ਬੋਹੜ ਤੇ ਬਜ਼ੁਰਗ (ਹਾਇਬਨ)

ਧਰਮਸ਼ਾਲਾ ਦਾ ਬੋਹੜ ਤੇ ਗੁਰਮੁੱਖ ਸਿਓਂ ਪੁਰਾਣੇ ਸਾਥੀ ਨੇ। ਦੋਨਾਂ ਨੇ ਲੰਬੀ ਉਮਰ ਇੱਕਠਿਆਂ ਲੰਘਾਈ ਹੈ। ਬੋਹੜ ਨੇ ਕਈ ਪੀੜ੍ਹੀਆਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਬੁੱਕਲ ਦੀ ਠੰਢੀ ਛਾਂ ਦੇ ਹੁਲਾਰੇ ਦਿੱਤੇ ਨੇ। ਗੁਰਮੁੱਖ ਸਿਓਂ ਜਵਾਨੀ ਵੇਲੇ ਬੋਹੜ ਥੱਲੇ ਬੈਠ ਆਪਣੇ ਸਾਥੀਆਂ ਨਾਲ ਤਾਸ਼ ਕੁੱਟਿਆ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਅੱਜ ਬੁਢਾਪੇ ਵਿੱਚ ਪੁੱਜਿਆ ਗੁਰਮੁੱਖ ਸਿਓਂ ਘਰੋਂ ਬੇਕਦਰੀ ਹੁੰਦੀ ਵੇਖ ਆਪਣੇ ਪੁਰਾਣੇ ਸਾਥੀ ਬੋਹੜ ਦੀਆਂ ਜੜ੍ਹਾਂ 'ਤੇ ਬੈਠ ਚਾਰ ਹੂੰਝ ਸੁੱਟ ਦੁੱਖ ਵੰਡਾ ਰਿਹਾ ਸੀ।ਐਨੇ ਨੂੰ ਕੁਝ ਮਜ਼ਦੂਰ ਕੁਹਾੜੇ ਚੁੱਕੀ ਬੋਹੜ ਦਾ ਸਫ਼ਾਇਆ ਕਰਨ ਆ ਪਹੁੰਚੇ। ਅਨਿਆਂ ਹੁੰਦਾ ਵੇਖ ਕੁਦਰਤ ਦੀ ਕਰੋਪੀ ਹੋ ਗਈ। ਬਹੁਤ ਹੀ ਜ਼ੋਰਦਾਰ ਮੀਂਹ ਆ ਗਿਆ ਤੇ ਮਜ਼ਦੂਰ ਆਪਣੇ ਕੁਹਾੜੇ ਚੁੱਕ ਵਾਪਸ ਚੱਲੇ ਗਏ।
  ਗੁਰਮੁੱਖ ਸਿਓਂ ਦੇ ਸੰਗੀ -ਸਾਥੀ ਇੱਕ -ਇੱਕ ਕਰ ਕੇ ਇਸ ਦੁਨੀਆਂ 'ਚੋਂ ਤੁਰ ਗਏ। ਹੁਣ ਓਹ ਇੱਕਲਾ ਹੀ ਬੋਹੜ ਥੱਲੇ ਆ ਕੇ ਬੈਠਾ ਰਹਿੰਦਾ।ਇੱਕ ਦਿਨ ਉੱਥੇ ਬੈਠੇ ਉਸ ਨੂੰ ਲੱਗਾ ਕਿ ਜਿਵੇਂ  ਬਾਬਾ ਬੋਹੜ ਸਮਾਧੀ ਵਿੱਚ ਬੈਠਾ ਹੋਵੇ ਤੇ ਅਚਾਨਕ  ਟਹਿਣੀਆਂ ਦੇ ਹੁਲਾਰੇ ਉਦਾਸੀਨ ਹੋ ਕੇ ਬੰਦ ਹੋ ਗਏ। ਉਸ ਨੂੰ ਲੱਗਾ ਕਿ ਬੋਹੜ ਨੇ ਉਸ ਦੀਆਂ ਤਰਲ ਅੱਖਾਂ ਵੇਖ ਲਈਆਂ ਨੇ ਤੇ ਉਹ ਸਮਾਧੀ 'ਚੋਂ ਨਿਕਲ ਕੇ ਉਸ ਨਾਲ ਦੁੱਖ -ਸੁੱਖ ਵੰਡਾ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ, " ਯਾਰ ਜ਼ਮਾਨਾ ਗੁਜ਼ਰ ਗਿਆ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਸੇਵਾ 'ਚ ਲੱਗਿਆਂ।  ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਵਾਤਾਵਰਨ ਦੀ ਪਰਵਾਹ ਹੀ ਕੋਈ ਨਹੀਂ। ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਦੋਂ ਕੁਹਾੜੀ ਚੱਲ ਜਾਵੇ।ਬਜ਼ੁਰਗਾ ਤੂੰ ਹੀ ਕੁਝ ਕਰ।" ਅਗਲੇ ਹੀ ਪਲ   ਬਜ਼ੁਰਗ ਧਾਹੀਂ ਰੋਣ ਲੱਗਾ ਤੇ ਬੋਹੜ ਨੂੰ ਜੱਫੀ ਪਾ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ, " ਮਿੱਤਰਾ ਮੇਰੀ ਹੁਣ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਸੁਣਦਾ, ਇਹ ਲੋਕੀਂ ਤਾਂ ਤੇਰੀ ਛਾਂ ਵੇਚ ਕੇ ਅੱਗ ਖਰੀਦ ਰਹੇ ਨੇ। ਨਾਲੇ ਭਰਾਵਾ ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਘਰ ਵੀ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਪੁੱਛਦਾ, ਮੈਂ ਤਾਂ ਤੇਰੇ ਤੋਂ ਵੀ ਵੱਧ ਹਮਦਰਦੀ ਦਾ ਪਾਤਰ ਹਾਂ।"

ਬੁੱਢਾ ਬੋਹੜ 
ਬਜ਼ੁਰਗ ਨਿਰਾਸ਼
ਦੋਵੇਂ  ਲਾਚਾਰ। 

ਪ੍ਰੋ. ਦਵਿੰਦਰ ਕੌਰ ਸਿੱਧੂ  
(ਦੌਧਰ -ਮੋਗਾ )

ਨੋਟ: ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ 11 ਵਾਰ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਵੇਖੀ ਗਈ।