ਦੇਸੀ ਜਏ ਪੇਂਡੂ (ਮਿੰਨੀ ਕਹਾਣੀ)

".........."  ਤੇ ਐਨੇ ਨੂੰ ਘੰਟੀ ਵੱਜ ਗਈ। ਕਾਲਜ ਦੀ ਕੰਨਟੀਨ ਵਿੱਚੋਂ ਆਪਣੀਆਂ ਸਹੇਲੀਆਂ ਨਾਲ ਉਹ ਓਵੇਂ ਹੀ ਗੁੱਸੇ ਨਾਲ ਤਮਕਦੀ ਬਾਹਰ ਆ ਗਈ ,"ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿੱਥੋਂ ਪੇਸ਼ ਪਏ ਆ ਦੇਸੀ ਜਏ ਪੇਂਡੂ ।"  

"ਸੁਰਭੀ ਬੜੀ ਭਖੀ ਜਿਹੀ ਲੱਗਦੀ ਏਂ  ?"

" ਹਾਂ ਯਾਰ ਓਹੀਓ ਪੇਂਡੂ ਜਿਹੇ, ਅੱਜ ਫੇਰ ਪਿਛਲੇ ਬੈਂਚ 'ਤੇ ਆ ਬੈਠੇ।"

 "ਨਾ ਹੋਇਆ ਕੀ?"

"ਹੋਣਾ ਕੀ ਆ, ਫੇਰ ਓਹੀਓ ਪੇਂਡੂ ਹੂੜ੍ਹ ਮੱਤ ਆਲੀਆਂ ਜਟਕਾ ਜਿਹੀਆਂ ਗੱਲਾਂ। ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇਸੀ ਜਏ ਪੇਂਡੂਆਂ ਨੂੰ ਕਦੋਂ ਮੱਤ ਆਊਗੀ।"

"ਦੇਸੀ ? ਦੇਸੀ ਤਾਂ ਆਪਾਂ ਸਾਰੇ ਹੀ ਆਂ। ਹੋਰ ਭਲਾ ਪ੍ਰਦੇਸੀ ਆਂ ? ਉਂ ! ਬੇਅਕਲ ਤੇ ਹੂੜ੍ਹ ਮੱਤ ਆਲੇ ਲੋਕ ਹੁੰਦੇ ਆ, ਪਿੰਡਾਂ 'ਚ ਵੀ ਤੇ ਸ਼ਹਿਰਾਂ 'ਚ ਵੀ।"

" ਹਾਂ ! ਓਹ ਤਾਂ ਹੈ।"

"ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਉਜੱਡ ਜਾਂ ਗਵਾਰ  ਕਹੀਦਾ ,ਪੇਂਡੂ ਨਹੀਂ।"

" ਉਂ -ਉਂ"

"ਜੇ ਤੂੰ ਆਪਣੀ ਅਕਲ ਨੂੰ ਹੱਥ ਮਾਰਿਆ ਹੁੰਦਾ, ਪਤਾ ਤਾਂ ਤੈਨੂੰ ਤਾਂ ਲੱਗਦਾ ਕਿ ਕਈ ਵੱਡੇ ਸਾਹਿਤਕਾਰ, ਡਾਕਟਰ, ਵਕੀਲ ,ਖਿਡਾਰੀ ਤੇ ਹੋਰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੌਣ ਕੌਣ ਪੇਂਡੂ ਹੀ ਨੇ। ਜੇ ਮੈਂ ਗਿਣਾਉਣ ਲੱਗ ਪਈ ਤਾਂ ਏਥੇ ਹੀ ਰਾਤ ਪੈਜੂਗੀ। ਨਾਲ਼ੇ ਵੱਡੇ ਵੱਡੇ ਦਿਲਾਂ ਆਲੇ ਪੇਂਡੂਆਂ ਦੇ ਘਰ ਕਿਤੇ ਹਵੇਲੀ ਆਲੇ ਤੇ ਕਿਤੇ ਵੱਡੇ ਲਾਣੇ ਕਿਆਂ ਵਾਲ਼ੇ ਵੱਜਦੇ ਨੇ ਤੇ ਸ਼ਹਿਰੀਆਂ ਦੇ ਘੁੱਤੀਆਂ ਜਿੱਡੇ ਘਰ ਬਟਿਆਂ ਤੇ ਹਿੰਦਸਿਆਂ 'ਚ ਉਲਝ ਕੇ ਰਹਿ ਜਾਂਦੇ ਨੇ। ਹਾਂ ! ਜੇ ਪੇਂਡੂ ਅੰਨ ਨਾ ਉਗਾਵੇ ਤਾਂ ਥੋਡਾ ਟੱਬਰ ਫ਼ਿਰ ਕਿੱਥੋਂ ਖਾਵੇ ? ਉਜੱਡ ਤਾਂ ਉਜੱਡ ਹੁੰਦੈ, ਕੋਈ ਪੇਂਡੂ ਨਹੀਂ। 

ਡਾ.ਹਰਦੀਪ ਕੌਰ ਸੰਧੂ 
ਨੋਟ : ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ 1720 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ ਹੈ। 
  ਲਿੰਕ 1                ਲਿੰਕ 2