ਚਿੜੀ ਦੇ ਆਂਡਿਆਂ 'ਚੋਂ ਬੋਟ ਨਿਕਲਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਆਲ੍ਹਣੇ 'ਚ ਇੱਕ ਵੱਖਰਾ ਜਿਹਾ ਚਹਿਕਾ। ਸੀ ਪਰ ਗੁੰਮਸੁੰਮ ਆਲ੍ਹਣੇ 'ਚ ਸੁੰਨ ਦਾ ਪਸਾਰਾ ਸੀ। ਫਿਜ਼ਾ 'ਚ ਫ਼ੈਲੀ ਹਿਜਕੀ ਉਸ ਦੀ ਸੰਤਾਪੀ ਕੁੱਖ ਦੀ ਗਵਾਹੀ ਭਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਕੁੱਖ ਸੁੰਨੀ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ਜਦੋਂ ਅੱਧਖਿੜੀ ਕਲੀ ਨੂੰ ਖਿੜਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਜਬਰਨ ਮਸਲ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਪੰਛੀ ਸੁਹਜ ਤੇ ਮਨੁੱਖੀ ਕੁਹਜ ਦਰਮਿਆਨ ਉਸ ਦੀਆਂ ਸਿਸਕੀਆਂ ਵਿਰਲਾਪ ਦੀ ਤੰਦੀ 'ਤੇ ਅਜੇ ਵੀ ਲਟਕ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। 
13 May 2017
ਸੰਤਾਪੀ ਕੁੱਖ (ਮਿੰਨੀ ਕਹਾਣੀ)
ਚਿੜੀ ਦੇ ਆਂਡਿਆਂ 'ਚੋਂ ਬੋਟ ਨਿਕਲਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਆਲ੍ਹਣੇ 'ਚ ਇੱਕ ਵੱਖਰਾ ਜਿਹਾ ਚਹਿਕਾ। ਸੀ ਪਰ ਗੁੰਮਸੁੰਮ ਆਲ੍ਹਣੇ 'ਚ ਸੁੰਨ ਦਾ ਪਸਾਰਾ ਸੀ। ਫਿਜ਼ਾ 'ਚ ਫ਼ੈਲੀ ਹਿਜਕੀ ਉਸ ਦੀ ਸੰਤਾਪੀ ਕੁੱਖ ਦੀ ਗਵਾਹੀ ਭਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਕੁੱਖ ਸੁੰਨੀ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ਜਦੋਂ ਅੱਧਖਿੜੀ ਕਲੀ ਨੂੰ ਖਿੜਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਜਬਰਨ ਮਸਲ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਪੰਛੀ ਸੁਹਜ ਤੇ ਮਨੁੱਖੀ ਕੁਹਜ ਦਰਮਿਆਨ ਉਸ ਦੀਆਂ ਸਿਸਕੀਆਂ ਵਿਰਲਾਪ ਦੀ ਤੰਦੀ 'ਤੇ ਅਜੇ ਵੀ ਲਟਕ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। 
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
ਇਸ ਨਿੱਕੀ ਕਹਾਣੀ ਵਿੱਚ ਪਰਬਤ ਜਿੱਡੀ ਦਾਸਤਾਂਨ ਦਾ ਦੁਖਾਂਤ ਹੈ। ਅਣਕਿਹੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੀ ਵੇਦਨਾ ਅਤੇ ਪੀੜ੍ਹ ਦੀ ਮਾਨਸਿਕ ਅਤੇ ਸਰੀਰਕ ਚਸਕ ਹੈ। ਸੰਤਾਪ ਕੁੱਖ ਦਾ ਨਹੀਂ, ਨਿੱਘਰ ਗਈ ਇੰਨਸਾਨੀਅਤ ਦਾ ਹੈ। ਕੁੱਖ ਤਾਂ ਧਰਤ ਹੈ, ਧਰਤ ਦਾ ਨਿਰਦੋਸ਼ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਕਦੋਂ ਕੁ ਤੱਕ ਮਨੁੱਖੀ ਕੁਹਜ ਦੀਆ ਸਿਸਕੀਆਂ ਵਿਰਲਾਪ ਦੀ ਤੰਦੀ ਤੇ ਲਟਕਦੀਆਂ ਰਹਿਣਗੀਆਂ? ਕਦੋਂ ਕੁ ਤੱਕ ਆਤਮਾਂ ਵਸਤਰਹੀਣ ਰਹੇਗੀ ਅਤੇ ਕੁੱਖ ਚੋਣ ਫ਼ਲ਼ ਦੀ ਸੂਲੀ ਤੇ ਚੜੇਗੀ? ਸ਼ਾਇਦ ਉਦੋਂ ਤੱਕ, ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਅਸੀਂ ਆਪਣੀ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਿਤ ਆਤਮਾਂ ਦਾ ਤੇਰਵਾਂ ਨਹੀਂ ਮਨਾ ਲੈਂਦੇ। ਬਸ ਏਨਾ ਹੀ।
ReplyDeleteਬੱਸ ਇਹੋ ਹੀ ਕਹਿਣਾ ਏ ਕਿ ਕੁੱਖ ਦਾ ਕੀ ਦੋਸ਼ ਏ । ਉਹ ਤਾਂ ਅਜੇ ਵੀ ਸਿਸਕ ਰਹੀ ਹੈ ।
Deleteਲੋੜ ਹੈ ਏਸ ਅਣਮਨੁੱਖੀ ਵਰਤਾਰੇ ਲਈ ਓਸ ਨੂੰ ਮਜਬੂਰ ਕਰਦੀਆਂ ਬੇੜੀਆਂ ਨੂੰ ਪਰ੍ਹਾਂ ਵਗ੍ਹਾ ਮਾਰਨ ਦੀ ।
ਸੰਤਾਪੀ ਕੁੱਖ (ਮਿੰਨੀ ਕਹਾਣੀ)-
ReplyDelete- - ਮਨੁੱਖੀ ਸੋਚ ਦੀ ਮਾਨਸਿਕਤਾ, ਭਾਵਨਾਤਮਕ ਅਤੇ ਅਨਿਯਮਿਤ ਕਾਰਜਾਂ ਨਾਲ ਤੁਲਨਾ ਕਰਦੀ ਅਤੇ ਇਸ ਤੇ ਵਿਅੰਗ ਕੱਸਦੀ ਜ਼ੋਰਦਾਰ ਲਿਖਤ,ਜਿਸ ਦਾ ਬਿਆਨ ਸੰਖਿਪਤ ਹੁੰਦਿਆਂ ਵੀ ਪਾਠਕਾਂ ਦੇ ਦਿਲਾਂ ਨੂੰ ਹਲੂਣਨ ਦੀ ਸਮਰੱਥਾ ਰੱਖਦੀ ਹੈ।
ਕਾਸ਼! ਪੰਛੀਆਂ ਦੀ ਦੁਨੀਆ ਨਾਲ ਮਨੁੱਖ ਆਪਣੀ ਸਾਂਝੀ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰੀ ਮਜ਼ਬੂਤ ਬਣਾਏ। ਅਜਿਹੀ ਸੋਚ ਦਾ ਵਿਕਾਸ ਮਨੁੱਖ ਕਦ ਕਰੇਗਾ? ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਇਸ ਪਾਸੇ ਵੀ ਸੂਚਕ ਹੈ।
ਲੇਖਕਾ ਨੇ ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੇ ਜਜ਼ਬਾਤਾਂ ਨੂੰ ਸਹੀ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿਚ ਰੂਪਮਾਨ ਕੀਤਾ ਹੈ । ਵਧਾਈ ਹੋਵੇ ਜੀ।
-0-
ਸੁਰਜੀਤ ਸਿੰਘ ਭੁੱਲਰ-13-05-2017
ਕਹਾਣੀ ਦੀ ਰੂਹ ਤੱਕ ਅੱਪੜ ਨਿੱਘੇ ਹੁੰਗਾਰੇ ਲਈ ਸ਼ੁਕਰੀਆ ਜੀ। ਇਸ ਕਹਾਣੀ 'ਚ ਤਸਵੀਰ ਦਾ ਦੂਜਾ ਪਾਸਾ ਵਿਖਾਉਣ ਦੀ ਇੱਕ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਓਸ ਮਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਵਰਤਾਰੇ ਦੀ ਜੁੰਮੇਵਾਰ ਸਮਝਦੇ ਹਾਂ ਪਰ ਉਸ ਦੀਆਂ ਸਿਸਕੀਆਂ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਸੁਣਦਾ।
Deleteਕੱੁਖ ਸਂਤਾਪੀ ਨਹੀਂ ਹੋਤੀ ।ਕੁੱਖ 'ਚ ਜੀਵ ਨੂੰ ਧਾਰਣ ਵਾਲੀ ਜਨਨੀ ਸਦਾ ਤੌਂ ਪੂਜਨੀਆ ਹੈ ।ਅਪਨੇ ਲਗਾਏ ਉਗਾਏ ਬੂਟੇ ਨੂੰ ਜੋ ਖਿੱਲਣ ਖੇਡਣ ਤੌਂ ਪਹਲਾ ਹੀ ਉਜਾੜ ਦਿਂਦੇ ਨੇ ਉਹ ਗੂੰਗੇ ਵਹਰੇ ਅੰਨੇ ਹਨ ।
ReplyDeleteਕਾਸ਼ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਜਨਨ ਪੀੜਾ ਦਾ ਅਹਸਾਸ ਹੋਵੇ । ਮਾਂਮਾ ਦਿਆਂ ਸਿਸਕਿਆਂ ਸੁਣ ਸਕਨ । ਜੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮਨ ਚਾਹੀ ਔਲਾਦ ਚਾਹੀ ਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਖੁਦ ਖੁਦਾ ਵਣ ਜਾਂਣ ।ਮਨੁਸ਼ ਤਾਂ ਪਂਛਿਆਂ ਤੌਂ ਵੀ ਗਆ ਗੁਜਰਾ ਬਨ ਕੇ ਰਹ ਗਿਆ ਹੈ । ਅਪਨੇ ਨੂੰ ਰੱਬ ਦੀ ਸ਼ਰੇਸ਼ਟ ਰਚਨਾ ਕਹਨ ਵਾਲੇ ਏਹ ਲੋਗ ਕੀ ਸੁਧਰ ਸਕਦੇ ਹਨ? ਕਦੇ ਨਹੀਂ । ਹਰ ਪਖੋਂ ਨਾਰੀ ਨੂੰ ਤੜਪੌਣ ਦਾ ਰਾਹ ਲਭਦੇ ਹਨ ।
ਬਹੁਤ ਦੁਖ ਹੁਂਦਾ ਹੈ ਏਸੀ ਕਹਾਣੀ ਪੜ ਕਰ ।
ਨਾਰੀ ਕੋ ਹੀ ਕੁਝ ਉਪਰਾਲਾ ਕਰਨਾ ਚਾਹਿਏ ।ਅੇਸੇ ਸਂਤਾਪ ਤੌਂ ਬਚਨ ਲੇਈ ।