ਕਚੀਚੀ (ਮਿੰਨੀ ਕਹਾਣੀ)

ਚੋਣਾਂ ਦੇ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਸਿਆਸੀ ਧਿਰਾਂ ਨੇ ਲੋਕਾਂ 'ਚ ਆਪਣਾ ਅਸਰ ਰਸੂਖ ਬਣਾਈ ਰੱਖਣ ਲਈ ਦਿਨ ਰਾਤ ਇੱਕ ਕੀਤਾ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਭਰੋਸਾ ਜਿੱਤਣ ਲਈ ਕੋਈ ਰਾਸ਼ਨ ਵੰਡ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤੇ ਕੋਈ ਕੰਬਲ਼। ਉਸ ਦਾ ਕਿਸੇ ਪਾਰਟੀ ਨਾਲ ਕੋਈ ਸਬੰਧ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਰ ਰਾਸ਼ਨ ਵੰਡਣ ਦੇ ਬਹਾਨੇ ਉਹ ਵੀ ਲੋਕ ਭਲਾਈ ਦੇ ਇਸ ਕਾਰਜ 'ਚ ਆਪਣਾ ਹਿੱਸਾ ਪਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਪਾਰਟੀ ਦੇ ਨੁਮਾਇੰਦਿਆਂ ਨਾਲ ਪਿੰਡੋ -ਪਿੰਡੀਂ ਜਾ ਕੇ ਉਸ ਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਲੋੜਵੰਦ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਦੀਆਂ ਸੂਚੀਆਂ ਤਿਆਰ ਕੀਤੀਆਂ ਤੇ ਫੇਰ ਰਾਸ਼ਨ ਵੰਡਣ ਜਾਣ ਲੱਗਾ। 

        ਅੱਜ ਉਸ ਦਾ ਤੀਜਾ ਦਿਨ ਸੀ। ਜਿਉਂ ਹੀ ਟੱਰਕ ਇੱਕ ਪਿੰਡ ਅੱਪੜਿਆ ਲੋੜਵੰਦ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਹਜੂਮ ਨੇ ਘੇਰ ਲਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਬੜੀ ਸੰਜੀਦਗੀ ਨਾਲ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਕਾਹਲ਼ੀ ਨਾ ਕਰਨ ਦੀ ਤਾਕੀਦ ਕੀਤੀ, " ਭਾਈ ਇਹ ਸਭ ਕੁਝ ਥੋਡੀ ਖਾਤਰ ਹੀ ਲਿਆਏ ਹਾਂ।ਲਾਈਨਾਂ 'ਚ ਲੱਗ ਜਾਵੋ ਇਓਂ ਧੱਕਾ ਨਾ ਕਰੋ । ਥੋਡੇ ਨਾਲ ਅਸੀਂ ਵੀ ਸਖਾਲ਼ੇ ਰਹਾਂਗੇ।" 

      ਰਾਸ਼ਨ ਵੰਡਦਿਆਂ ਉਹ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਨੇੜੇ ਹੋ ਕੇ ਮਿਲਿਆ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਚਿਹਰਿਆਂ 'ਤੇ ਉਦਾਸੀ ਤੇ ਮਾਯੂਸੀ ਸਾਫ਼ ਝਲਕਦੀ ਸੀ। ਲਾਚਾਰੀ ਤੇ ਬੇਵੱਸੀ ਸੰਗ ਘੁਲ਼ਦੇ ਅੱਜ ਉਹ ਝੋਲ਼ੀਆਂ ਅੱਡਣ ਨੂੰ ਮਜਬੂਰ ਹੋਏ ਪਏ ਸਨ। ਇਓਂ ਲੱਗਦਾ ਸੀ ਕਿ ਜਿਵੇਂ ਵਸੀਲਿਆਂ ਦੀ ਕਮੀ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਕਚੂਮਰ ਕੱਢ ਦਿੱਤਾ ਹੋਵੇ। ਕਤਾਰ 'ਚ ਨਿੰਮੋਝੂਣੀ ਖੜ੍ਹੀ ਹਰ ਬੀਬੀ ਵਿੱਚ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਹੀ ਮਾਂ ਨਜ਼ਰ ਆ ਰਹੀ ਸੀ। 

ਹੁਣ ਮੂੰਹ 'ਨੇਰ੍ਹਾ ਜਿਹਾ ਹੋਣ ਲੱਗਾ ਸੀ ਪਰ ਅਜੇ ਵੀ ਬਹੁਤ ਘਰ ਬਾਕੀ ਸਨ। ਪਾਰਟੀ ਦੇ ਹੋਰ ਨੁਮਾਇੰਦੇ ਸਾਰੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਉਸ 'ਤੇ ਪਾ ਆਪ ਲਾਂਭੇ ਹੋ ਗਏ ਸਨ।ਲੋਕਾਂ 'ਚ ਹਫ਼ੜਾ -ਦਫ਼ੜੀ ਵੱਧ ਗਈ ਸੀ। ਭੀੜ 'ਚ ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਨਿੱਕੇ ਨਿਆਣੇ ਨੂੰ ਧੱਕਾ ਵੱਜਦਾ ਤੇ ਕਦੇ ਤੁਰਨੋਂ ਆਹਰੀ ਬੇਬੇ ਨੂੰ। ਪਰ ਅੱਜ ਉਹ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਵੀ ਨਿਰਾਸ਼ ਘਰ ਨਹੀਂ ਮੋੜਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਟੀਸ ਨਾਲ ਉਸ ਦਾ ਦਿਲ ਪਸੀਜਿਆ ਪਿਆ ਸੀ। 

        ਕਿਸੇ ਸਿਆਸੀ ਧਿਰ ਦੀ ਸਮਰੱਥਾ ਦਾ ਵਿਖਾਵਾ ਵੋਟਾਂ ਲੈਣ ਦੇ ਸਾਧਨ ਤੱਕ ਹੀ ਸੀਮਿਤ ਨਾ ਰਹੇ ਬਲਕਿ ਉਹ ਤਾਂ ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਮੁੱਢਲੇ ਹੱਕਾਂ ਦੇ ਸ਼ੋਸ਼ਣ ਵਿਰੁੱਧ ਜੰਗ ਛੇੜਨੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਆਪਣੇ ਕੱਪੜਿਆਂ ਤੋਂ ਆਟਾ ਝਾੜਦਿਆਂ ਉਸ ਨੇ ਮੁੱਠੀਆਂ ਭੀਚਦਿਆਂ ਕਚੀਚੀ ਵੱਟੀ," ਮੇਰਾ ਵੱਸ ਹੀ ਨਹੀਂ ਚੱਲਦਾ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਕਿਸਮਤ ਮਾਰਿਆਂ ਦੇ ਪਿੰਡੇ ਚਿੰਬੜੀ ਗੁਰਬੱਤ ਨੂੰ ਮੈਂ ਇਓਂ ਆਟੇ ਵਾਂਗ ਝਾੜ ਦਿਆਂ ।" 

ਡਾ. ਹਰਦੀਪ ਕੌਰ ਸੰਧੂ 

ਨੋਟ : ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ 655 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ ਹੈ।
   ਲਿੰਕ 1                        ਲਿੰਕ 2