ਭੁੱਖ ਜਿਹਾ ਦੁੱਖ (ਹਾਇਬਨ)

ਸ਼ਾਮ ਦਾ ਵੇਲਾ.......ਆਗਰੇ ਦਾ ਰੇਲਵੇ ਸਟੇਸ਼ਨ .......ਆਗਰਾ ਕੈਂਟ। ਚਹਿਲ -ਪਹਿਲ ਵਾਲਾ ਮਾਹੌਲ ਉਸ ਸਮੇਂ ਉਦਾਸੀਨ ਹੋ ਗਿਆ ਜਦੋਂ ਇੱਕ 10-12 ਸਾਲ ਦੇ ਲੱਤ ਤੋਂ ਲੰਗੜੇ ਤੇ ਅੱਧਨੰਗੇ ਜਿਹੇ ਬੱਚੇ ਨੇ ਉੱਥੇ ਉੱਚੀ -ਉੱਚੀ ਰੋਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਸਾਡੀ ਗੱਡੀ ਲੇਟ ਸੀ। ਅਸੀਂ ਕਾਫ਼ੀ ਦੇਰ ਤੋਂ ਬੈਠੇ ਹੋਏ ਸਾਂ। ਕੁਝ ਨੰਨੇ ਬੱਚੇ , ਸੁਕੜੇ ਜਿਹੇ ਢਿੱਡ, ਗੰਦੇ ਜਿਹੇ ਚਿਹਰੇ, ਨਿੱਕਰਾਂ ਪਾਈ ਵਾਰ -ਵਾਰ ਯਾਤਰੀਆਂ ਅੱਗੇ ਹੱਥ ਅੱਡ ਰਹੇ ਸਨ। ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਇੱਕ ਰੁਪਿਆ ਮਿਲਿਆ ਤਾਂ ਉਸ ਦੇ ਚਿਹਰੇ 'ਤੇ ਖੇੜਾ ਆ ਗਿਆ। ਉਹ ਦੌੜਿਆ। ਦੋ ਉਸ ਦੇ ਮਗਰ ਦੌੜੇ। ਖੂਬ ਲੜਾਈ ਹੋਈ। ਫਿਰ ਵੀ ਉਹ ਬਚਦਾ -ਬਚਾਉਂਦਾ ਸਾਹਮਣੇ ਕਾਫ਼ੀ ਦੇਰ ਤੋਂ ਖਾਲੀ ਖੜ੍ਹੀ ਗੱਡੀ ਦੇ ਡੱਬੇ 'ਚ ਚੜ੍ਹ ਗਿਆ। ਫਿਰ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਦੀ ਨਿਕਲਦਾ ਮਰੂੰਡਾ ਲੈਣ ਲੱਗਾ। 
10-12 ਸਾਲ ਦੇ ਲੱਤੋਂ ਲੰਗੜੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਨੇ ਪੂਰੀ -ਛੋਲਿਆਂ ਦੀ ਪਲੇਟ ਹੀ ਦੇ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। ਉਹ ਅਸਮਾਨ ਵੱਲ ਮੂੰਹ ਚੁੱਕੀ ਦੌੜਿਆ ,ਜਿਵੇਂ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ "ਦਾਤਿਆ ਅੱਜ ਕਿਵੇਂ ਮੇਹਰ ਹੋ ਗਈ। " ਉਸੇ ਖਾਲੀ ਖੜ੍ਹੀ ਗੱਡੀ ਦੇ ਡੱਬੇ 'ਚ ਉਹ ਅਜੇ ਚੜ੍ਹਿਆ ਹੀ ਸੀ ਕਿ 30 ਕੁ ਸਾਲ ਦਾ ਇੱਕ ਵੱਡਾ  ਮੰਗਤਾ  ਝਪਟ ਮਾਰ ਕੇ ਉਸ ਦੀ ਪਲੇਟ ਖੋਹ ਕੇ ਭੱਜ ਗਿਆ। ਉਹ ਆਪਣਾ ਢਿੱਡ ਫੜੀ ਉਸ ਦੇ ਮਗਰ ਦੌੜਿਆ ਤੇ ਨਿੱਕੇ ਬੱਚੇ ਵਾਂਗ ਉੱਚੀ -ਉੱਚੀ ਰੋਇਆ......ਜਿਵੇਂ ਬਹੁਤ ਵੱਡੀ ਚੀਜ਼ ਖੁੱਸ ਗਈ ਹੋਵੇ। ਮੈਥੋਂ ਦੇਖਿਆ ਨਹੀਂ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਕਈ ਦਿਨ ਉਸ ਦੀ ਛਵੀ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਤੋਂ ਓਝਲ ਨਾ ਹੋ ਸਕੀ। ਭੁੱਖ ਦੇ ਦੁੱਖ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਉਸ ਬੱਚੇ ਦੀ ਬੇਵਸੀ ਰਾਹੀਂ ਮੈਨੂੰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਹੋਇਆ। ਮੈਂ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਭੁੱਖ ਜਿਹਾ ਕੋਈ ਦੁੱਖ ਨਹੀਂ ਅਤੇ ਰੋਟੀ ਜਿਹੀ ਕੋਈ ਲੋੜ ਨਹੀਂ। 

ਖੁਸ਼ਕ ਹਵਾ 
ਖਾਲੀ ਠੂਠੇ ਨੂੰ ਤੱਕੇ 
ਭਿਖਾਰੀ ਬੱਚਾ। 

ਪ੍ਰੋ . ਦਵਿੰਦਰ ਕੌਰ ਸਿੱਧੂ 
(ਦੌਧਰ -ਮੋਗਾ)
ਨੋਟ: ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ 25 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ।