ਮੇਰੇ ਦੋਸਤਾਂ ਨੇ ਨਿੱਘੇ ਮੋਹ ਨਾਲ ਮੈਨੂੰ ਅੱਜ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਹੀ ਰੱਖਿਆ। ਮੈਂ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਨਾ ਨਹੀਂ ਕਹਿ ਸਕਿਆ ਸੀ । ਆਖ਼ਿਰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ 'ਚ ਦੋਸਤੀ ਦਾ ਮੁਕਾਮ ਵੀ ਤਾਂ ਖ਼ਾਸ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਸ਼ਾਮ ਦੀ ਮਹਿਫ਼ਲ ਦਾ ਤਾਜ ਪਹਿਨਾਇਆ ਗਿਆ। ਮਹਿਫ਼ਲ ਦੇ ਉੱਠਦਿਆਂ ਹੀ ਦੋਸਤ ਤਾਂ ਕਿਧਰੇ ਖਿੰਡ ਗਏ। ਪਰ ਮੇਰੀ ਚੇਤਨਾ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੇ ਪਿੰਡ ਵਾਲੇ ਘਰ ਦੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਮੂਹਰੇ ਲੈ ਗਈ। ਹੁਣ ਮੈਂ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ ਘਰ ਦੀਆਂ ਕੱਚੀਆਂ ਕੰਧਾਂ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਅੱਜ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਮੋਹ ਹੈ। ਜੋ ਅਜੇ ਵੀ ਮੇਰੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਨੂੰ ਹਿੱਕ ਨਾਲ ਸਾਂਭੀ ਖੜ੍ਹੀਆਂ ਨੇ। ਜਦ ਮੈਂ ਇੱਕਲਤਾ ਦੇ ਹਨੇਰਿਆਂ ਤੋਂ ਹਾਰ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਗੱਲ ਲੱਗ ਭੁੱਬਾਂ ਮਾਰ ਮਾਰ ਹੌਕੇ ਭਰਦਾ ਹਾਂ।
ਹੁਣ ਮੇਰੀ ਸੋਚ ਮੈਨੂੰ ਰੋਹੀ ਵਾਲੇ ਖੇਤ 'ਚ ਇਕੱਲੀ ਖੜੀ ਕਿੱਕਰ ਕੋਲ ਲੈ ਪਹੁੰਚਦੀ ਹੈ ਜਿਸ ਨੂੰ ਮੈਂ ਜਾ ਕਲਾਵੇ ‘ਚ ਲੈਂਦਾ ਹਾਂ। ਉਸ ਅਭਾਗੀ ਨੇ ਮੁੱਦਤ ਪਹਿਲਾਂ ਆਪਣੇ ਸਿਰ ਤੇ ਲੁੰਗ ਦਾ ਤਾਜ ਪਹਿਨਿਆ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਨਿੱਘ ਦਿੰਦੀ ਹੋਵੇ, ਧਰਵਾਸ ਦਿੰਦੀ ਤੇ ਡੁਸਕਦੀ ਕਹਿ ਰਹੀ ਹੋਵੇ, "ਜੀਣ ਜੋਗਿਆ !ਮੈਂ ਤਾਂ ਕੰਡਿਆਂ ਨਾਲ ਵਿੰਨ੍ਹੀਂ ਪਈ ਹਾਂ,ਤੇਰਾ ਦੁੱਖ ਕਿਵੇਂ ਚੁਗਾਂ? ਜਾ ਪਰਤ ਜਾ ਆਪਣੀਆਂ ਕੱਚੀਆਂ ਕੰਧਾਂ ਦੇ ਕੋਲ,ਮੇਰੇ ਜੀਣ ਜੋਗਿਆ!"
ਮੈਂ ਜਦ ਪਿੱਛੇ ਮੁੜ ਦੇਖਦਾ ਹਾਂ, ਨਾ ਕੋਈ ਆਵਾਜ਼ ਸੀ ,ਨਾ ਕੋਈ ਪੈਰ ਚਾਲ ਸੀ। ਕੇਵਲ ਇੱਕੋ ਇੱਕ ਦੁਖਦਾਈ ਖ਼ਿਆਲ ਸੀ ਜੋ ਮੇਰੀ ਅਰਧ ਚੇਤਨਾ ਦਾ ਜਾਲ- ਜੰਜਾਲ ਸੀ। ਮੈਂ ਅਹਿਸਾਸਾਂ ਦੀ ਆਤਮ ਹੱਤਿਆ ਹੁੰਦੀ ਦੇਖਦਾ ਹਾਂ। ਆਪਣੇ ਦਰਦ ਨੂੰ ਸੀਨੇ 'ਚ ਦਬਾ, ਚੁੱਪ ਦੀ ਜ਼ਬਾਨ ਸਾਧ ਮੈਂ ਫਿਰ ਘਰ ਦੀਆਂ ਕੱਚੀਆਂ ਕੰਧਾਂ ਕੋਲੇ ਆ ਖਲੋਂਦਾ ਹਾਂ ਤੇ ਰੋਂਦਾ ਹਾਂ ਜੋ ਮੈਨੂੰ ਹਿੱਕ ਨਾਲ ਲਾਈ ਸਾਂਭੀ ਖੜ੍ਹੀਆਂ ਨੇ। ਕਦੇ ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਕਿ ਇਹ ਗੁੰਗੀਆਂ ਨੇ ਤੇ ਕਦੇ ਲੱਗਦਾ ਇਹ ਬੋਲਦੀਆਂ ਵੀ ਨੇ। ਮੇਰੇ ਤਨ ਦੀਆਂ ਕੱਚੀਆਂ ਕੰਧਾਂ! ਮੇਰੇ ਘਰ ਦੀਆਂ ਕੱਚੀਆਂ ਕੰਧਾਂ!
ਮੇਰੀ ਆਕਾਸ਼ ਚੜ੍ਹੀ ਸੋਚ ਇੱਕ ਦਮ ਧਰਤੀ ਤੇ ਆ ਡਿਗਦੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਹਿਜ ਕਰਨ ਦਾ ਯਤਨ ਕਰਦਾ ਹਾਂ। ਸਵੇਰ ਹੋਣ ਤੱਕ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦਾ ਦਰਿਆ ਸੁੱਕ ਚੁੱਕਾ ਸੀ।ਮੈਂ ਹੀ ਜਾਣਦਾ ਮੇਰੇ ਜ਼ਖਮ ਕਿਨ੍ਹੇ ਸੱਚੇ ਨੇ। ਸ਼ਾਇਦ ਮੈਂ ਪਾਗਲਾਂ ਵਾਂਗ ਮੇਰੇ ਘਰ ਦੀਆਂ ਕੱਚੀਆਂ ਕੰਧਾਂ ਨੂੰ ਅੱਜ ਵੀ ਮੋਹ ਕਰਦਾ ਹਾਂ।
ਯਾਦ ਸਫ਼ਰ -
ਰੋਹੀ ਵਾਲੀ ਕਿੱਕਰ
ਕੱਚੀਆਂ ਕੰਧਾਂ।
ਸੁਰਜੀਤ ਸਿੰਘ ਭੁੱਲਰ
ਨੋਟ : ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ 56 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ।
ਨੋਟ : ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ 56 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ।