ਅੱਜ ਮੈਨੂੰ ਯਾਦ ਆ ਰਿਹਾ ਹੈ
ਬਚਪਨ ਤੇ ਬਾਬਲ ਦਾ
ਓਹ ਵਿਹੜਾ ! ਜਿਥੇ ਸਟਾਪੂ ਖੇਡਦਿਆਂ
ਕਦੋਂ ਤ੍ਰਕਾਲਾਂ ਪੈ ਜਾਂਦੀਆਂ ਪਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੱਗਦਾ ! ਤੇ ਹੁਣ
ਪੈ ਰਹੀਆਂ ਨੇ
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀਆਂ ਤ੍ਰਕਾਲਾਂ ! ਨਾ ਤਾਂ ਹੁਣ ਉਹ ਮਾਂ ਰਹੀ ਆ
ਗੁੱਸੇ ਹੋਣ ਵਾਲੀ , ਤੇ ਨਾ ਬਾਪੂ ਰਿਹਾ
ਮਨਾਉਣ ਵਾਲ਼ਾ ! ਕਈ ਵਾਰ
ਆਪੇ ਰੁੱਸ ਕੇ
ਆਪੇ ਹੀ ਮੰਨ ਜਾਈਦਾ ! ਹੁਣ ਵੀ ਕਈ ਵਾਰੀ
ਦਿਲ ਕਰਦਾ
ਬਹਾਨਾ ਲਾਵਾਂ
ਢਿੱਡ ਪੀੜ ਦਾ!!
ਨਾ ਜਾਣਾ ਪਵੇ
ਤਾਂ ਕਿ ਸਕੂਲ ! ਪਰ ਫਿਰ ਸੋਚਦੀ ਆਂ
ਕਿ ਛੱਡ ਮਨਾ
ਜ਼ਰੂਰ ਛੁੱਟੀ ਲਵਾਉਣੀ ਆਂ ! ਚੱਲ ਮਨ ਹੋਰ ਹੋਜੂ
ਜਾ ਕੇ ਸਕੂਲ !!! ਦਰਦ ਹੁੰਦਿਆਂ ਵੀ ਤੁਰ
ਪੈਂਦੀ ਹਾਂ ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਨੂੰ!!
ਨਿਰਮਲ ਕੋਟਲਾ
ਨੋਟ : ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ 33 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ ਹੈ।
No comments:
Post a Comment
ਤੁਹਾਡੇ ਸਾਰਥਕ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦੀ ਉਡੀਕ ਰਹੇਗੀ