ਸੱਖਣੀ ਰੂਹ (ਮਿੰਨੀ ਕਹਾਣੀ)

ਅੱਧੇ ਤੋਂ ਵੱਧ ਦਿਨ ਬੀਤ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਫੈਕਟਰੀ 'ਚ ਨਿਰੰਤਰ ਆਲੂ ਛਿੱਲਦੀਆਂ ਮਸ਼ੀਨਾਂ ਵਾਂਗ ਉਸ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਕੋਈ ਵਿਹਲ ਨਹੀਂ  ਸੀ। ਜਿੱਥੇ ਕਿਤੇ ਮਸ਼ੀਨ ਆਲੂਆਂ ਨੂੰ ਛਿੱਲਣ ਤੋਂ ਖੁੰਝ ਜਾਂਦੀ ਉਹ ਚਾਕੂ ਨਾਲ਼ ਛਿੱਲੜ ਉਤਾਰ ਕੇ ਬੇਰੋਕ ਚੱਲਦੀ ਪੱਟੀ 'ਤੇ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ਼ ਧਰੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹ ਤਾਂ ਜਿਵੇਂ ਮਸ਼ੀਨ ਨਾਲ਼ ਮਸ਼ੀਨ ਬਣ ਗਈ ਸੀ। ਪਰ ਮਸ਼ੀਨਾਂ ਦੇ ਰੌਲ਼ੇ -ਰੱਪੇ ਨਾਲੋਂ ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਅੰਦਰ ਜ਼ਿਆਦਾ ਘਸਮਾਨ ਮੱਚਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਅਚਨਚੇਤ ਹੀ ਉਹ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਆਹਮੋ ਸਾਹਮਣੇ ਆ ਬੈਠੇ ਸਨ ਗਾਲੀ ਗਲੋਚ ਹੁੰਦੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਜ਼ਲੀਲ ਕਰਨ। ਨਿੱਤ ਤੂੰ -ਤੂੰ ਮੈਂ ਮੈਂ ਕਰਦੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਨੀਵਾਂ ਦਿਖਾਉਂਦੇ। ਉਹ ਦਿਲੋਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਤੋਂ ਐਨੀ ਦੂਰ ਜਾ ਚੁੱਕੇ ਸਨ ਕਿ ਕੋਲ਼ ਬੈਠੇ ਚੀਕਦਿਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦਾ ਕੁਝ ਸੁਣਾਈ ਨਹੀਂ ਦੇ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਬੇਵਜ੍ਹਾ ਤੁਹਮਤਾਂ ਨੂੰ ਝੁਠਲਾਉਣ ਵਾਲ਼ਾ ਵੀ ਤਾਂ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਆਖ਼ਿਰ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਤੋਂ ਬੇਮੁੱਖ ਹੋਇਆਂ ਦਾ ਕਲੇਸ਼ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਤਲਾਕ ਦੇ ਬੂਹੇ ਆ ਲੈ ਢੁੱਕਾ।ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਗੁੱਸੇ 'ਚ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਭੱਖਣ ਲੱਗੀਆਂ। ਉਸ ਹੱਥਲਾ ਚਾਕੂ ਪਰ੍ਹੇ ਚਲਾਵਾਂ ਵਗ੍ਹਾ ਮਾਰਿਆ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਸਾਥਣ ਦੀ ਅੱਖ ਮਸੀਂ ਬਚੀ ਸੀ। 

        ਉਹ ਸਾਊ ਤੇ ਸਾਦੀ ਜਿਹੀ ਸੀ ਪਰ ਅੱਜ ਰੋਹ 'ਚ ਆਈ ਉਹ ਆਪੇ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਉਸ ਦੀਆਂ ਸਾਥਣਾਂ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਉਹ ਫਿੱਸ ਪਈ ਸੀ ਜ਼ਾਰੋ ਜ਼ਾਰ,"ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀਹਦੀ ਨਜ਼ਰ ਲੱਗ ਗਈ ਸਾਡੇ ਵੱਸਦੇ ਰੱਸਦੇ ਘਰ ਨੂੰ। ਦਿਲਾਂ 'ਚ ਅਹਿਸਾਸ ਧੜਕਦੇ ਸਨ ਤੇ ਬਿਨ ਬੋਲਿਆਂ ਹੀ ਜਜ਼ਬਾਤ ਪਿਘਲਦੇ ਸਨ। ਸਾਡੀ ਚੁੱਪੀ ਤਾਂ ਚੁੱਪ ਰਹਿ ਕੇ ਵੀ ਨੈਣਾਂ ਥੀਂ ਬੋਲਦੀ ਸੀ। ਹੌਲ਼ੀ ਹੌਲ਼ੀ ਤੁਰਦਿਆਂ ਬਣੀ ਸਹਿਜ ਦੀ ਪਗਡੰਡੀ ਵਿੱਚ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਉਹ ਕੰਡੇ ਕਿਉਂ ਬੀਜਣ ਲੱਗ ਗਿਆ ? ਪੈਸੇ ਦੀ ਅਮੁੱਕ ਦੌੜ ਤੇ ਨਿਰਦਈਪੁਣਾ ਹਾਵੀ ਹੋਣ ਲੱਗਾ ਤਾਂ ਸਾਡੀ ਟਿਕੀ ਹੋਈ ਕਾਇਨਾਤ ਡੋਲਣ ਲੱਗੀ। ਬਥੇਰੀ ਵਾਹ ਲਾਈ ਪਰ ਉਸ ਦੀ ਬੇਵਫ਼ਾਈ ਸਾਹਵੇਂ ਸਭ ਕੁਝ ਬਿਖਰ ਗਿਆ।ਪਰ ਰੂਹਾਂ ਦਾ ਸੱਖਣਾਪਣ ਹੁਣ ਜਿਉਣ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦਾ।" ਹੁਣ ਉਹ ਆਪਣੇ ਅਧੂਰੇਪਣ ਵਿੱਚੋਂ ਖੰਡਿਤ ਹੋਏ ਰਿਸ਼ਤੇ ਦੇ ਖਿਲਰੇ ਟੁੱਕੜੇ ਸਮੇਟ ਰਹੀ ਸੀ। 

ਡਾ. ਹਰਦੀਪ ਕੌਰ ਸੰਧੂ 

ਨੋਟ : ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ 685 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ ਹੈ।
  ਲਿੰਕ 1                  ਲਿੰਕ 2