ਉਹ ਘੋਰ ਉਦਾਸੀ 'ਚ ਚੁੱਪ -ਚਾਪ ਬੈਠੀ ਸੀ। ਅੱਜ ਉਸ ਦਾ ਦਿਨ ਘਸਮੈਲ਼ੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਦੀ ਧੁੰਦ ਤੇ ਉਸ ਅਤਿ ਦੀ ਪੀੜਾ 'ਚੋਂ ਲੰਘਿਆ ਸੀ ਜਿਸ ਨੇ ਉਸ ਦੀ ਰੂਹ ਨੂੰ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਤੋਂ ਜਕੜਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਹ ਇਧਰ -ਉਧਰ ਨਿਗ੍ਹਾ ਮਾਰਦੀ ਸਮਝੇ ਬਿਨਾਂ ਹੀ ਕੁਝ ਲੱਭ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਉਠ ਕੇ ਪਾਣੀ ਦਾ ਘੁੱਟ ਭਰਿਆ ਜਿਸ ਨਾਲ਼ ਨਾ ਤਾਂ ਉਸ ਦੀ ਪਿਆਸ ਹੀ ਬੁਝੀ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਸੀਨੇ 'ਚ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਤੋਂ ਧੁੱਖਦੀ ਅੱਗ।
ਉਹ ਬੇਔਲਾਦ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਰ ਫੇਰ ਵੀ ਦੋ ਦਿਨਾਂ ਦੀ ਪ੍ਰਾਹੁਣੀ ਓਸ ਮਾਸੂਮ ਜ਼ਿੰਦ ਦੀ ਛੋਹ ਅੱਜ ਉਸ 'ਤੇ ਹਾਵੀ ਸੀ ਜੋ ਕਈ ਦਹਾਕੇ ਪਹਿਲਾਂ ਏਸ ਜਹਾਨ ਤੋਂ ਰੁਖ਼ਸਤ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਜਣੇਪੇ ਦੀਆਂ ਪੀੜਾਂ ਨੂੰ ਮੁੜ ਫ਼ੇਰ ਹੰਢਾਉਂਦਿਆਂ ਅੱਜ ਉਸ ਅੰਦਰ ਖਿੱਚੋਤਾਣ ਚੱਲ ਰਹੀ ਸੀ,"ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੇਹੀ ਅਭਾਗੀ ਘੜੀ ਸੀ ਜਦੋਂ ਏਸ ਬੇਦਿਲੇ ਜਿਹੇ ਦੇ ਲੜ ਲੱਗੀ ਸਾਂ ਜੀਹਨੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੁਖਦ ਪਲਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਚੇਤਿਆਂ 'ਚੋਂ ਬੜੇ ਸੁਖਾਲ਼ਿਆਂ ਹੀ ਵਿਸਾਰ ਦਿੱਤੈ ਜਾਂ ਫੇਰ ਕਦੇ ਚਿਤਵਿਆ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੋਣੈ ।"
ਸਾਹਮਣੇ ਕੰਧ 'ਤੇ ਟੰਗੀ ਘੜੀ ਦੀ ਟਿੱਕ -ਟਿੱਕ ਉਸ ਦੀ ਬੇਚੈਨੀ ਹੋਰ ਵਧਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਬੁੱਲ ਸੁੱਕ ਰਹੇ ਸਨ ਤੇ ਪਿੰਡੇ 'ਤੇ ਠੰਢੀਆਂ ਝਰਨਾਟਾਂ ਛਿੜ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਹੁਣ ਜੀਵਨ ਦੀ ਕੁੜੱਤਣ ਉਸ ਦੇ ਮੂੰਹ 'ਚ ਘੁਲ਼ ਗਈ ਸੀ," ਵੇ ਤੂੰ ਕਿਹੋ ਜਿਹਾ ਨਿਰਮੋਹਾ ਬਾਪ ਏਂ ਜੀਹਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪੇ ਦੇ ਅੰਸ਼ ਨਾਲ਼ ਉਸ ਦੇ ਕੁੱਖ ਦੇ ਅਲੋਕਾਰੀ ਸਫ਼ਰ ਦੌਰਾਨ ਕਦੇ ਕੋਈ ਸਾਂਝ ਪਾਈ ਹੀ ਨਹੀਂ। ਵੇ ਚੰਦਰਿਆ ! ਜੇ ਤੂੰ ਮੇਰਾ ਇੱਕ ਹੰਝੂ ਵੀ ਬੋਚ ਲਵੇਂ ਤਾਂ ਓਸ ਵਿਛੜੀ ਰੂਹ ਨੂੰ ਚੈਨ ਆ ਜਾਊ ਤੇ ਨਾਲ਼ੇ ਮੈਨੂੰ ਵੀ।" ਉਸ ਦੀਆਂ ਝੁਰੜੀਆਂ 'ਚ ਹੰਝੂ ਅਜੇ ਵੀ ਥਰਥਰਾ ਰਹੇ ਸਨ।
ਸਾਹਮਣੇ ਕੰਧ 'ਤੇ ਟੰਗੀ ਘੜੀ ਦੀ ਟਿੱਕ -ਟਿੱਕ ਉਸ ਦੀ ਬੇਚੈਨੀ ਹੋਰ ਵਧਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਬੁੱਲ ਸੁੱਕ ਰਹੇ ਸਨ ਤੇ ਪਿੰਡੇ 'ਤੇ ਠੰਢੀਆਂ ਝਰਨਾਟਾਂ ਛਿੜ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਹੁਣ ਜੀਵਨ ਦੀ ਕੁੜੱਤਣ ਉਸ ਦੇ ਮੂੰਹ 'ਚ ਘੁਲ਼ ਗਈ ਸੀ," ਵੇ ਤੂੰ ਕਿਹੋ ਜਿਹਾ ਨਿਰਮੋਹਾ ਬਾਪ ਏਂ ਜੀਹਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪੇ ਦੇ ਅੰਸ਼ ਨਾਲ਼ ਉਸ ਦੇ ਕੁੱਖ ਦੇ ਅਲੋਕਾਰੀ ਸਫ਼ਰ ਦੌਰਾਨ ਕਦੇ ਕੋਈ ਸਾਂਝ ਪਾਈ ਹੀ ਨਹੀਂ। ਵੇ ਚੰਦਰਿਆ ! ਜੇ ਤੂੰ ਮੇਰਾ ਇੱਕ ਹੰਝੂ ਵੀ ਬੋਚ ਲਵੇਂ ਤਾਂ ਓਸ ਵਿਛੜੀ ਰੂਹ ਨੂੰ ਚੈਨ ਆ ਜਾਊ ਤੇ ਨਾਲ਼ੇ ਮੈਨੂੰ ਵੀ।" ਉਸ ਦੀਆਂ ਝੁਰੜੀਆਂ 'ਚ ਹੰਝੂ ਅਜੇ ਵੀ ਥਰਥਰਾ ਰਹੇ ਸਨ।
No comments:
Post a Comment
ਤੁਹਾਡੇ ਸਾਰਥਕ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦੀ ਉਡੀਕ ਰਹੇਗੀ