ਉਸ ਦੇ ਪਲੇਠੀ ਧੀ ਹੋਈ ਸੀ। "ਭਾਈ ਜੇ ਏਸ ਵਾਰ ਦਾਤਾ ਕੋਈ ਚੰਗੀ ਚੀਜ਼ ਦੇ ਦਿੰਦਾ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਬੇਫ਼ਿਕਰੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ। ਆਵਦੇ ਘਰ ਰੰਗੀਂ ਵੱਸਦੀ।" ਜਵਾਈ ਕੋਲ਼ ਢਿੱਡ ਹੌਲਾ ਕਰਦੀ ਮਾਂ ਦੇ ਮੱਧਮ ਜਿਹੇ ਬੋਲ ਉਸ ਦੇ ਕੰਨੀ ਪਏ।
ਨਿੱਕੜੀ ਦੇ ਮਲੂਕ ਜਿਹੇ ਹੱਥਾਂ ਨੂੰ ਪਲੋਸਦਾ ਉਹ ਬੋਲਿਆ, " ਬੇਬੇ ਵੇਂਹਦੀ ਐਂ ਹਰਵਾਂਹ ਦੀਆਂ ਫ਼ਲੀਆਂ ਅਰਗੀਆਂ ਇਹਦੀਆਂ ਪਤਲੀਆਂ -ਲੰਮੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਨੂੰ। ਮੇਰੀ ਧੀ ਤਾਂ ਕੋਈ ਵੱਡੀ ਮੁਸੱਵਰ ਬਣੂ।ਤੂੰ ਭੋਰਾ ਸੰਸਾ ਨਾ ਮੰਨ।"
ਸਰਬ ਕਲਾ ਨਿਪੁੰਨ ਉਸ ਦੀ ਹੁਨਰਮੰਦ ਧੀ ਅੱਜ ਬਾਪੂ ਦਾ ਹਰ ਬੋਲ ਪੁਗਾ ਰਹੀ ਸੀ ।
ਡਾ. ਹਰਦੀਪ ਕੌਰ ਸੰਧੂ
ਨੋਟ : ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ 335 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ ਹੈ।
ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਲੋਕ ਇਸ ਗੁਲਾਮ ਸੋਚ ਤੋਂ ਕਦੋਂ ਆਜ਼ਾਦ ਹੋਣਗੇ, ਰਵਾਇਤ ਹੀ ਬਣਾ ਲਈ ਕਿ ਧੀ ਦੇ ਜੰਮਣ ਤੇ ਅਫਸੋਸ ਕਰਨਾ ਹੀ ਹੈ ।
ReplyDeleteਅੱਜ ਮੇਰੇ ਜਨਮ ਨਾਲ ਜੁੜੀ ਗੱਲ ਯਾਦ ਆ ਗਈ ਭੈਣ ਜੀ,
ReplyDeleteਮੇਰਾ ਜਨਮ ਵੱਡੀ ਭੈਣ ਤੋਂ ਗਿਆਰਾਂ ਮਹੀਨੇ ਬਾਅਦ ਹੀ ਹੋ ਗਿਆ ਤੇ ਜਨਮ ਸਮੇਂ ਗੁਆਂਢ'ਚ ਰਹਿੰਦੇ ਭੂਆ ਜੀ ਆਕੇ ਪਾਪਾ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਕਿ ਰੱਬ ਨੇ ਦੋ ਦੋ ਪੱਥਰ ਦੇਤੇ ।
ਪਾਪਾ ਜੀ ਕਹਿੰਦੇ, ਭੂਆ ਜੀ ਇਹ ਪੱਥਰ ਨਹੀਂ ਮੇਰੇ ਲਾਲ ਨੇ ਨੇਰ੍ਹੇ ਘਰ ਦਾ ਚਾਨਣ ਨੇ ....
ਕਾਸ਼ ਉਹ ਦੇਖ ਲੈਣ ਇੱਕ ਵਾਰ ਆਪਣੇ ਲਾਲ ਨੂੰ''
Mere papa ji me ardasan karke mainu mangea te mere birth hon te sweets vandian c. Ona ne mainu puttan nalo vadd pyar dita c te khoob parhaea likhaea c . Mere veeran te mere ch koi fark nahi rakhea c . Mai v apni beti te bete ch kade koi fark nahi kita .
ReplyDeleteਆਪ ਦੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਦੀ ਮੈਂ ਕਦਰ ਕਰਦੀ ਹਾਂ। ਘਰ ਘਰ ਅਜਿਹੀਆਂ ਸੋਚਾਂ ਵਿਗਸਣ ।ਬੱਸ ਇਹੋ ਦੁਆ ਹੈ ।
Deleteਬੇਟੀ ਕੇ ਜਨਮ ਕੋ ਮਂਦੀ ਚੀਜ ਕਹਨਾ ਕਹਾਂ ਕੀ ਸਿਆਨਪ ਹੈ । ਕਹਨੇ ਵਾਲੀ ਏਹ ਕੈਸੇ ਭੂਲ ਗਈ ? ਬਹ ਵੀ ਬੇਟੀ ਰੂਪ ਮੇਂ ਹੀ ਧਰਤੀ ਪਰ ਆਈ ਹੈ । ਪਲੇਠੀ ਧੀ ਕਹਾਨੀ ਮੇਂ ਲੋਗੋਂ ਕੀ ਸੋਚ ਕੋ ਬਦਲਨੇ ਕਾ ਉਪਰਾਲਾ ਝਲਕਤਾ ਹੈ । ਪਲੇਠੀ ਕੀ ਯਾ ਬਾਦ ਕੀ ਬੇਟੀ ਆਜ ਬੇਟੇ ਸੇ ਕਮ ਨਹੀ ਹੋਤੀ ਜਗ ਜਾਨ ਚੁਕਾ ਹੈ ।
ReplyDeleteਇਹ ਸ਼ਬਦ ਤਾਂ 48 ਵਰੇ ਪਹਿਲਾ ਵੀ ਸੁਣੇ ਸਨ
ReplyDeleteਉਹੀਓ ਸ਼ਬਦਾਂ ਤੇ ਦਿਲੀ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਸਦੀਵੀ ਜੀਵਤ ਰੱਖਣ ਦੀ ਹੀ ਇੱਕ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਨੇ ਇਸ ਕਹਾਣੀ ਨੂੰ ਜਨਮ ਦਿੱਤਾ। ਕਹਿਣਾ ਵਾਲਾ ਤਾਂ ਸਾਡੇ 'ਚ ਨਹੀਂ ਹੈ ਪਰ ਓਸੇ ਸਭ ਨੂੰ ਅਸਲੀਅਤ 'ਚ ਢਾਲਣ ਦੀ ਜੁਗਤ ਸਿਖਾਉਣ ਵਾਲੀ ਨੁੰ ਸਮਰਪਿਤ ਇਹ ਕਹਾਣੀ ।
Delete