੰ, ਉਹ ਦੇਂਦਾ ਬਹੁਤ ਸਜ਼ਾਵਾਂ

   ਇੰਜ: ਜੋਗਿੰਦਰ ਸਿੰਘ "ਥਿੰਦ"
    ਸਿਡਨੀ 

ਨੋਟ : ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ 10 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ ਹੈ।   
ਲਿੰਕ 

27 Sept 2017

ਮਿੱਟੀ ਨਾ ਫਰੋਲ਼ ਜੋਗੀਆ (ਮਿੰਨੀ ਕਹਾਣੀ )

Related image
'ਓਏ ਦਿਲਬਾਗ਼ ਐਥੇ ਸਿਰ ਫੜੀ ਕਿਉਂ ਬੈਠਾ ਹੈਂ। ਲੋਹੜੀ ਦੀ ਬੁਝੀ ਹੋਈ ਸਵਾਹ ਦੇ ਕੋਲ ਕੀ ਕਰਦਾ ੲੇਂ ।"
"ਕੁਝ ਨਹੀਂ ।"
"ਕੁਝ ਕਿਵੇਂ ਨਹੀਂ , ਤੇਰੀਅਾਂ ਲਾਲ ਅੱਖਾਂ ਚੁਗਲੀ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਹਨ ਕਿ ਤੂੰ ਹੁਣੇ -ਹੁਣੇ ਰੋਇਆ ਹੈਂ । ਹਾਲੀ ਰਾਤ ਹੀ ਤਾਂ ਕਾਕੇ ਦੀ ਲੋਹੜੀ ਪਾੲੀ ਹੈ।ਹੁਣ ਕੀ ਹੋਇਆ ?"

"ਜਾ,ਜਾ ਦੀਪੇ ਤੂੰ ਆਪਣਾ ਕੰਮ ਕਰ। ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ ।"

"ਦੇਖ ਤੂੰ ਮੇਰਾ ਯਾਰ ਹੈ ਤੇ ਕੀ ਆਪਣੀ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨੀ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਸਾਂਝੀ ਨਹੀਂ ਕਰੇਂਗਾ ?"

"ਦੇਖ ਦੀਪੇ, ਤੂੰ ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਮਾਲੀ ਹਾਲਤ ਤੋਂ ਜਾਣੂੰ ਹੈ। ਫੇਰ ਵੀ ਮੈਂ ਸ਼ਾਹੂਕਾਰ ਕੋਲੋਂ ਕਰਜਾ ਚੁੱਕਿਆ ਤੇ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਮਨਾੲੀ । ਜਿਸ ਨੂੰ ਓਤਾਰਦੇ -ਓਤਾਰਦੇ ਮੇਰੀ ਕਮਰ .........।

ਓਸ ਵੇਲ਼ੇ ਲਾਗੇ ਹੀ ਇੱਕ ਫਕੀਰ ਆਪਣੀ ਰਮਜ਼ 'ਚ ਗਾਉਂਦਿਆਂ ਹੋਇਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ, "ਮਿੱਟੀ ਨਾ ਫਰੋਲ਼ ਜੋਗੀਆ, ਨਹੀਓਂ ਲੱਭਣੇ ਲਾਲ ਗੁਆਚੇ। "



ਭੁਪਿੰਦਰ ਕੌਰ 

ਗੋਵਿੰਦਪੁਰਾ 

ਭੋਪਾਲ (ਮ.ਪ੍ਰਦੇਸ਼)

ਨੋਟ : ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ 205 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ ਹੈ।

 ਲਿੰਕ 1           ਲਿੰਕ 2         ਲਿੰਕ 3       ਲਿੰਕ 4


25 Sept 2017

ਟੂਣੇਹਾਰੀ (ਮਿੰਨੀ ਕਹਾਣੀ)

Image result for magic
ਸਰਕਾਰੀ ਹਸਪਤਾਲ ਦਾ ਵਾਰਡ ਨੰਬਰ 13 ਆਮ ਜਿਹਾ ਵਾਰਡ ਸੀ। ਇਹ ਉਮਰਾਂ ਹੰਢਾ ਚੁੱਕੇ ਅੱਧਮੋਏ ਜਿਹੇ ਲਾਚਾਰ ਬਿਮਾਰ ਬੁੱਢਿਆਂ ਦਾ ਵਾਰਡ ਸੀ।ਉੱਥੇ ਚੁਫ਼ੇਰੇ ਪਸਰੀ ਮਾਤਮੀ ਚੁੱਪ ਕਿਸੇ ਦੇ ਪਾਸਾ ਪਰਤਣ ਦੀ ਪੀੜ ਨਾਲ ਪਲ ਭਰ ਲਈ ਟੁੱਟਦੀ ਸ਼ਾਇਦ ਕੁਝ ਚਿਰ ਹੋਰ ਜਿਉਣ ਦੀ ਉਮੀਦ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਕਰਵਾ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ। ਸਧਾਰਨ ਹੁੰਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਇਹ ਵਾਰਡ ਵਿਲੱਖਣ ਸੀ।ਓਹੀਓ ਡਾਕਟਰ ਤੇ ਓਹੀਓ ਨਰਸਾਂ ਪਰ ਫੇਰ ਵੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ ਇੱਥੇ ਦਾਖ਼ਲ ਮਰੀਜ਼ ਬਾਕੀ ਵਾਰਡਾਂ ਨਾਲੋਂ ਛੇਤੀ ਰਾਜੀ ਹੋ ਜਾਂਦੇ। ਐਥੋਂ ਦੀ ਹਵਾ 'ਚ ਤਾਂ ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਜਾਦੂ ਹੀ ਸੀ ਕਿ ਮੁਰਝਾਏ ਚਿਹਰਿਆਂ 'ਤੇ ਰੰਗਤ ਦਿਨਾਂ 'ਚ ਹੀ ਪਰਤ ਆਉਂਦੀ ਸੀ। 
ਇਸ ਵਾਰਡ 'ਚ ਦਾਖਲ ਮਰੀਜ਼ ਨਿੱਤ ਉਸ ਨੂੰ ਬੜੀ ਬੇਸਬਰੀ ਨਾਲ ਉਡੀਕਦੇ। ਉਸ ਦੇ ਚਿਹਰੇ 'ਤੇ ਇੱਕ ਵੱਖਰਾ ਜਿਹਾ ਨੂਰ ਹੁੰਦਾ। ਉਹ ਮਹਿਕੀ ਪੌਣ ਵਾਂਗ ਪੋਲੇ ਪੱਬੀਂ ਬੜੀ ਸਹਿਜਤਾ ਨਾਲ ਆਉਂਦੀ ਤੇ ਆਪਣੇ ਧੰਦੇ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ।ਨਿੱਤ ਸਵੇਰੇ ਇਸ ਰੁੱਖੀ ਜਿਹੀ ਫਿਜ਼ਾ 'ਚ ਉਹ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਅਜਿਹਾ ਛਿੱਟਾ ਦੇ ਜਾਂਦੀ ਸੀ ਕਿ ਜਿਉਣ ਤੋਂ ਮੁਨਕਰ ਥੱਕੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦੀਆਂ ਪੁਤਲੀਆਂ ਆਸਵੰਦ ਹੋ ਮੁੜ ਤੋਂ ਚਮਕ ਪੈਂਦੀਆਂ। ਅਸਲ 'ਚ ਇਹ ਟੂਣੇਹਾਰੀ ਇੱਕ ਸਫ਼ਾਈ ਸੇਵਿਕਾ ਸੀ ਜੋ ਵਾਰਡ ਦੀ ਸਫ਼ਾਈ ਕਰਨ ਵੇਲ਼ੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਗੱਲੀਂ ਲੱਗੀ ਰਹਿੰਦੀ ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਨਿੱਕੀਆਂ ਨਿੱਕੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣਦੀ। ਕਿਸੇ ਤੋਂ ਉਸ ਦੇ ਟੱਬਰ ਦੀ ਸੁੱਖ -ਸਾਂਦ ਤੇ ਕਿਸੇ ਤੋਂ ਦੁਖਦੇ ਗਿੱਟੇ ਗੋਡਿਆਂ ਦਾ ਹਾਲ ਪੁੱਛਦੀ। ਸਾਕ -ਸਬੰਧੀਆਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੀ ਉਹ ਅਚੇਤ ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਦੁੱਖ -ਸੁੱਖ ਦੀ ਭਾਈਵਾਲ ਬਣ ਜਾਂਦੀ। ਹੁਣ ਬਹੁਤਿਆਂ ਨੂੰ ਇਹ ਭਰਮ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਜਾਦੂਈ ਬਾਣ ਨਾਲ਼ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਪੀੜ ਹਰਨਾ ਜਾਣਦੀ ਏ। ਪਰ ਇਹ ਭਰਮ ਤਾਂ ਨਿੱਤ ਸੱਚ ਹੋ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਹੁਣ ਪ੍ਰਤੱਖ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਪ੍ਰਮਾਣ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਭਾਸਦੀ ਸੀ। 

ਡਾ. ਹਰਦੀਪ ਕੌਰ ਸੰਧੂ  


ਨੋਟ : ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ 535 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ ਹੈ। 

ਲਿੰਕ 1            ਲਿੰਕ 2

ਮੁਅਾਵਜ਼ਾ ( ਮਿੰਨੀ ਕਹਾਣੀ )

ਕਰਤਾਰ ਸਿੰਘ ਬਹੁਤ ਹੀ ਮਿਹਨਤੀ ਕਿਸਾਨ ਸੀ । ਦਿਨ - ਰਾਤ  ਮਿੱਟੀ ਨਾਲ਼ ਮਿੱਟੀ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਵੀ ੳੁਹਦੇ ਸਿਰ ਕਰਜ਼ੇ ਵਾਲ਼ੀ ਪੰਡ ਹੋਰ ਵੀ ਭਾਰੀ ਹੁੰਦੀ ਗਈ । ਅਾਖ਼ਿਰ ਨੂੰ ਜਦੋਂ ਕਿਸੇ ਵੀ ਪਾਸੇ ਕੋਈ ਚਾਰਾ ਨਾ ਚੱਲਿਅਾ ਤਾਂ ੳੁਹ ਅਾਪਣੀ ਪਤਨੀ ਅਤੇ  ਦੋ ਜਵਾਕ ਪਿੱਛੇ ਛੱਡ ਕੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਤੋਂ ਕਿਨਾਰਾ ਕਰ ਗਿਅਾ । ਸਰਕਾਰ ਤਰਫ਼ੋਂ ਮਿਲੇ ਮੁਅਾਵਜ਼ੇ ਨੇ ਓਹਦੀ ਮੌਤ ਦਾ ਮੁੱਲ ਵੀ ਪਾ ਦਿੱਤਾ ।
 ਕਈ ਦਿਨਾਂ ਮਗਰੋਂ ਕਰਤਾਰ ਸਿੰਘ ਦੀ ਪਤਨੀ ਕੋਲ਼ ੳੁਸ ਦੀ ਗੁਅਾਂਢਣ ਅਾ ਕੇ  ਕਹਿਣ ਲੱਗੀ , " ਦੇਖ ਭੈਣੇ , ਕਿਸਮਤ ਅੱਗੇ ਕਿਸ ਦਾ ਜ਼ੋਰ ਚਲਦੈ  ਹੁਣ ਤੂੰ  ਬੱਚਿਅਾਂ ਨੂੰ ਵਧੀਐ ਪੜ੍ਹਾ-ਲਿਖਾ ਲਵੀਂ ਲੱਗ ਜਾਣਗੇ ਵਿਚਾਰੇ  ਕਿਸੇ ਕੰਮ ਧੰਦੇ 'ਤੇ ਖਹਿੜ੍ਹਾ ਛੁੱਟ ਜਾੳੂ ਏਹਨਾ ਦਾ ਚੰਦਰੀ ਖੇਤੀ ਤੋਂ , ਨਾਲ਼ੇ ਹੁਣ ਤਾਂ ਤੇਰੇ ਕੋਲ਼ ਚਾਰ ਪੈਸੇ ਵੀ ਹੈਗੇ ਨੇ ਖ਼ਰਚਣ ਲਈ  " 
 ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਕਰਤਾਰ ਦੀ ਪਤਨੀ ਦੀ ਭੁੱਬ ਨਿਕਲ ਗਈ ੳੁਹ ਰੋਂਦੀ- ਰੋਂਦੀ ਕਹਿਣ ਲੱਗੀ ," ਕਿਹੜੇ ਪੈਸਿਅਾਂ ਦੀ ਗੱਲ  ਕਰਦੀ ਅੈ  ਭੈਣੇ , ੳੁਹ ਤਾਂ ਜਦੋਂ ਮਿਲੇ , ਓਦਣ ਹੀ  ਸ਼ਾਹੂਕਾਰ ਲੈ ਗਿਅੈ ਸੀ ਮੈਥੋਂ 

21 Sept 2017

ਮਾਪਦੰਡ (ਮਿੰਨੀ ਕਹਾਣੀ)

Related image

ਨੁੱਕੜ ਵਾਲ਼ੀ ਦੁਕਾਨ 'ਚ ਅੱਜ ਬਹੁਤੀ ਭੀੜ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਦੁਕਾਨਦਾਰ ਦੋ ਜਣਿਆਂ ਨੂੰ ਭੁਗਤਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਪਰ ਉਹ ਗਾਹਕ ਨਹੀਂ ਸਨ। ਉਹ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਯੋਗਾ ਸੰਸਥਾ ਦੇ ਨੁਮਾਇੰਦੇ ਲੱਗਦੇ ਸਨ। ਅਗਲੇ ਹਫ਼ਤੇ ਸ਼ਹਿਰ 'ਚ ਲੱਗਣ ਵਾਲੇ ਯੋਗ ਸਾਧਨਾ  ਕੈਂਪ ਬਾਰੇ ਉਸ ਨੂੰ ਜਾਣਕਾਰੀ ਦੇ ਰਹੇ ਸਨ। ਉਹ ਬੀਬਾ ਠੇਠ ਪੰਜਾਬੀ ਲਹਿਜ਼ੇ 'ਚ ਗੱਲ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ ਤੇ ਨਾਲ਼ ਆਇਆ ਨੌਜਵਾਨ ਵੀ ਕਦੇ -ਕਦੇ ਹੁੰਗਾਰਾ ਭਰ ਦਿੰਦਾ। 
        ਕੈਂਪ ਸਬੰਧੀ ਛਪਿਆ ਇੱਕ ਇਸ਼ਤਿਹਾਰ ਮੈਨੂੰ ਫੜਾਉਂਦਿਆਂ ਉਸ ਬੀਬਾ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਆਪਣੀ ਗੱਲਬਾਤ 'ਚ ਸ਼ਾਮਿਲ ਕਰਨਾ ਚਾਹਿਆ, " ਮੈਡਮ, ਆਪ ਤੋ ਸਮਝਦਾਰ ਲੱਗਤੇ ਹੋ। ਆਪ ਕੋ ਤੋ ਮਾਲੂਮ ਹੀ ਹੋਗਾ ਇਸ ਭਾਗ -ਦੌੜ ਕੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਮੇਂ ਕਿਤਨਾ ਤਨਾਵ ਹੈ। ਨੀਰੋਗ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕੇ ਲੀਏ ਯੋਗਾ ਔਰ ਮੈਡੀਟੇਸ਼ਨ ਕਿਤਨਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ, ਹਮ ਲੋਗੋਂ ਕੋ ਯਹੀ ਬਤਾਨੇ ਕੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਹੇ ਹੈਂ। ਮੈਡਮ ਆਪ ਭੀ ਸਮਯ ਜ਼ਰੂਰ ਨਿਕਾਲਨਾ।" 
"ਮੈਂ ਜ਼ਰੂਰ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਾਂਗੀ," ਇਸ਼ਤਿਹਾਰ ਵੇਖਦਿਆਂ ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਧੰਨਵਾਦ ਕੀਤਾ।
ਉਹ ਬੀਬਾ ਦੁਕਾਨਦਾਰ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਭਰੋਸੇ 'ਚ ਲੈਣ ਲਈ ਮੁੜ ਉਸੇ ਅੰਦਾਜ਼ 'ਚ ਫੇਰ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨ ਲੱਗੀ। ਪਰ ਉਸ ਦਾ ਵਾਰ -ਵਾਰ ਬਦਲਦਾ ਬੋਲਣ ਦਾ ਲਹਿਜ਼ਾ ਮੇਰੇ ਅਚੇਤ ਨੂੰ ਅਣਸੁਖਾਵਾਂ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਹੁਣ ਮੈਥੋਂ ਬੋਲੇ ਬਿਨਾਂ ਰਹਿ ਨਾ ਹੋਇਆ," ਪਰ ਬੀਬਾ ! ਭਾਸ਼ਾ ਕਿਸੇ ਦੀ ਲਿਆਕਤ ਜਾਂ ਸਮਝਦਾਰੀ ਦਾ ਕਦੇ ਵੀ ਮਾਪਦੰਡ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ।" 
ਡਾ. ਹਰਦੀਪ ਕੌਰ ਸੰਧੂ 

ਨੋਟ : ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ 450 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ ਹੈ। 
   

19 Sept 2017

ਚਿੰਗਾਰੀ (ਮਿੰਨੀ ਕਹਾਣੀ)

Image result for soul
     ਟੀ. ਵੀ. 'ਤੇ ਵਿਗਿਆਪਨ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਸੀ," ਦੇਸ਼ ਭਰ ਦੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਥਿੰਧੇ ਭਾਂਡਿਆਂ ਦੀ ਚਿਕਨਾਹਟ ਲਈ ਜੂਝ ਰਹੀਆਂ ਨੇ ਤੇ ਜਦੋ -ਜਹਿਦ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਨੇ ਭਾਂਡਿਆਂ ਨੂੰ ਚਮਕਾਉਣ ਲਈ।" ਅੱਜ ਇਹ ਵਿਗਿਆਪਨ ਗਿਆਰਾਂ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਦੀ ਨਿੱਕੀ ਨੂੰ ਧੁਰ ਅੰਦਰ ਤੱਕ ਝੰਜੋੜ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਤਲਖ਼ੀ ਚੇਤਨਾ ਤਿਲਮਿਲਾ ਉਠੀ ਸੀ, "ਕੀ ਔਰਤ ਦਾ ਸੁਹਜ ਤੇ ਬੋਧ ਸਿਰਫ਼ ਰਸੋਈ ਤੱਕ ਹੀ ਸੀਮਿਤ ਹੋ ਕੇ ਰਹਿ ਗਿਆ ਹੈ? ਕੀ ਇਸ ਦੁਨੀਆਂ ਨੂੰ ਲੱਗਦੈ ਕਿ ਭਾਂਡਿਆਂ ਦੀ ਚਮਕ ਤੋਂ ਅੱਗੇ ਔਰਤ ਹੋਰ ਕੁਝ ਵੇਖ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ?"
       ਮਰਦ -ਔਰਤ ਨਾਬਰਾਬਰੀ ਦੇ ਮਾੜੇ ਵਰਤਾਰੇ ਦੀ ਜੜ੍ਹ ਨੂੰ ਬੇਚੈਨ ਨਿੱਕੀ ਮੂਲੋਂ ਹੀ ਹਿਲਾ ਦੇਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਵੱਲੋਂ ਮਿਲੀ ਸੇਧ ਤੇ ਹੱਲਾਸ਼ੇਰੀ ਨਾਲ ਉਸ ਨੇ ਕੁਝ ਨਾਮੀ ਹਸਤੀਆਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਪੱਤਰ ਲਿਖ ਕੇ ਆਪਣੀ ਚਿੰਤਾ ਜਤਾਈ। ਉਸ ਦੀ ਹੈਰਾਨੀ ਦੀ ਕੋਈ ਹੱਦ ਨਾ ਰਹੀ ਜਦੋਂ ਕੁਝ ਹਫ਼ਤਿਆਂ ਬਾਦ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਨਾਮਵਰ ਵਕੀਲ, ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਪੱਤਰ ਪ੍ਰੇਰਕ ਤੇ ਸੱਤਾ 'ਚ ਬੈਠੇ ਉੱਚ ਅਹੁਦੇਦਾਰ ਥਾਪੜਾ ਦੇਣ ਉਸ ਨਾਲ ਆ ਖੜੋਤੇ। ਅਗਲੇ ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ 'ਚ ਹੀ ਉਸ ਮਸ਼ਹੂਰ ਕੰਪਨੀ ਨੂੰ ਭਾਂਡੇ ਧੋਣ ਵਾਲੇ ਸਾਬਣ ਜਿਹੇ ਉਤਪਾਦ ਲਈ ਸਮਅੰਗੀ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਕੀਤੇ ਜਾ ਰਹੇ ਸਮਾਜਿਕ ਨਾਬਰਾਬਰੀ ਵਾਲ਼ੇ ਗੁਮਰਾਹਕੁੰਨ ਵਿਗਿਆਪਨ ਨੂੰ ਬਦਲਣਾ ਪਿਆ ਸੀ । ਇੱਕ ਨੰਨ੍ਹੀ ਤੇ ਸੂਖ਼ਮ ਅਵਾਜ਼ ਬੇਖੌਫ਼ ਹੋ ਅੱਜ ਚੇਤਨਾ ਦੀ ਚਿੰਗਾਰੀ ਨਾਲ਼ ਆਪਣੀ ਤਾਕਤ ਦਾ ਮੁਜ਼ਾਹਰਾ ਕਰ ਗਈ ਸੀ। 

ਡਾ. ਹਰਦੀਪ ਕੌਰ ਸੰਧੂ 

ਨੋਟ : ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ 385 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ ਹੈ। 

ਲਿੰਕ 1       ਲਿੰਕ 2      ਲਿੰਕ 3       ਲਿੰਕ 4

16 Sept 2017

ਅੱਗ (ਮਿੰਨੀ ਕਹਾਣੀ)


Satnam Singh's profile photo, Image may contain: 1 person, close-upਅੱਜ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਟੀ.ਵੀ ਆਨ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਹਰੇਕ ਖਬਰਾਂ ਵਾਲੇ ਚੈਨਲ 'ਤੇ ਉਹੀ ਖਬਰਾਂ ਘੁੰਮ ਰਹੀਆਂ ਸਨ ਜੋ ਪਿਛਲੇ ਚਾਰ ਦਿਨਾਂ ਤੋ ਆ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਇੱਕ ਬਾਬੇ ਨੂੰ ਸਜਾ ਹੋ ਗੲੀ। ਉਸ ਦੇ ਕਰੋੜਾਂ ਸ਼ਰਧਾਲੂ ਸਨ। ਸਜਾ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸ਼ਰਧਾਲੂ ਭੜਕ ਸਕਦੇ ਸਨ। ਦੰਗੇ ਫਸਾਦ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਨ ਤੇ ਅੱਗਾਂ ਲੱਗ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ। ਖਬਰਾਂ ਚੈਨਲ ਵਾਲੇ ਸਰਕਾਰ ਦੀਆਂ ਸਿਫਤਾਂ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ। ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਵਕਤ ਰਹਿੰਦੇ ਕਰਫਿਊ ਲਗਾ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਸਰਕਾਰ ਨੂੰ ਮੁਬਾਰਕਾਂ ਦੇ ਰਹੇ ਸਨ ਕਿ ਅੱਗਾਂ ਨਹੀਂ ਲੱਗਣ ਦਿੱਤੀਆਂ।
ਪਰ ਕਦੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਚੈਨਲ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ ਉਸ ਗਰੀਬ ਵਿਅਕਤੀ ਤੋਂ ਪੁਛਿਆ ਹੈ ਕਿ ਕਰਫਿਊ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਉਸ ਦੀ ਦਿਹਾੜੀ ਨਹੀਂ ਲੱਗੀ ਤੇ ਉਸ ਦਾ ਗੁਜਾਰਾ ਕਿਵੇਂ ਹੋਇਆ ? ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਚੈਨਲ ਨੇ ਉਸ ਗਰੀਬ ਦੇ ਘਰ ਦਾ ਸਿੱਧਾ ਪ੍ਰਸਾਰਣ ਦਿਖਾਇਆ ਜਿਸ ਦਾ ਪਿਛਲੇ ਚਾਰ ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ ਚੁੱਲ੍ਹਾ ਠੰਡਾ ਪਿਆ। ਕਦੇ ਦਿਖਾਇਆ ਹੈ ਕਿ ਗਰੀਬ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਪੇਟ ਦੀ ਅੱਗ ਬੁੱਝੀ ਹੈ ਜਾਂ ਨਹੀਂ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਚਾਰ ਦਿਨਾਂ 'ਚ ਗਰੀਬ ਪਰਿਵਾਰ ਭੱਖੇ ਪੇਟ ਸੌਂਦਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਕਦੇ ਦਿਖਾਇਆ ਹੈ ਕਿ ਚਾਰ ਦਿਨ ਕੰਮ ਨਾ ਮਿਲਣ ਕਾਰਨ ਗਰੀਬ ਕੋਲ ਪੈਸੇ ਨਹੀਂ ਹਨ ਤੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਗਰੀਬ ਘਰਾਂ ਦਾ ਕਿਸੇ ਦਾ ਬੇਟਾ,ਕਿਸੇ ਦੀ ਮਾਂ ਤੇ ਕਿਸੇ ਦਾ ਬਾਪ ਪੈਸੇ ਨਾ ਹੀ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਦਵਾਈ ਖੁਣੋਂ ਦਮ ਤੋੜ ਗਏ ਹਨ।
ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਚੈਨਲਾਂ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ ਦਿਹਾੜੀ ਨਾ ਲੱਗਣ ਕਾਰਨ ਉਸ ਮਜਦੁਰ ਦੇ ਮਨ ਤੇ ਕੀ ਬੀਤ ਰਹੀ ਹੈ ਜੋ ਆਪਣੇ ਛੋਟੇ ਛੋਟੇ ਬੱਚਿਆ ਨਾਲ ਵਾਅਦਾ ਕਰਕੇ ਆਇਆ ਆਉਦੇ ਵਕਤ ਉਹਨਾ ਲਈ ਕੁਝ ਲੈ ਕੇ ਆਵੇਗਾ।ਪਰ ਸ਼ਾਇਦ ਹੀ ਕਿਸੇ ਦਿਖਾਇਆ ਹੋਵੇ। ਇਹ ਦੰਗੇ ਫਸਾਦ ਤੇ ਕਰਫਿਊ ਸਰਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਵੋਟਾਂ ਤੇ ਚੈਨਲ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਨਵੀਆਂ ਖਬਰਾਂ, ਅੱਗਾਂ ਲਾਉਣ ਦੇ ਪੈਸੇ ਕਮਾਉਂਦੇ ਨੇ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕੀ ਲੋੜ ਹੈ ਕਿਸੇ ਗਰੀਬ ਦੇ ਚੁੱਲ੍ਹੇ ਦੀ ਅੱਗ ਤੋਂ ?

ਸਤਨਾਮ ਸਿੰਘ ਮਾਨ
(ਬਠਿੰਡਾ)

ਨੋਟ : ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ 45 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ ਹੈ। 
ਲਿੰਕ 

ਸ਼ਰਮ ( ਮਿੰਨੀ ਕਹਾਣੀ )

ਅਮਰਜੋਤ ੳੁਚੇਰੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਕਰਨ ਦੂਰ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਚਲੀ ਗਈ ਸੀ । ਜਦ ਵੀ ੳੁਸਦੀ ਮਾਂ ੳੁਸਦੇ ਕੋਲ਼ ਮਿਲਣ ਵਾਸਤੇ ਕਾਲਜ ਅਾੳੁਂਣ ਲਈ ਕਹਿੰਦੀ ਤਾਂ ਅਮਰਜੋਤ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਬਹਾਨਾ ਲਾ ਕੇ ਹਰ ਵਾਰ ੳੁਸਨੂੰ ਟਾਲ ਦਿੰਦੀ ।ਕਾਲਜ ਵਿੱਚ ਛੁੱਟੀਅਾਂ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ੳੁਹ ਅਾਪਣੇ ਪਿੰਡ ਵਾਪਸ ਅਾ ਗਈ । 
ਇੱਕ ਦਿਨ  ੳੁਸ ਦੀ ਮਾਂ ਦੇ ਵਾਰ-ਵਾਰ  ਪੁੱਛਣ 'ਤੇ ੳੁਹ ਕਹਿਣ ਲੱਗੀ ,
" ਮਾਂ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਮੈਂਨੂੰ ਸ਼ਰਮ ਅਾੳੁਂਦੀ ਏ , ਤੈਨੂੰ ਕਾਲਜ ਬੁਲਾੳੁਣ ਵੇਲ਼ੇ,  ਇੱਕ ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਅਨਪੜ੍ਹ ਓ , ਨਾਲ਼ੇ ਅਾਪਾਂ ਦੇਸੀ ਪੇਂਡੂ ਅਾਂ । " 
ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਮਾਂ ਦੀਅਾ ਅੱਖਾਂ ਦੇ ਹੰਝੂ ਟਪਕ ਪਏ ੳੁਹ ਕਹਿਣ ਲੱਗੀ , " ਧੀਏ ਸ਼ੁਕਰ ਕਰ ,ਮੈਂ ੳੁਸ ਵੇਲ਼ੇ ਕਿਸੇ ਸ਼ਰਮ ਦੀ ਪਰਵਾਹ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ , ਜਦੋਂ ਲੋਕੀਂ  ਕਹਿੰਦੇ ਸੀ ਕਿ ਜਵਾਨ ਕੁੜੀ ਸ਼ਹਿਰ ਪੜ੍ਹਨ ਲਾ ਛੱਡੀ ਐ ,  ਭੋਰਾ ਵੀ ਸ਼ਰਮ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ  ਇਹਨੂੰ  । 


ਮਾਸਟਰ ਸੁਖਵਿੰਦਰ ਦਾਨਗੜ੍ਹ

94171 80205

ਨੋਟ : ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ 15 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ ਹੈ। 

15 Sept 2017

ਕਾਗਜ਼ ( ਮਿੰਨੀ ਕਹਾਣੀ )


ਲਵਦੀਪ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਬੀ.ਏ. ਦੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ।ੳੁਹ ਅਕਸਰ ਹੀ ਕਾਲਜ ਮੋਟਰਸਾਈਕਲ ਲੈ ਕੇ ਜਾਂਦਾ ਸੀ । ਇੱਕ ਦਿਨ ਕਾਲਜ ਜਾਣ ਵੇਲ਼ੇੇ ੳੁਹਦਾ ਮੋਟਰਸਾਈਕਲ ਖ਼ਰਾਬ ਹੋ ਗਿਅਾ । ਜਦੋਂ ੳੁਹ ਅਾਪਣੇ ਦੋਸਤ ਨੂੰ ਫ਼ੋਨ ਕਰਨ ਲੱਗਿਅਾ ਤਾਂ ੳੁਸਦਾ ਬਾਪੂ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ ,
" ਪੁੱਤਰ , ਅੈਵੀਂ ਨੀਂ ਮਾੜ੍ਹੀ ਜਹੀ ਗੱਲ 'ਤੇ ਕਿਸੇ ਦੀ ਚੀਜ਼ ਮੰਗਦੇ ਹੁੰਦੇ , ਐਂ ਕਰ ਅੱਜ ਤੂੰ ਮੇਰਾ ਸਕੂਟਰ ਲੈ ਜਾ "
ਲਵਦੀਪ ਸਕੂਟਰ ਵੱਲ ਦੇਖ ਕੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ , ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਲੈ ਕੇ ਜਾਣਾ , ਕਿੰਨ੍ਹਾ-ਕਿੰਨ੍ਹਾ ਤਾਂ ਧੂੰਅਾ ਛੱਡਦਾ , ਪੁਲਿਸ ਵਾਲ਼ਿਆਂ ਨੇ ਝੱਟ ਚਲਾਨ ਕੱਟ ਦੇਣਾ ਇਹਦਾ "
ਇਹ ਸੁਣਕੇ ਬਾਪੂ ਬੋਲਿਅਾ ,
"ਅੈ ਕਿਵੇਂ ਕੋਈ ਚਲਾਨ ਕੱਟ ਦਿੳੂ, ਨਾਲ਼ੇ ਅੈਥੇ ਧੂੰਏ ਵੱਲ ਕੌਣ ਦੇਖਦੇੇੈੈ , ੳੁਹ ਤਾਂ ਕਾਗਜ਼ ਦੇਖਦੇ ਨੇ , ਜੋ ਸਾਰੇ ਪੂਰੇ ਅੈ "
ਮਾਸਟਰ ਸੁਖਵਿੰਦਰ ਦਾਨਗੜ੍ਹ
94171 -80205

ਨੋਟ : ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ  10 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ ਹੈ।