ਸਵੇਰ ਦੀ ਲਾਲੀ ਬੜੀ ਮਨਮੋਹਿਤ ਲੱਗ ਰਹੀ ਸੀ। ਨਾਜਰ ਸਿੰਓ ਹੌਲੀ -ਹੌਲੀ ਤੁਰਦਾ ਆਪਣੇ ਖੇਤਾਂ ਨੂੰ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਅਚਾਨਕ ਉਸ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਇੱਕ ਕੁੜੀ ਵੱਲ ਗਈ ਜੋ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਨੂੰ ਆਸ਼ਰਮ 'ਚ ਸੈਰ ਕਰਵਾ ਰਹੀ ਸੀ। 'ਬਾਪੂ ਜੀ ਆਜੋ...ਤੁਸੀਂ ਵੀ ੲਿੱਥੇ ਬੈਠ ਕੇ ਮਿੱਠੀ ਧੁੱਪ ਦਾ ਨਜ਼ਾਰਾ ਲੈ ਲਵੋ', ਕੁੜੀ ਨੇ ਇੱਕ ਬਜ਼ੁਰਗ ਨੂੰ ਬੈਂਚ 'ਤੇ ਬਠਾਉਂਦੇ ਹੋੲੇ ਨਾਜਰ ਸਿੰਓ ਨੂੰ ਕਿਹਾ। 'ਜਿਉਂਦੀ ਰਹਿ ਧੀੲੇ', ਲੰਬਾ ਹਉਕਾ ਲੈਂਦਿਆਂ ਨਾਜਰ ਸਿੰਓ ਬੋਲਿਆ। ਪਿੰਡ ਦੀ ਫਿਰਨੀ ਤੋਂ ਦੁੱਗ-ਦੁੱਗ..ਗ..ਗ ਦੀ 'ਵਾਜ਼ ਸੁਣਾੲੀ ਦਿੱਤੀ। 'ਬਾਪੂ ਅੱਜ ਤੋਂ ਤੇਰਾ ਘਰ-ਬਾਰ ਆ ਹੀ ੲੇ।' ਕਿਉਂ ਵੀਰ ਜੀ ਬਾਪੂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਤੰਗੀ ਦਿੰਦਾ ਆ? ਮੋਟਰਸਾਈਕਲ ਨੂੰ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਖੜ੍ਹਾ ਕਰਕੇ ਉਹ ਕੁੜੀ ਕੋਲ ਆ ਕੇ ਬੋਲਿਆ " ਨੀ ਕੁੜੀੲੇ ਤੰਗੀ ਨ੍ਹੀਂ ਤਾਂ ਹੋਰ ਕੀ .....ਨਾਲੇ ਅਸੀਂ ਕਿਹੜਾ ਬੁੜੇ ਤੋਂ ਮੁੱਢ ਚਿਰਾਉਣੇ ਆ, ਵਿਹਲਾ ਖਰਚੇ ਦਾ ਘਰ ਹੀ ਤਾਂ ੲੇ। ਆ ਸਾਂਭ ਲੈ ਜੇ ਤੈਥੌਂ ਸੰਭਲਦਾ ਤਾਂ'।
ਆਸ਼ਰਮ ਦੇ ਗੇਟ ਕੋਲੇ ਖੜ੍ਹਾ ਨਾਜਰ ਅੰਦਰ ਹੁੰਦੀ ਘੁਸਰ-ਮੁਸਰ ਸੁਣਦਿਆਂ ਹੀ ਅੰਦਰੋਂ-ਅੰਦਰੀ ਪਿਸਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਤ੍ਰੇਲੀ ਸਵੇਰ -
ਅੱਖਾਂ ਭਰ ਆਇਆ
ਲਾਚਾਰ ਬਾਪੂ।
ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਰਾਏ (ਪਾਲੀ)
ਫਾਜ਼ਿਲਕਾ
ਨੋਟ: ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ 33 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ
ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਨੇ ਬਹੁਤ ਲੰਬੀ ਚੁੱਪ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਹਾਜ਼ਰੀ ਲੁਆਈ ਹੈ। ਦਰਦ ਭਰੇ ਹਾਇਬਨ ਨਾਲ। ਸਾਰੇ ਪੁੱਤ ਕਪੁੱਤ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ , ਪਰ ਦੁਨੀਆਂ 'ਚ ਅਜਿਹਿਆਂ ਦਾ ਵੀ ਘਾਟਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਏਸ ਹਾਇਬਨ 'ਚ ਬਾਪੂ ਦੀ ਲਾਚਾਰੀ ਤੇ ਦੁੱਖ ਨੂੰ ਬਾਖੂਬੀ ਬਿਆਨਿਆ ਹੈ। ਸ਼ਾਇਦ ਅੱਜ ਬਾਪੂ ਵੀ ਸੋਚਦਾ ਹੋਵੇਗਾ ਕਿ ਕਾਸ਼ ਉਸ ਦੇ ਵੀ ਕੋਈ ਧੀ ਹੁੰਦੀ। ਵਧੀਆ ਲਿਖਤ ਲਈ ਆਪ ਵਧਾਈ ਦੇ ਪਾਤਰ ਹੋ।
ReplyDeleteਆਸ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਆਪ ਹੋਰ ਲਿਖਤਾਂ ਨਾਲ ਸਾਂਝ ਪਾਉਂਦੇ ਰਹੋਗੇ।
ਹਰਦੀਪ
ਇਹ ਵੀ ਅਜ ਦਾ ਇਕ ਸਚ ਹੈ
ReplyDeleteਸੁੰਦਰ ਰਚਨਾ
ਬਹੁਤ ਬਹੁਤ ਸ਼ੁਕਰਿਆ ਜੀ
Deleteਲਾਚਾਰ ਬਾਪੂ ਦੀ ਦਾਸਤਾਂ ਇਕ ਕੱਲੇ ਨਾਜਰ ਸਿਂੳ ਦੀ ਨਹੀ। ਹੁਨ ਤਾਂ ਹਰ ਬਜੁਰਗ ਦਾ ਏਹ ਹੀ ਆਖਿਰੀ ਪੜਾਂ ਬਨਦਾ ਜਾ ਰਹਾ ਹੈ। ਦਿਲ ਨੂ ਛੂ ਗਇਆ ਹਾਇਬਨ। ਵਧਾਈ ਅੰਮਿ੍ਤ ਰਾਏ ਜੀ।
ReplyDelete