ਰਾਣੀ ਦੇ ਵਿਅਾਹ ਨੂੰ ਭਾਵੇਂ ਦਸ ਸਾਲ ਹੋ ਚੁੱਕੇ ਸਨ ਪਰ ਅੌਲਾਦ ਦਾ ਸੁੱਖ ਨਸੀਬ ਨਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ੳੁਸ ਦੇ ਨਿਮਾਣੇ ਸੁਭਾਅ 'ਚ ਕੁੜੱਤਣ ਅਾ ਗਈ ਸੀ |ਇੱਕ ਦਿਨ ਜਦੋਂ ੳੁਹ ਘਰ ਦੀ ਸਫਾਈ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ ਤਾਂ ਅਚਾਨਿਕ ਛੱਤ ਉੱਤੋਂ ਇੱਕ ਛਿਪਕਲੀ ੳੁਸ ਦੇ ੳੁਪਰ ਅਾ ਡਿੱਗੀ ੳੁਹ ਡਰ ਕੇ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਹੁੰਦੀ ਬੋਲੀ |
"ਜੀ ਕਰਦਾ ਸਾਰੀਅਾਂ ਮਾਰ ਦੇਵਾਂ , ਬੜਾ ਲਹੂ ਪੀਤਾ ਇਹਨਾਂ ਨੇ। "
ਕੋਲ ਹੀ ਝਾੜੂ ਫੇਰ ਰਹੀ ਸੱਸ ਮੂੰਹੋ ਨਿੱਕਲਿਆ,
" ਨਾ ਧੀਏ, ਕਾਹਨੂੰ ਪਾਪ ਲੈਣਾ , ਅੈਵੇਂ ਸਰਾਪ ਮਾਰਜੂ , ਰੱਬ ਦਾ ਜੀਅ ਨੇ ਇਹ ਵੀ। "
ਇਹ ਬੋਲ ਸੁਣ ਕੇ ਰਾਣੀ ਅੰਦਰੋਂ ਨੌਂ ਸਾਲ ਪੁਰਾਣਾ ਅਤੀਤ ਦਾ ਜਵਾਲਾ ਫਟ ਗਿਅਾ , ੳੁਹ ਗਲ਼ ਭਰ ਕੇ ਬੋਲੀ |
" ਨਾ ੳੁਹ ਰੱਬ ਦਾ ਜੀਅ ਨਹੀਂ ਸੀ ? ਜਦੋਂ ਮੈਨੂੰ ਮਜਬੂਰ ਕਰਕੇ ਤੁਸੀਂ ਨੰਨ੍ਹੀ ਨਿਰਦੋਸ ਦੀ ਜਾਨ ਲੈ ਲਈ ਸੀ , ੳੁਹਦਾ ਸਰਾਪ ਤਾਂ ਮੈਂ ਅੱਜ ਤੱਕ ਭੋਗ ਰਹੀ ਅਾਂ। "
ਰਾਣੀ ਦੇ ਬੋਲ ਸੱਸ ਦੇ ਜਿਹਨ ' ਚ ਜਾ ਵੱਜੇ |
ਮਾਸਟਰ ਸੁਖਵਿੰਦਰ ਦਾਨਗੜ੍ਹ
No comments:
Post a Comment
ਤੁਹਾਡੇ ਸਾਰਥਕ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦੀ ਉਡੀਕ ਰਹੇਗੀ