ਇਹ ਕੇਹੀ ਵਿਦਵਤਾ (ਮਿੰਨੀ ਕਹਾਣੀ)

                                              

ਅੱਜ ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਸਾਇੰਸ ਅਧਿਆਪਕਾ ਨੇ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੀ ਜਮਾਤ ਲੈਣੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਵੇਖਦਿਆਂ ਹੀ ਜਮਾਤ 'ਚ ਘੁਸਰ ਮੁਸਰ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈ ਕਿਉਂਕਿ ਇਸ ਸਮੇਂ ਉਹ ਹਾਮਲਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਜਮਾਤ ਨਾਲ ਜਾਣ -ਪਛਾਣ ਕੀਤੀ ਤੇ ਨਾਲ਼ ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਸਵਾਲੀਆ ਅੱਖਾਂ 'ਚ ਤੈਰਦੇ ਸੁਆਲਾਂ ਦੇ ਬਿਨਾਂ ਪੁੱਛਿਆਂ ਹੀ ਜਵਾਬ ਦੇਣ ਲੱਗੀ, " ਮਾਂ ਬਣਨਾ ਹਰ ਔਰਤ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ੀ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਉਸ ਦੀ ਜੀਵਨ ਸ਼ੈਲੀ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਇੱਕ ਅਮੁੱਲੀ ਦਾਤ ਨੂੰ ਆਪੇ ਅੰਦਰ ਮਹਿਸੂਸਣਾ ਬੜਾ ਸੁਖਦ ਹੁੰਦੈ। ਇਹ ਅਹਿਸਾਸ ਔਰਤ ਨੂੰ ਹਰ ਦੁੱਖ -ਸੁੱਖ ਦੇ ਅਨੁਭਵਾਂ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਕਰਦੈ। ਹੁਣ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਇੱਕ ਛੋਟੇ ਮਹਿਮਾਨ ਦੇ ਆਉਣ ਦੀ ਉਡੀਕ ਹੈ।" ਉਸ ਅਧਿਆਪਕਾ ਨੇ ਪਹਿਲੇ ਹੀ ਦਿਨ ਬੌਧਿਕ ਚਰਚਾ ਕਰਦਿਆਂ ਆਪਣੀ ਵਿਦਵਤਾ ਦੀ ਇੱਕ ਵਿਲੱਖਣ ਛਾਪ ਆਪਣੀਆਂ ਵਿਦਿਆਰਥਣਾਂ ਦੇ ਮਨਾਂ 'ਤੇ ਪਾ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। 

      ਘਰ ਆਉਂਦਿਆਂ ਹੀ ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਮਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਨਵੀਂ ਅਧਿਆਪਕਾ ਬਾਰੇ ਦੱਸਿਆ। ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣਦਿਆਂ ਹੀ ਮਾਂ ਕਈ ਦਹਾਕੇ ਪਿਛਾਂਹ ਪਰਤ ਗਈ ਸੀ। ਹੁਣ ਮਾਂ ਸਾਹਵੇਂ ਉਸ ਦੀ ਸਾਇੰਸ ਅਧਿਆਪਕਾ ਆ ਖਲੋਈ ਸੀ। ਕੁਰਸੀ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਨੂੰ ਥੁੱਕਦਿਆਂ ਉਹ ਰੋਹਬ ਝਾੜਦਿਆਂ ਗੜ੍ਹਕੀ,"ਖੜ੍ਹੀਆਂ ਹੋਜੋ ਨੀ ਤੁਸੀਂ ਦੋਵੇਂ ਜਾਣੀਆਂ। ਕੀ ਖੀਂ -ਖੀਂ ਜਿਹੀ ਲਾਈ ਆ। ਕੀ ਕਹਿੰਦੀਆਂ ਸਾਓ , ਬਈ ਏਸ ਥੁੱਕਲ਼ ਜਿਹੀ ਨੇ ਤਾਂ ਹੁਣ ਚੱਲੀ ਜਾਣਾ ਛੁੱਟੀ 'ਤੇ ਜਵਾਕ ਜੰਮਣ। ਮਿੱਠੇ ਚੌਲ ਵੰਡਣੇ ਨੇ ਮੈਥੋਂ ਮਗਰੋਂ। ਹੁਣੇ ਖਵਾਉਨੀਆਂ ਮਿੱਠੇ ਚੌਲ ਥੋਨੂੰ।" ਮਾਂ ਨੂੰ ਉਂਗਲਾਂ ਦੀਆਂ ਗੰਢ-ਪੋਰੀਆਂ 'ਤੇ ਪੈਂਦੀ ਡੰਡੇ ਦੀ ਮਾਰ ਦੀ ਟੀਸ ਹੁਣ ਵੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹ  ਆਪੇ ਹੀ ਬੁੜਬੜਾਈ, "ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਉਹ ਕਿਹੜੀ ਫੋਕੀ ਵਿਦਵਤਾ ਦਾ ਡੰਡੇ ਮਾਰ ਕੇ ਵਿਖਾਵਾ ਕਰਦੀ ਸੀ।ਸਾਨੂੰ ਤਾਂ ਉਹ ਵਿਦਵਤਾ ਦਾ ਮੂੰਹ ਚਿੜਾਉਂਦੀ ਲੱਗਦੀ ਸੀ।" 

ਡਾ. ਹਰਦੀਪ ਕੌਰ ਸੰਧੂ 

ਨੋਟ : ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ 650 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ ਹੈ। 

ਲਿੰਕ 1             ਲਿੰਕ 2                 ਲਿੰਕ 3