ਅਧੂਰਾ ਚੰਨ

                                                                

ਆਥਣ ਦੇ ਸੁਰਮਈ ਘੁਸਮੁਸੇ 'ਚ ਪਰਛਾਵਾਂ ਰੁੱਖਾਂ ਦੇ ਗਲ਼ ਆ ਲੱਗਿਆ ਸੀ। ਵਿਹੜੇ ਦੇ ਬਾਹਰਵਾਰ ਵਾਲ਼ੀ ਬਗੀਚੀ ਦੀ ਕੰਧ ਨਾਲ ਲੱਗੀ ਝੁਮਕਾ ਵੇਲ ਦੇ ਨਾਰੰਗੀ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਟਹਿਕ ਮੱਧਮ ਪੈ ਗਈ ਸੀ । ਸਰੂ ਦੇ ਰੁੱਖਾਂ ਉਤਲਾ ਢਲਦੇ ਦਿਨ ਦਾ ਅੰਬਰ ਬਹੁਤ ਉੱਚਾ ਜਾਪ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਲੱਗਦਾ ਸੀ ਕਿ ਜਿਵੇਂ ਇਹ ਅੰਬਰ ਇੱਥੋਂ ਅਲੋਪ ਹੋ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੋਵੇ ਪਰ ਉਸ ਵਾਂਗ ਹੀ ਬੇਵੱਸ ਸੀ । ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਪਿਛਲਾ ਪੱਖ ਹੰਢਾਉਂਦੀ ਉਹ ਆਪਣੀ ਹੋਂਦ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਹੀ ਗਵਾ ਚੁੱਕੀ ਹੈ। ਠੰਡੀਆਂ ਝਪਕੀਆਂ ਲੈਂਦਿਆਂ ਉਸ ਨੇ ਖਿੜਕੀ 'ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਤੱਕਿਆ। ਦਿਨ -ਰਾਤ ਦੀ ਇਸ ਮਿਲਾਪ ਘੜੀ 'ਚ ਉਸ ਨੂੰ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇਂ ਉਸ ਦੀ ਬੇਵੱਸੀ ਉਸ ਦੇ ਗਲ਼ ਲੱਗੀ ਹਉਕੇ ਭਰ ਰਹੀ ਹੋਵੇ।ਠੰਡੀਆਂ ਰਾਤਾਂ 'ਚ ਠਰਦੇ ਨਾਰੰਗੀ ਫੁੱਲਾਂ ਵਾਂਗ ਉਸ ਨੇ ਵੀ ਸੁਪਨੇ ਵੇਖੇ ਸਨ ਪੱਤਝੜਾਂ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਆਉਣ ਵਾਲ਼ੀਆਂ ਬਹਾਰਾਂ ਦੇ। 

        ਉਹ ਆਪਣੇ ਮਾਪਿਆਂ ਦੀ ਸੁਨੱਖੀ ਤੇ ਸਚਿਆਰੀ ਧੀ ਸੀ, ਬੜੀ ਹੀ ਸ਼ਰਮੀਲੀ ਜਿਹੀ। ਭੀੜ ਭੜਕੇ ਤੋਂ ਉਹ ਪਰ੍ਹੇ ਹੀ ਰਹਿੰਦੀ। ਕਾਲਜ ਪੜ੍ਹਦਿਆਂ ਚਾਹੇ ਕਦੇ ਕੋਈ ਦਾਖ਼ਲਾ ਫੀਸ ਭਰਨੀ ਹੁੰਦੀ ਜਾਂ ਫੇਰ ਰੋਲ਼ ਨੰਬਰ ਲੈਣਾ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਸਹੇਲੀਆਂ ਦਾ ਸਾਥ ਹੀ ਸਹਾਈ ਹੁੰਦਾ। ਫੇਰ ਸੁੰਗੜ ਰਹੀਆਂ ਕਿਸਮਤ ਦੀਆਂ ਲਕੀਰਾਂ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਦੁਹਾਜੂ ਦੇ ਲੜ ਲਾ ਦਿੱਤਾ। ਕਿੱਤੇ ਵਜੋਂ ਡਾਕਟਰ ਜੋ ਸਰੀਰਕ ਪੀੜਾ  ਦਾ ਇਲਾਜ ਤਾਂ ਜ਼ਰੂਰ ਕਰਦਾ ਹੋਣਾ ਪਰ ਮਾਨਸਿਕ ਟੁੱਟ -ਭੱਜ ਸਮਝਣ ਤੋਂ ਬਿਲਕੁਲ ਕੋਰਾ। ਬੜੇ ਹੀ ਅੜਬ ਸੁਭਾਅ ਦਾ, ਜਿਸ ਦਾ ਕਿਹਾ ਪੱਥਰ 'ਤੇ ਲਕੀਰ ਹੁੰਦਾ। ਔਰਤ ਨੂੰ ਇੱਜ਼ਤ ਦੇਣਾ ਤਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਉਸ ਨੇ ਕਦੇ ਸਿੱਖਿਆ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ। ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪੈਰ ਦੀ ਜੁੱਤੀ ਸਮਝਦਾ ਸੀ ਤੇ ਜਦੋਂ ਜੀ ਕਰਦਾ ਠੋਕਰ ਮਾਰ ਦਿੰਦਾ । ਘਰ ਦੇ ਨੌਕਰਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਵੀ ਬੇਹੱਦ ਖਰ੍ਹਵੇ ਤੇ ਤਲਖ਼ ਬੋਲ -ਕੁਬੋਲਾਂ ਨਾਲ ਉਸ ਦੇ ਸਨਮਾਨ ਨੂੰ ਠੇਸ ਪਹੁੰਚਾਉਂਦਾ।

    ਸਕੂਨ ਪਰਾਗਾ ਝੋਲੀ ਪਾਉਣ ਦੀ ਇੱਕ ਆਸ, ਉਸ ਦਾ ਪੇਕੇ ਘਰ ਜਾਣਾ ਹੁੰਦਾ। ਪਰ ਉਹ ਇੱਕ ਕੋਝੇ ਸਾਏ ਵਾਂਗ  ਉਸ ਦਾ ਖਹਿੜਾ ਹੀ ਨਾ ਛੱਡਦਾ।  ਪੇਕਿਆਂ ਦਾ ਘਰ ਉਸ ਦੀ ਹਉਮੈ ਦੇ ਕੱਦ ਦੇ ਕਦੇ ਮੇਚੇ ਨਾ ਆਉਂਦਾ ਤਾਂ ਉਹ ਉਸ ਨੂੰ ਵੀ ਆਪਣੇ ਨਾਲ਼ ਕਿਸੇ ਹੋਟਲ 'ਚ ਰਾਤ ਕੱਟਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕਰਦਾ। ਅਸਹਿ ਪੀੜਾ ਝੱਲਦਿਆਂ ਮਨ ਦੇ ਗੁੰਦੇ ਅਰਮਾਨਾਂ ਨੂੰ ਪੱਤੀ ਪੱਤੀ ਹੁੰਦਾ ਵੇਖ ਮਾਪਿਆਂ ਨੇ ਕਈ ਵਾਰ ਉਸ ਨੂੰ ਮੁੜ ਵਸੇਬੇ ਦੀ ਤਾਕੀਦ ਕੀਤੀ। ਪਰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਓਸ ਘਾੜੇ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਬੁੱਤ ਨੂੰ ਕਿਹੜੀ ਮਿੱਟੀ ਨਾਲ ਘੜਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਨੇ ਕਿਸੇ ਅਣਡਿੱਠ ਸੁਖਨ ਦੀ ਆਸ 'ਚ ਆਪਣੀ ਸੰਘਣੀ ਚੁੱਪ ਕਦੇ ਨਾ ਤੋੜੀ। 
     ਆਪਣੇ ਕਾਰੋਬਾਰ ਦੇ ਸਿਲਸਿਲੇ 'ਚ ਉਹ ਤਾਂ ਵਿਦੇਸ਼ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਪਿੱਛੇ ਉਸ ਨੇ ਸੱਸ -ਸਹੁਰੇ ਦੀ ਸੇਵਾ ਸੰਭਾਲ 'ਚ ਕੋਈ ਕਸਰ ਨਹੀਂ ਛੱਡੀ ਸੀ। ਸਮੇਂ ਦੇ ਗੇੜ ਨਾਲ ਮਾਪੇ ਤੇ ਸਹੁਰੇ ਆਪੋ ਆਪਣੀ ਵਾਰੀ ਤੁਰ ਗਏ  ਤੇ ਉਸ ਦੀ ਇੱਕਲ ਨੂੰ ਹੋਰ ਗਹਿਰਾ ਕਰ ਗਏ। ਉਸ ਦਾ ਬੇਔਲਾਦ ਹੋਣਾ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਰੱਬ ਦੀ ਮਰਜ਼ੀ ਸੀ ਜਾਂ ਉਸ ਦੇ ਪਤੀ ਦੀ। ਪਤੀ ਨੂੰ ਲਕਵਾ ਮਾਰਨ ਪਿੱਛੋਂ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਵਿਦੇਸ਼ ਬੁਲਾ ਲਿਆ। ਬਿਗਾਨੀ ਧਰਤ ਤੇ ਪਰਾਏ  ਲੋਕਾਂ 'ਚ ਜਿਉਣਾ ਉਸ ਨੂੰ ਹੋਰ ਵੀ ਦੁੱਬਰ ਲੱਗਦਾ । ਖੁਦ ਚੱਲਣ ਫਿਰਨ ਦੇ ਅਸਮਰੱਥ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਵੀ ਨਾ ਤਾਂ ਉਸ ਦੀ ਹੈਂਕੜ ਘਟੀ ਤੇ ਨਾ ਕਸੈਲਾਪਣ। ਉਹ ਜ਼ੇਰੇ ਇਲਾਜ਼ ਪਿਆ ਵੀ ਬਦਚੱਲਣ ਕਹਿ ਕੇ ਉਸ ਦਾ ਤ੍ਰਿਸਕਾਰ ਕਰਦਾ। ਉਸ ਦੀ ਆਪਣੀ ਔਲਾਦ ਨੇ ਵੀ ਬਿਮਾਰ ਬਾਪ ਦੀ ਕੋਈ ਸਾਰ ਨਹੀਂ ਲਈ। ਪਰ ਸੇਵਾ ਪੁੰਜ ਬਣੀ ਉਹ ਆਪਣਾ ਫਰਜ਼ ਨਿਰਵਿਘਨ ਨਿਭਾ ਰਹੀ ਹੈ ਕਦੇ ਵਿਦੇਸ਼ ਰਹਿੰਦਿਆਂ ਤੇ ਕਦੇ ਆਪਣੇ ਦੇਸ । 
         ਸਾਰੇ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਨੂੰ ਸਿਰਜ ਕੇ ਉਹ ਅੱਜ ਵੀ ਇੱਕਲੀ ਹੈ । ਆਪਣੀ ਮਰਜ਼ੀ ਨਾਲ ਜਿਉਣ ਦਾ ਅਧਿਕਾਰ ਉਸ ਨੂੰ ਕਦੇ ਨਾ ਮਿਲਿਆ। ਕਰੋੜਾਂ ਦੀ ਜਾਇਦਾਦ ਪਰ ਉਸ ਦੇ ਨਾਮ ਦੀ ਇੱਕ ਧੇਲੀ ਵੀ ਨਹੀਂ। ਪਤੀ ਦੇ ਜ਼ੁਲਮਾਂ ਨੂੰ ਚੁੱਪਚਾਪ ਸਹਿੰਦੀ ਸ਼ਾਇਦ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਦੇਹ ਨੂੰ ਰੋਗੀ ਕਰ ਲਿਆ ਹੈ। ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਹਰ ਪਲ ਉਸ ਨੂੰ ਸੂਲੀ ਦੀ ਛਾਲ ਬਣ ਕੇ ਹੀ ਮਿਲਿਆ ਲੱਗਦੈ। ਉਸ ਦੇ ਅੰਦਰੋਂ ਸਵੈ ਮਾਣ ਤੇ ਸਵੈ -ਭਰੋਸਾ ਕਦੋਂ ਦੇ ਦਮ ਤੋੜ ਗਏ ਲੱਗਦੇ ਨੇ। ਸਭ ਸੁੱਖ ਸਹੂਲਤਾਂ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਕੁਦਰਤੀ ਰੰਗ ਮਾਨਣ ਨੂੰ ਉਹ ਅੱਜ ਵੀ ਤਰਸਦੀ ਹੈ।
      ਹੁਣ ਰਾਤ ਕਾਫ਼ੀ ਬੀਤ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਸਾਹਾਂ ਦੀ ਖ਼ਾਮੋਸ਼ ਧੜਕਣ ਸੁਣਦੀ ਨੇ ਉਸ ਬਾਹਰ ਵੱਲ ਇੱਕ ਵਾਰ ਫੇਰ ਝਾਤੀ ਮਾਰੀ। ਅਸਮਾਨ ਵਿਚਲਾ ਚੱਪਾ ਕੁ ਚੰਨ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਵਾਂਗ ਪੀਲ਼ਾ ਤੇ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਨਜ਼ਰ ਆਉਂਦੈ। ਪਰ ਦੂਰ ਇੱਕ ਚਮਕਦਾ ਤਾਰਾ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੀ ਰੂਬਰੂ ਹੋ ਅਕੱਥ ਕਹਾਣੀ ਪਾਉਂਦਿਆਂ ਆਪੇ ਤੋਂ ਆਪ ਤੱਕ ਦੇ ਸਫ਼ਰ ਦੀ ਜਾਂਚ ਸਿਖਾਉਂਦਾ ਲੱਗਦੈ।ਉਹ ਸੁੱਤ ਉਣੀਂਦੇ ਨੈਣਾਂ 'ਚ ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਆਸ ਦੀ ਅੰਗੜਾਈ ਭਰਦੀ ਤਰਲ ਮਨ ਨਾਲ ਬਾਹਾਂ ਫੈਲਾਉਂਦੀ ਉੱਚੇ ਅੰਬਰੀਂ ਤੈਰਦੇ ਜ਼ਰਦ ਚੰਨ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕਲਾਵੇ 'ਚ ਭਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੀ ਹੈ। 

ਉਣੀਂਦੇ ਨੈਣ 
ਤਾਰਾ ਤਾਰਾ ਅੰਬਰ 
ਅਧੂਰਾ ਚੰਨ। 

ਡਾ. ਹਰਦੀਪ ਕੌਰ ਸੰਧੂ 

ਨੋਟ : ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ 217 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ ਹੈ।