ਉਹ ਇੱਕਲੀ

ਜਸਪ੍ਰੀਤ ਨੂੰ ਗਾਉਣ ਦਾ ਬਹੁਤ ਸ਼ੌਕ ਸੀ। ਰੱਬ ਨੇ ਆਵਾਜ਼ ਵੀ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿਚ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਕੁਝ ਕਰਨ ਦਾ ਤੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਬਣਨ ਦਾ ਸ਼ੌਕ ਸੀ ।ਪਰ ਇੱਕ ਗਰੀਬੀ ਦੀ ਮਾਰ ਤੇ ਦੂਜਾ ਉਸ ਦਾ ਘਰਵਾਲਾ ਨਸ਼ਾ ਕਰਨ ਲੱਗਾ। ਉਹ ਚੋਰ ਤੇ ਵਿਹਲੜ ਵੀ ਸੀ ।ਦੋ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਉਹ ਘਰਾਂ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰਕੇ ਪਾਲ ਰਹੀ ਸੀ। ਜੋ ਕੁਝ ਮਿਹਨਤ ਨਾਲ ਬਚਾਉਂਦੀ ਉਸ ਦਾ ਘਰਵਾਲਾ ਮਹੀਨੇ ਵੀਹ ਦਿਨਾਂ  ਮਗਰੋਂ ਖੋਹ ਕੇ ਲੈ ਜਾਂਦਾ। ਜਸਪ੍ਰੀਤ ਨੂੰ ਘਰਵਾਲੇ ਵੱਲੋਂ ਕੋੲੀ ਸੁੱਖ ਨਹੀਂ ਸੀ ਮਿਲਿਆ। ਉਲਟਾ ਉਸ ਨੂੰ ਤੰਗ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਹੀ ਕਰਦਾ।  ਘਰੋਂ  ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਗਾਇਬ ਰਹਿੰਦਾ। ਜਦੋਂ ਪੈਸੇ ਮੁੱਕ ਜਾਂਦੇ ਫਿਰ ਆਉਂਦਾ ਤੇ ਜੋ ਕੁਝ ਵੀ ਉਸ ਨੇ ਮਿਹਨਤ ਨਾਲ ਕਮਾਇਆ ਹੁੰਦਾ ਉਹ ਖੋਹ ਕੇ ਲੈ ਜਾਂਦਾ।ਜੇ ਕਦੇ ਚੋਰੀ ਕਰਨ 'ਚ ਫੜਿਆ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ  ਉਹ ਮਿੰਨਤਾ ਤਰਲੇ ਕਰਕੇ ਘਰਵਾਲੇ ਨੂੰ ਥਾਣੇ ਤੋਂ ਛਡਾਉਂਦੀ। ਐਨੀਆਂ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨੀਆਂ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਵੀ ਉਸ ਵਿੱਚ  ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਹੌਸਲਾ ਬਣਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਕਿ ਉਹ ਜਰੂਰ ਕੁਝ ਬਣੇਗੀ। ਉਹ ਗਾਉਣ ਦਾ ਰਿਆਜ਼ ਕਰਦੀ। ਇਹ ਉਸ ਦਾ ਨਿੱਤ ਨੇਮ ਸੀ ।

         ਉਹ ਬੱਚਿਆਂ  ਨੂੰ ਕਦੇ ਦੁੱਖ ਆਉਣ ਨਹੀਂ  ਸੀ ਦਿੰਦੀ ।ਪਰ ਵਕਤ ਦੀ ਮਾਰ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਹੌਸਲੇ ਤੋੜ ਦਿੱਤੇ।ਘਰਵਾਲੇ ਦੇ ਲੜਾਈ ਝਗੜੇ ਤੇ ਕੁੱਟ ਮਾਰ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਕੀਤਾ ।ਮਾਨਸਿਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਉਹ ਹੌਸਲਾ ਹਾਰ ਗਈ। ਹੋਰ ਕਿੰਨਾ ਕੁ ਚਿਰ ਲੜਦੀ ।ਉਹ ਇੱਕਲੀ ਰਹਿ ਗਈ ਸੀ ਲੜਾਈ ਵਿੱਚ ਤੇ ਆਖਰ ਉਹ ਪਾਗਲ ਹੋ ਗਈ। ਪਾਗਲਾਂ ਵਾਂਗ ਗਲੀਆਂ ਵਿੱਚ ਘੁੰਮਦੀ ਰਹਿੰਦੀ । ਕਦੇ ਕਿਤੇ ਤੇ ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਘਰ। ਉਸ ਦੇ ਘਰਵਾਲੇ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਘਰੋਂ ਕੱਢ ਦਿੱਤਾ । ਜੇ ਕੋਈ ਰੋਟੀ ਦਿੰਦਾ ਖਾ ਲੈਂਦੀ ।ਨਹੀਂ  ਤਾਂ ਉਚੀ ਉਚੀ ਗਾਲਾਂ ਕੱਢਦੀ ।ਉਹ ਸਾਧੂਆਂ ਨਾਲ ਰਲ਼ ਗਈ।ਭਗਵੇ ਕੱਪੜੇ ਪਾ ਲਏ।ਸਾਧੂ ਜੋ ਦਿੰਦੇ ਖਾ ਲੈਂਦੀ ਪਰ ਫਿਰ ਇੱਕ ਦਿਨ ਸਾਧੂਆਂ ਨਾਲ ਰੇਲ ਗੱਡੀ ਚੜ ਗਈ ।ਫਿਰ ਕਦੇ ਮੁੜ ਕੇ ਨਾ ਅਾੲੀ।ਉਸ ਦੀ ਕਿਸੇ ਨੇ ਭਾਲ ਨਾ ਕੀਤੀ ।ਜਿਨਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਘਰਾਂ 'ਚ ਉਹ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਝੂਠੇ ਬਰਤਨ ਧੋਂਦੀ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਇੱਕ ਵਾਰ ਵੀ ਉਸ ਦੇ ਕੋਲ ਬਹਿ ਕੇ ਕਦੇ ਨਾ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਤੈਨੂੰ ਕੀ ਦੁੱਖ ਹੈ ? ਕਿਸੇ ਨੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ।ਉਹ ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਦੁੱਖ ਨਾਲ ਹੀ ਲੈ ਗਈ।ਜਿਉਂਦੀ ਲਾਸ਼ ਬਣ ਗਈ।ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਹੁਣ ਉਹ ਕਿੱਥੇ ਹੋਵੇਗੀ ?ਹੈ ਜਾਂ ਮਰ ਗਈ ?ਕੁਝ ਪਤਾ ਨਹੀਂ  । 

ਸਤਨਾਮ ਸਿੰਘ ਮਾਨ

(ਬਠਿੰਡਾ)
ਨੋਟ : ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ 125 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ ਹੈ।