"ਚੱਲ ਉੱਠ !ਨਾਜਰਾ ਚਿੱਤ ਛੋਟਾ ਨਾ ਕਰ ਪੁੱਤ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਤੈਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਕਿਹਾ ਤੀ, ਬਈ ਆਪਾਂ ਗਿੰਦੋ ਨੂੰ ਕਾਸ਼ੀ ਹਸਪਤਾਲ ਲੈ ਚੱਲਦੇ ਆਂ। ਤੇਰੇ ਪੱਲਿਓਂ ਇੱਕ ਆਨਾ ਵੀ ਨੀ ਲੱਗਣਾ ਜੇ ਕੁੜੀ ਹੋਈ ਤਾਂ । ਡਾਕਟਰਨੀ ਕੁੜੀ ਹੋਣ 'ਤੇ ਕੋਈ ਪੈਸਾ ਨੀ ਲੈਂਦੀ ਓਥੇ। ਦਵਾਈਆਂ ਵੀ ਪੱਲਿਓਂ ਦਿੰਦੀ ਆ ਤੇ ਨਾਲ਼ੇ ਪੂਰੀ ਸੰਭਾਲ ਹੋਊ। " ਗੁਆਢੋਂ ਨਾਲ ਆਈ ਬੇਬੇ ਨੇ ਸਲਾਹ ਦਿੱਤੀ ।
ਨਾਜਰ ਹੁਣ ਲੇਬਰ ਰੂਮ ਦੇ ਬਾਹਰ ਹੱਥ ਬੰਨੀ ਬੈਠਾ ਸੀ। ਸ਼ਾਇਦ ਓਸ ਦਾਤੇ ਦੀ ਕਿਸੇ ਰਹਿਮਤ ਦੀ ਆਸ 'ਤੇ । ਪਰ ਹਰ ਪਲ ਉਸ ਦੀ ਬੇਚੈਨੀ ਵਧਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ। "ਲਾਡੋ ਗੁੜੀਆ ਹੋਈ ਹੈ, ਕੋਈ ਫੀਸ ਨਹੀਂ, ਬੱਸ ਗੁੜ ਦੀ ਰੋੜੀ ਨਾਲ ਸਭ ਦਾ ਮੂੰਹ ਮਿੱਠਾ ਕਰਾਓ।" ਰਹਿਬਰ ਬਣੀ ਡਾਕਟਰ ਦੇ ਬੋਲ ਸੁਣਦਿਆਂ ਨਾਜਰ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ 'ਚ ਸ਼ੁਕਰਾਨੇ ਦੇ ਹੰਝੂ ਛਲਕ ਪਏ।
ਡਾ. ਹਰਦੀਪ ਕੌਰ ਸੰਧੂ
achhi kahani hai
ReplyDeleteSalute aa ji ajihe insaniut nu jeunda rakhan waliaa nu.
ReplyDeleteOutstanding
ReplyDeleteBahut vadia kahani . Jo lok beti de janam te dukhi hunde hun te beti nu bojh samajhde han ona lai sikhea wali kahani hai .
ਫ਼ਰਿਸ਼ਤਾ ਡਾਕਟਰ ਨੂੰ ਮੇਰਾ ਸਲਾਮ .. ਰੱਬ ਕਰੇ ਹੋਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਵੀ ਸੱਚੀਆਂ ਹੋ ਜਾਣ !!
ReplyDeleteਰਹਿਬਰ ਡਾੱਕਟਰ ਦੀ ਪਹਲ ਨੂੰ ਹਾਰਦਿਕ ਸ਼ੁਭਕਾਮਨਾਏਂ । ਔਰ ਲੋਗ ਭੀ ਆਗੇ ਆ ਕਰ ਬੇਟਿਆਂ ਨੂੰ ਬਚਾਉਨ 'ਚ ਹਿੱਸਾ ਪਾਉਨ । ਕਹਾਨੀ ਨੇ ਅਚੱਛੀ ਸ਼ਿਕਸਾ ਦੀ ਹੈ ।
ReplyDeleteਇਹ ਕਹਾਣੀ ਸਰਕਾਰੀ ਸਿਵਲ ਹਸਪਤਾਲ ਅਤੇ ਗ਼ਰੀਬੀ ਰੇਖਾ ਦੇ ਅਧੀਨ ਰਹਿਣ ਵਾਲੀ ਆਮ ਜਨਤਾ ਨੂੰ ਸੇਵਾ ਪ੍ਰਦਾਨ ਦੀ ਸਥਿਤੀ ਬਾਰੇ ਸਹੀ ਵਿਅੰਗਮਈ ਚਾਨਣਾ ਪਾਉਂਦੀ ਕਾਮਯਾਬ ਰਚਨਾ ਹੈ।
ReplyDeleteਸੁਰਜੀਤ ਸਿੰਘ ਭੁੱਲਰ-28-07-2017
great
ReplyDeleteThanks for your great response !
DeleteSalute ha àjiha doctor saab nu good writing bhaine g
ReplyDeleteਸਹੀ ਕਿਹਾ ਕਿਰਨਦੀਪ ਅਜਿਹੇ ਡਾਕਟਰ ਨੂੰ ਸਲਾਮ ਕਰਨਾ ਬਣਦਾ ਹੈ। ਆਪ ਦੇ ਨਿੱਘੇ ਹੁੰਗਾਰੇ ਲਈ ਤਹਿ ਦਿਲੋਂ ਸ਼ੁਕਰੀਆ। ਇਸੇ ਤਰਾਂ ਰਾਬਤਾ ਬਣਾਈ ਰੱਖਣਾ।
Deleteऐसे डाक्टर हों तो वोह साधू संतों से अछे हैं किओंकि साधू संत तो आशीर्वाद दे कर भला कर देंगे लेकिन देखा जाए तो ऐसा डाक्टर ही असली महात्मा होता है .
Deleteइस का कहानी का एक दूसरा पहलू भी है कि हमारे समाज में सिर्फ बेटों की ही चाहना करना, समाजी आर्थिक बोझ के कारण ही है . बेटी की शादी होती है तो माँ बाप को सारी उम्र के लिए सम्धिओं के आगे झुके रहना पढता है, फिर दाज दहेज़ की लाहनत, फिर बेटा न होने से सुसराल से मिलती नफरत, और आज एक बात जो सभ से घिनौनी है " बलात्कार ", यह बातें देख कर हर कोई बेटा ही चाहता है .जितना बड़ा अमीर, उतना बड़ा दहेज़ . जब यह पुरातन कोढ़ दूर होंगे तब ही बेटी बचाओ आन्दोलन नहीं करने पड़ेंगे . १९६७ में मैंने दस ब्रातिओं के साथ, बगैर किसी दाज और बैंड से शादी करवाई थी , मुझे घर वालों की नाराज़गी को सहना पड़ा था लेकिन आज यह शादिआन पैल्सों में मीट शराब से न हों तो कहते हैं ,सेवा नहीं की . कौन सी यह देश की उन्ती है ?
बेटी के जन्म पर आज तक लोग खुशी नहीं दबी जबान से अफसोस ही जताते हैं । रहबर कहानी की डॉक्टर ने यह सही कदम उठाया । बेटियों के आने पर भी लोग खुशी मनाये । चाहे गुड की डलिया से ही मुंह मिठा किया ।अच्छी शिक्षात्मक कहानी के लिये हरदीप जी आप को हार्दिक बधाई ।
ReplyDelete