ਚੜ੍ਹਦੇ ਸਿਆਲਾਂ ਦੀ ਰੁੱਤ ਦੀ ਚੜ੍ਹਦੀ ਟਿੱਕੀ ਅੱਜ ਕੁਝ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹੀ ਰੱਤੀ ਜਾਪਦੀ ਸੀ। ਅੰਗੜਾਈ ਭਰਦੀ ਕੁਦਰਤ ਤੇ ਰੁੱਖਾਂ ਦੇ ਪੱਤਿਆਂ 'ਚ ਥਿਰਕਦੀ ਰੁਮਕਣ। ਆਲ੍ਹਣਿਆਂ 'ਚੋਂ ਨਿਕਲ ਵੰਨ -ਸੁਵੰਨੇ ਪੰਛੀਆਂ ਦੀਆਂ ਡਾਰਾਂ ਸੁਰੀਲੇ ਸੰਗੀਤ ਛੇੜਦੀਆਂ ਦੂਰ ਦੁਰੇਡੇ ਉਡਾਰੀ ਮਾਰ ਚੁੱਕੀਆਂ ਸਨ। ਖ਼ੁਸ਼ਗਵਾਰ ਤੇ ਸੁਹਾਵਣੇ ਜਿਹੇ ਮੌਸਮ ਦਾ ਪ੍ਰਵਾਹ ਕੰਨਾਂ ਵਿਚ ਮਾਖ਼ਿਓਂ ਮਿੱਠਾ ਰਸ ਘੋਲ਼ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪਰਵਾਜ਼ ਲਈ ਪਰ ਤੋਲਦੇ ਪੰਛੀਆਂ ਦੀ ਪੈੜਚਾਲ ਨੂੰ ਫੜਦੀਆਂ ਮੇਰੀਆਂ ਸੋਚਾਂ ਦਾ ਪ੍ਰਵਾਹ ਮੁੜ -ਮੁੜ ਇੱਕ ਵਿਹੜੇ ਆ ਰੁਕ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਜਿੱਥੇ ਉਹ ਸਦਾ ਬਹਾਰ ਬੋਹੜ ਵਾਂਗ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਵੱਖਰੀ ਜਿਹੀ ਤਸਬੀਹ ਸਿਰਜਦਾ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਸੂਹੇ ਰੰਗਾਂ ਨੂੰ ਜੀਵਨ ਦਿੱਸਹਦਿਆਂ 'ਚੋਂ ਨਿਹਾਰਣ ਦੀ ਜਾਂਚ ਦੱਸ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਉਹ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀਆਂ ਬਿਆਸੀ ਬਹਾਰਾਂ ਮਾਣ ਚੁੱਕਿਆ ਹੈ। ਉਹ ਹਨ੍ਹੇਰਿਆਂ ਨੂੰ ਚੀਰ ਕੇ ਚਾਨਣ ਵਾਲੇ ਪਾਸੇ ਆਇਆ ਹੈ। ਉਸ ਦੇ ਮਨ 'ਚ ਹੁਣ ਚਾਨਣ ਹੀ ਚਾਨਣ ਹੈ ਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕਦੇ ਵੀ ਬੋਝਲ ਨਹੀਂ ਜਾਪੀ। ਉਸ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ’ਤੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਲਿਸ਼ਕ ਅਜੇ ਵੀ ਸਲਾਮਤ ਹੈ।ਉਸ ਨੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਮੜ੍ਹਕ ਨੂੰ ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਾਇਮ ਰੱਖਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅੱਗ ਮਘ ਰਹੀ ਹੈ ਤੇ ਉਹ ਇਸ ਅੱਗ ਦੀ ਜੋਤ ਨੂੰ ਕਦੇ ਬੁਝਣ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦਾ। ਉਸ ਦੇ ਮੱਥੇ ਕਦੇ ਵੱਟ ਨਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਆਇਆ ਸਗੋਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀਆਂ ਬਹਾਰਾਂ ਤੇ ਮੌਲ਼ਦੀਆਂ ਰੁੱਤਾਂ ਉਸ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ’ਤੇ ਹਰ ਵਾਰ ਖ਼ੁਸ਼ਆਮਦੀਦ ਲਿਖ ਦਿੰਦੀਆਂ ਹਨ।
ਰਮਤੇ ਜੋਗੀ ਵਾਂਗ ਸਾਹਿਤਕ ਪਿੜ 'ਚ ਭਾਉਂਦੇ -ਫਿਰਦਿਆਂ ਅਚਾਨਕ ਉਸ ਨਾਲ ਮੁਲਾਕਾਤ ਹੋ ਗਈ। ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਮਨ ਦੀਆਂ ਕਿਆਸ ਅਰਾਈਆਂ ਸਾਨੂੰ ਖੁਦ ਦੀ ਸਪਸ਼ੱਟਤਾ ਤੋਂ ਕੋਹਾਂ ਦੂਰ ਲੈ ਗਈਆਂ। ਪਰ ਦੂਜੇ ਹੀ ਪਲ ਅੱਖਰਾਂ 'ਚ ਤਾਰਿਆਂ ਦੀ ਫ਼ਸਲ ਖੁਦ -ਬ -ਖੁਦ ਉੱਗ ਆਈ ਜਦੋਂ ਅਰਥਾਂ 'ਚ ਰੌਸ਼ਨੀ ਦਾ ਦਰਿਆ ਵਹਿਣ ਲੱਗਾ ਤੇ ਅੰਤਰੀਵ ਚਾਨਣ 'ਚ ਰੂਹ ਸਰਸ਼ਾਰ ਹੋ ਗਈ। ਮਨ 'ਚ ਖੁਸ਼ੀ ਮੌਲਣ ਲੱਗੀ ਜਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਖਿੜਦੇ ਫੁੱਲ 'ਚ ਰੰਗ ਚੜ੍ਹਦੇ ਹੋਣ।
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀਆਂ ਤਲਖੀਆਂ ਸਾਹਿਤ ਦੇ ਸੁੱਚੇ ਆਬਸ਼ਾਰ ਨੂੰ ਵਹਿਣ ਤੋਂ ਨਾ ਰੋਕ ਸਕੀਆਂ। ਉਹ ਸਾਹਿਤਕ ਰੰਗ ਵਿੱਚ ਅੱਜ ਵੀ ਰੰਗਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ।ਉਹ ਸਾਹਿਤ ਪ੍ਰੇਮ ਭਗਤੀ ਨੂੰ ਤਸਬੀਹ ਬਣਾ ਸਾਹਿਤ ਨੂੰ ਸਿਮਰਦਾ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ, " ਰਚਨਾਵਾਂ ਮਿੱਸੀ ਰੋਟੀ ਵਰਗੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ। ਮੇਰੀ ਲਿਖਤ ' ਚ ਮੇਰੇ ਪੈਰ ਭੂਤਕਾਲ ਦੀ ਸੁਨਹਿਰੀ ਧੂੜ 'ਚ ਧਸੇ ਹੋਏ ਨੇ ਤੇ ਸਿਰ ਭਵਿੱਖ ਦੀਆਂ ਚਮਤਕਾਰ ਖਲਾਵਾਂ 'ਚ ਘੁੰਮਦਾ ਕੁਝ ਟੋਲਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। " ਉਹ ਕਲਮ ਦੀ ਨੋਕ ਨੂੰ ਮਨੁੱਖਤਾ ਦੀ ਜ਼ੁਬਾਨ ਸਮਝਦਾ ਹੈ। ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਕਿ ਸੁੱਚੀਆਂ ਰੂਹਾਂ ਮੱਲੋਮੱਲੀ ਮਿਲਣ ਵਾਲੇ ਦਾ ਦਿਲ ਮੋਹ ਲੈਂਦੀਆਂ ਨੇ। ਨਵੀਂਆਂ ਆਮਦਾਂ ਨੂੰ ਚਾਅ ਨਾਲ ਝੋਲੀ ਪਾਉਂਦੀਆਂ ਨੇ ਤੇ ਨਿਰੋਏ ਹਸਤਾਖਰ ਖੁਣਨ ਦੀ ਸਮਰੱਥਾ ਰੱਖਦੀਆਂ ਨੇ। ਉਹ ਇਹੋ ਜਿਹਾ ਹੀ ਤਾਂ ਹੈ ਜੋ ਸ਼ਫਾਫ਼ ਮਨਾਂ 'ਚ ਪਾਕੀਜ਼ਗੀ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਜਗਾਉਂਦਾ ਸੰਦਲੀ ਸੋਚ 'ਚ ਅਤਮਿਕਤਾ ਦਾ ਜਾਗ ਲਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਹਰ ਸਵੇਰ ਨੂੰ ਸ਼ੁਭ -ਆਗਮਨ ਕਹਿੰਦਾ ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੇ ਬੂਹੇ 'ਤੇ ਨਿੱਤ ਸੂਹੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨਾਲ ਸ਼ਗਨਾਂ ਦਾ ਤੇਲ ਚੋਂਦਾ ਹੈ।
ਰੱਤਾ ਸੂਰਜ -
ਰੰਗਾਂ ਦੀ ਆਬਸ਼ਾਰ
ਤ੍ਰੇਲ ਤੁਪਕੇ ।
ਡਾ. ਹਰਦੀਪ ਕੌਰ ਸੰਧੂ
ਨੋਟ: ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ 76 ਵਾਰ ਖੋਲ੍ਹੀ ਗਈ