ਸਾਦਾ ਜਿਹਾ ਘਰ ਤੇ ਸਾਦੇ ਜਿਹੇ ਘਰ ਵਾਲ਼ੇ। ਪਤੀ ਦੀ ਸਰਕਾਰੀ ਨੌਕਰੀ ਨਾਲ਼ ਟੱਬਰ ਦਾ ਸੋਹਣਾ ਗੁਜ਼ਾਰਾ ਹੋਈ ਜਾਂਦਾ। ਦੋ ਕਮਰਿਆਂ ਦੇ ਛੋਟੇ ਜਿਹੇ ਘਰ ਦੀ ਮੂਹਰਲੀ ਬੈਠਕ ਨੂੰ ਬੀਬੀ ਕਰੀਨੇ ਨਾਲ ਸਜਾਈ ਰੱਖਦੀ । ਪ੍ਰਾਹੁਣਿਆਂ ਦੀ ਦਿਲ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਆਓ ਭਗਤ ਕਰਨਾ ਵੀ ਉਸ ਦੇ ਸੁਭਾਅ 'ਚ ਸ਼ਾਮਿਲ ਸੀ। ਢਾਈ ਕੁ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਦੀ ਨਿੱਕੜੀ ਵੀ ਘਰ 'ਚ ਖਿਲਰੇ ਨਿੱਕ -ਸੁੱਕ ਨੂੰ ਮਾਂ ਵਾਂਗੂ ਹੀ ਸਾਂਭਦੀ ਰਹਿੰਦੀ।
ਉਸ ਦਿਨ ਘਰੇ ਆਏ ਪ੍ਰਾਹੁਣਿਆਂ ਨਾਲ਼ ਆਈ ਸੱਤਾਂ -ਅੱਠਾਂ ਕੁ ਮਹੀਨਿਆਂ ਦੀ ਕਾਕੀ ਨੇ ਸਫ਼ਰ ਦੀ ਬੇਅਰਾਮੀ ਪਿੱਛੋਂ ਬੇਜ਼ਾਰ ਰੋਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।ਕਾਕੀ ਦੀ ਮਾਂ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਵਰਾਉਂਦਿਆਂ ਨਿੱਕੜੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, " ਜਾ ਭੱਜ ਕੇ ਆਪਣਾ ਛੁਣਛੁਣਾ ਲਿਆ। " ਕੋਈ ਛੁਣਛੁਣਾ ਤਾਂ ਨਾ ਲੱਭਾ ਪਰ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਨਵੀਂ ਕਾਰ ਖੇਡਣ ਲਈ ਲਿਆ ਕੇ ਦੇ ਦਿੱਤੀ। ਕਾਕੀ ਖੇਡਦੀ ਖੇਡਦੀ ਕੁਝ ਚਿਰ ਬਾਦ ਸੌਂ ਗਈ।
ਨਿੱਕੜੀ ਆਪਣੀ ਕਾਰ ਝੱਟ ਇੱਕ ਟਰੰਕ 'ਚ ਸਾਂਭ ਆਈ। ਕਾਕੀ ਦੀ ਮਾਂ ਨੇ ਖਚਰਾ ਜਿਹਾ ਹਾਸਾ ਹੱਸਦਿਆਂ ਕਿਹਾ, " ਹਾ ਹਾ ਹਾ, ਲੋਕ ਆਪਣੀਆਂ ਕਾਰਾਂ ਗੈਰਜ਼ 'ਚ ਖੜ੍ਹਾਉਂਦੇ ਨੇ, ਤੂੰ ਟਰੰਕ 'ਚ ਖੜ੍ਹਾ ਆਈਂ ਏਂ।" ਡੌਰ -ਭੌਰ ਖੜ੍ਹੀ ਨਿੱਕੜੀ ਨੂੰ ਅੰਤਾਂ ਦੇ ਸਬਰ ਵਾਲ਼ੀ ਉਸ ਦੀ ਮਾਂ ਨੇ ਆਪਣੀ ਬੁੱਕਲ਼ 'ਚ ਲੈਂਦਿਆਂ ਆਈ ਪ੍ਰਾਹੁਣੀ ਬੀਬੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, " ਇਹ ਟਰੰਕ ਹੀ ਸਾਡਾ ਗਰਾਜ਼ ਹੈ।"
* ਮਿੰਨੀ ਕਹਾਣੀ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਵਿੱਚੋਂ
* ਮਿੰਨੀ ਕਹਾਣੀ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਵਿੱਚੋਂ
ਡਾ. ਹਰਦੀਪ ਕੌਰ ਸੰਧੂ
ਨੋਟ : ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ 10 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ ਹੈ।
* ਮਿੰਨੀ ਕਹਾਣੀ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਵਿੱਚੋਂ
ਨੋਟ : ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ 10 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ ਹੈ।
* ਮਿੰਨੀ ਕਹਾਣੀ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਵਿੱਚੋਂ
No comments:
Post a Comment
ਤੁਹਾਡੇ ਸਾਰਥਕ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦੀ ਉਡੀਕ ਰਹੇਗੀ