ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੋਂ ਗ਼ੈਰ ਹਾਜ਼ਿਰ ਰਹਿੰਦਾ। ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਮਖੌਟਿਆਂ 'ਚ ਹੀ ਘਿਰਿਆ ਰਹਿੰਦਾ। ਥਾਂ ਬਦਲਦੀ ਤਾਂ ਮਖੌਟਾ ਵੀ ਬਦਲ ਜਾਂਦਾ। ਕਈ ਵਾਰ ਤਾਂ ਉਹ ਦੂਹਰਾ ਮਖੌਟਾ ਵੀ ਪਾ ਲੈਂਦਾ। ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਾਹਲ਼ੀ 'ਚ ਪਹਿਲਾਂ ਪਾਇਆ ਮਖੌਟਾ ਲਾਹੁਣਾ ਭੁੱਲ ਜਾਂਦਾ ਜਾਂ ਜਾਣ ਬੁੱਝ ਕੇ ਅਜਿਹਾ ਕਰਦਾ ਇਹ ਤਾਂ ਉਸ ਦਾ ਰੱਬ ਹੀ ਜਾਣਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਆਖ਼ਿਰੀ ਵਾਰ ਖੁਦ ਨੂੰ ਕਦੋਂ ਮਿਲ਼ਿਆ ਸੀ ਸ਼ਾਇਦ ਹੁਣ ਉਸ ਨੂੰ ਵੀ ਯਾਦ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਇੱਕ ਦਿਨ ਨੀਂਦ 'ਚੋਂ ਅੱਭੜਵਾਹੇ ਉਠਿਆ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸਾਹਵੇਂ ਖੜ੍ਹਾ ਤੱਕਿਆ। ਬੇਪਛਾਣ ਤੇ ਅਣਜਾਣ ਜਿਹੀਆਂ ਘੂਰਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦੀ ਚੋਭ ਨੇ ਉਸ ਦੀ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨੀ ਹੋਰ ਵਧਾ ਦਿੱਤੀ। ਹੜਬੜਾ ਕੇ ਉਸ ਹੂਰਾ ਕੱਢ ਮਾਰਿਆ। ਸੱਜੇ ਹੱਥ 'ਚੋਂ ਛੁੱਟੀ ਲਹੂ ਦੀ ਤਤੀਰੀ ਦੇ ਨਾਲ਼ ਰੰਗੇ ਕੱਚ ਦੇ ਟੁਕੜਿਆਂ 'ਚੋਂ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਵੱਖੋ ਵੱਖਰੇ ਮੁਖੌਟੇ ਦਿਖਾਈ ਦਿੱਤੇ। ਹੁਣ ਉਹ ਕੱਚ ਦੀਆਂ ਕੀਚਰਾਂ ਨਾਲ਼ ਖਿੰਡਿਆ ਆਪਣਾ ਅਕਸ ਭਾਲ਼ ਰਿਹਾ ਸੀ।
*ਮਿੰਨੀ ਕਹਾਣੀ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਵਿੱਚੋਂ
No comments:
Post a Comment
ਤੁਹਾਡੇ ਸਾਰਥਕ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦੀ ਉਡੀਕ ਰਹੇਗੀ