ਮੈਨੂੰ ਜੋ ਕਹਿ ਗਈ
ਮੇਰੀ ਮੰਜ਼ਿਲ
ਪਿੱਛੇ ਹੀ ਰਹਿ ਗਈ
ਸੁੱਕਾ ਹੈ ਰੁੱਖ
ਮਾਰੂਥਲ 'ਨ੍ਹੇਰੀਆਂ
ਹੁਣ ਤਾਂ ਜਾਨ
ਲੱਬਾਂ 'ਤੇ ਬਹਿ ਗਈ
ਦੁੱਖ ਦਰਦ
ਵੰਡਾਓਣ ਵਾਲਿਆ
ਓਏ ਕਿੱਥੇ ਤੂੰ
ਓਏ ਕਿੱਥੇ ਤੂੰ
ਇੱਕ ਚੀਸ ਕਲੇਜੇ
ਹਾਂ, ਰਹਿ ਗਈ
ਹਾਂ, ਰਹਿ ਗਈ
ਵੇਖ ਆਸਾਂ ਦੀ ਲਾਟ
ਓ 'ਦਿਲਜਲੀ'
ਓ 'ਦਿਲਜਲੀ'
ਗਮ ਖਾਰ ਬਣ ਕੇ
ਧੁਰ ਅੰਦਰ
ਕਿਤੇ ਜੋ ਲਹਿ ਗਈ
ਆਪਣੀ ਅੱਗ
ਧੁਰ ਅੰਦਰ
ਕਿਤੇ ਜੋ ਲਹਿ ਗਈ
ਆਪਣੀ ਅੱਗ
ਹੁਣ ਆਪ ਸੇਕ ਤੂੰ
ਤੇਰੇ ਅੰਦਰ
ਭਾਵੇਂ ਭੁੱਬਲ ਬਾਕੀ
ਦੱਬੀ ਹੀ ਰਹਿ ਗਈ।
(ਸਿਡਨੀ)
ਨੋਟ: ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ 27 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ।
ਇਕ ਲੁਕੀ ਚੀਸ
ReplyDeleteਮੈਨੂੰ ਇਸ ਤਰਾਂ ਦਾ ਯਕੀਨ ਜਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਏ
ReplyDeleteਕਿ ਕੁਦਰਤ ਸ਼ਾਇਦ ਤਕਲੀਫਾਂ ਵੀ ਉਸ ਲਈ ਹੀ
ਪੈਦਾ ਕਰਦੀ ਹੈ ਜਿਸ ਨੂੰ ਰੋਣਾ ਆਉਂਦਾ ਏ ।
ਇਸ ਰਚਨਾ ਬਾਰੇ ਹੋਰ ਕੋਈ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਸ਼ਬਦ ਨਹੀਂ ॥
ਦਿਲਜੋਧ ਸਿੰਘ ਜੀ ਮੈਂ ਆਪ ਦੇ ਵਿਚਾਰਾਂ ਨੂੰ ਥੋੜਾ ਬਦਲ ਕੇ ਪੇਸ਼ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹਾਂ ............ ਕੁਦਰਤ ਤਕਲੀਫਾਂ ਉਸੇ ਨੂੰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਜੋ ਝੱਲਣਾ ਜਾਣਦੇ ਨੇ ..........ਓਸ ਰੱਬ ਦੇ ਭਾਣੇ ਨੂੰ ਮਿੱਠਾ ਕਰਕੇ ਜਾਣਦੇ ਨੇ। ਜਿਹਨਾਂ 'ਚ ਇਹ ਸ਼ਕਤੀ ਨਹੀਂ ਉਹ ਆਪ ਤਾਂ ਮੁਰਝਾਉਂਦੇ ਹੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਲੇ -ਦੁਆਲੇ ਨੂੰ ਵੀ ਨਿਰਜੀਵ ਜਿਹਾ ਬਣਾ ਦਿੰਦੇ ਨੇ। ਪਰ ਇੱਥੇ ਥਿੰਦ ਜੀ ਨੇ ਜਿਸ ਤਕਲੀਫ਼ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਕੀਤਾ ਹੈ ਰੱਬ ਐਸੀ ਤਕਲੀਫ਼ ਕਿਸੇ ਮਾਪੇ ਨੂੰ ਨਾ ਦੇਵੇ। ਐਸੀ ਤਕਲੀਫ਼ ਜਿਸ ਨੂੰ ਆਪ ਬਿਨਾਂ 'ਸੀ' ਕੀਤਿਆਂ ਝੱਲ ਰਹੇ ਨੇ ਧੰਨ ਹੈ ਆਪ ਦਾ ਜਿਗਰਾ !
ReplyDeleteਅਾਪ ਸਭ ਦਾ ਮੈ ਬਹੁਤ ਧੰਵਾਦੀ ਹਾਂ । ਮੈਥੋਂ ਹੋਰ ਕੁਝ ਕਹਿ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ।
ReplyDeleteਮੈਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ ਕਿ ਮੈਂ ਇਸ ਰਚਨਾਂ ਬਾਰੇ ਕੀ ਲਿਖਾਂ। ਪਰ ਇਸ ਨੂੰ ਗਹੁ ਨਾਲ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਪਤਾ ਲਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਸ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਹੀ ਡੂੰਘਾ ਦਰਦ ਛੁਪਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਇਹ ਗੱਲ ਸੋਲਾਂ ਆਨੇ ਸੱਚ ਹੈ ਕਿ ਦੁਨੀਆਂ ਨੂੰ ਬਣਾਉਣ ਵਾਲਾ 'ਦਰਦ' ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਹੀ ਰੂਹਾਂ ਦੇ ਹਿੱਸੇ ਪਾਉਂਦਾ ਹੈ ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ ਹਿੱਸੇ ਉਸਨੇ ਇਸਨੂਂ ਹੰਢਾਉਂਣ ਦਾ ਵੱਲ ਪਾਇਆ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ReplyDeleteਰਚਨਾਂ ਇੱਕ ਸਾਰਥਕ ਕਿਰਤ ਹੈ।