ਮੈਂ ਅਕਸਰ ਤੇਰੀ ਤਸਵੀਰ ਤੋਂ ਪੁੱਛਦੈਂ, ਤੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੰਝੂਆਂ ਨਾਲ ਨੁਹਾਵਾਂ
ਕਿ ਪੈਰਾਂ ਹੇਠਾਂ ਵਿਛ ਜਾਵਾਂ?
ਤੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ 'ਚ ਸੁਪਨੇ ਬੀਜਾਂ
ਕਿ ਅਕਾਸ਼ ਵਿਚਲੇ ਤਾਰੇ ਸਜਾਵਾਂ?
.
ਮੈਂ ਅਕਸਰ ਤੇਰੀ ਤਸਵੀਰ ਤੋਂ ਪੁੱਛਦੈਂ,
ਜਦ ਤੇਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਆਵਾਂ
ਚੁੱਪ ਚੁਪੀਤਾ ਲੰਘ ਜਾਵਾਂ
ਜਾਂ ਤੈਨੂੰ ਅਵਾਜਾਂ ਮਾਰ-ਮਾਰ
ਤੇਰਾ ਦੀਵਾਨਾ ਕਹਾਵਾਂ?
.
ਮੈਂ ਅਕਸਰ ਤੇਰੀ ਤਸਵੀਰ ਤੋਂ ਪੁੱਛਦੈਂ,,
ਮੇਰੇ ਸਿਰਜੇ ਸੁਪਨਿਆਂ ਦੇ ਮੁੱਕਣੋਂ ਪਹਿਲਾਂ
ਕੀ ਤੂੰ ਆਪਣੇ 'ਅਸਲ' ਨਾਲ
ਮੈਨੂੰ ਮਿਲਵਾ ਸਕਦੀ ਏਂ?
.
ਬੋਲ ਤਾਂ ਸਹੀ,
ਕੀ ਇਹ ਸੰਭਵ ਹੈ?
.
ਪਰ ਤਸਵੀਰ ਚੁੱਪ ਹੈ।
ਤਸਵੀਰ ਚੁੱਪ ਹੈ’ ਵਿਛੁੜੇ ਸਾਥੀ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਵੇਖਕੇ ਵਿਰਹੀ ਰੂਹ ਦੀ ਕਵਿਤਾ ਲਾਜਵਾਬ ਹੈ।
ReplyDeleteਐ ਕਵੀ ਓਸ ਤਸਵੀਰ ਦੀ ਚੁੱਪੀ ਤਾਂ ਚੁੱਪ 'ਚੋਂ ਵੀ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਨਿੱਤ ਸੰਵਾਦ ਰਚਾਉਂਦੀ ਹੈ।
ReplyDeleteਉਹ ਤਸਵੀਰ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਤਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਚੁੱਪ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ ਪਰ ਐ ਕਵੀ ਤੇਰੇ ਲਈ ਨਹੀਂ।
ਤੇਰੀ ਕਵਿਤਾ ਵਾਲੀ ਤਸਵੀਰ ਤਾਂ ਰੋਜ਼ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਅਮੁੱਕ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੀ ਹੈ ਤੇ ਤੇਰੀ ਹਰ ਗੱਲ ਦਾ ਭਰਵਾਂ ਹੁੰਗਾਰਾ ਭਰਦੀ ਹੈ। ਉਸ ਦੇ ਨਿੱਘੇ ਮੂਕ ਹੁੰਗਾਰਿਆਂ 'ਚੋਂ ਹੁਣ ਤੱਕ ਸ਼ਾਇਦ ਤੈਨੂੰ ਤੇਰਾ ਜਵਾਬ ਵੀ ਮਿਲ ਗਿਆ ਹੋਣੈ। ਉਹ ਤਸਵੀਰ ਆਪਣੀ ਰੂਹ ਦਾ ਆਪਾ ਤੇਰੇ ਸਨਮੁੱਖ ਵਿਛਾਉਣ ਲਈ ਤੱਤਪਰ ਹੈ।
ਤਸਵੀਰਾਂ ਬੋਲਦੀਆਂ ਨਹੀਂ , ਦਿਲਾਂ ਨੂੰ ਖੂਬ ਟਟੋਲਦੀਆਂ ਹਨ ।
ReplyDeleteਦਿਲ ਦੀ ਰਚਨਾ ।