ਖੁਦ ਤੋਂ ਖੁਦ ਦਾ ਉਹਲਾ

ਹੁਣ ਮੈਂ ਰਾਤ ਨੂੰ ਰਾਤ ਕਹਿੰਦਾ ਹਾਂ 
ਦਿਨ ਨੂੰ ਦਿਨ ਹੀ ਕਹਿੰਦਾ ਹਾਂ
ਖੁਦ ਨੂੰ ਧੋਖਾ ਨਹੀਂ ਦੇਂਦਾ
ਸੱਚ ਦੇ ਨਾਲ ਰਹਿੰਦਾ ਹਾਂ ,
ਰਾਤ ਨੂੰ ਖੂਬ ਸੌਂਦਾ ਹਾਂ 
ਰੱਜ ਕੇ ਖ਼ਾਬ ਤਕਦਾ ਹਾਂ
ਦਿਨ ਨੂੰ ਧੁੱਪ ਹੰਢਾਉਂਦਾ ਹਾਂ
ਖ਼ਾਬਾਂ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ,
ਨਾ ਕੋਈ ਚੜਦੀਆਂ-ਕਲਾ ਹੈ ਕੋਈ
ਨਾ ਢਹਿੰਦੀ ਕਲਾ ਦਾ ਮਤਲਬ
ਇਹ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਹੈ ਸਿਰਫ
ਨਹੀਂ ਕਿਤਾਬਾਂ 'ਚ ਬੰਦ ਇਬਾਰਤ ,
ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦੀਆਂ ਠੀਕਰਾਂ ਜੋੜ ਕੇ
ਜੇ ਬਰਤਨ ਬਣਾਓਗੇ
ਚੁੱਲ੍ਹੇ  'ਤੇ ਕਿੰਝ ਰੱਖੋਗੇ
ਉਸ ਵਿੱਚ ਕੀ ਪਕਾਓਗੇ ,
ਖੁਦ ਚੁਣੋ ਆਪਣੇ ਗਗਨ ਦਾ ਰੰਗ
ਆਪਣੀ ਮਿੱਟੀ ਖੁਦ ਵਾਓ
ਲੂਣਾ ਮਿੱਠਾ ਜੋ ਖਾਣਾ ਹੈ
ਖੁਦ ਬੀਜੋ, ਖੁਦ ਖਾਓ ,
ਮੰਗਵੇਂ ਕਪੜੇ ਪਾ ਕੇ ਕੀ ਤਨ ਦਾ ਢਕਣਾ
ਅੰਦਰੋਂ ਸਭ ਨੰਗੇ ਨੇ
ਖੁਦ ਤੋਂ ਖੁਦ ਦਾ ਕਿਉਂ ਉਹਲਾ ਰੱਖਣਾ ।

ਦਿਲਜੋਧ ਸਿੰਘ 

ਨੋਟ : ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ 15 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ ਹੈ।

ਚੁੰਨੀ ਵਾਲਾ ਸੂਟ (ਮਿੰਨੀ ਕਹਾਣੀ)

ਮੇਰੀ ਮਿੰਨੀ ਕਹਾਣੀ ਚੁੰਨੀ ਵਾਲਾ ਸੂਟ  20 ਜੁਲਾਈ 2014 ਨੂੰ ਪੰਜਾਬੀ ਮਿੰਨੀ , 21 ਜੁਲਾਈ 2014 ਨੂੰ ਪੰਜਾਬੀ ਵਿਹੜਾ ਅਤੇ 1 ਮਾਰਚ 2015 ਨੂੰ ਲਘੁਕਥਾ ਡਾਟ ਕਾਮ 'ਤੇ  ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਹੋਈ। 

ਲਿੰਕ 1         ਲਿੰਕ 2    ਲਿੰਕ 3

ਨੋਟ : ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ 630 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ ਹੈ।

ਉਹ ਕੁੜੀ ਤੇ ਮੈਂ .....

ਓਸ ਕੁੜੀ ਨੇ ਮੈਥੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, 
ਮੇਰਾ ਸੁਪਨਾ ਚਿੱਤਵ ਲਿਆ ਸੀ।
ਓਸ ਕੁੜੀ ਨੇ ਆਪਣੀ ਪੀੜਾ,
ਨਾਲ ਇਹ ਮੇਰਾ ਤਨ ਘੜਿਆ ਸੀ।
ਓਸ ਕੁੜੀ ਨੇ ਮੇਰੇ ਮਸਤਕ,
ਇੱਕ ਭਖਦਾ ਸੂਰਜ ਧਰਿਆ ਸੀ।
ਓਸ ਕੁੜੀ ਨੇ ਮੇਰੀ ਖ਼ਾਤਿਰ,
ਜੀਵਨ ਦਾ ਹਰ ਦੁੱਖ ਜਰਿਆ ਸੀ।

ਓਸ ਕੁੜੀ ਦੇ ਸੁਫ਼ਨੇ ਦਾ ਸੱਚ,
ਹਸਰਤ ਦਾ ਦਰਿਆ ਵਹਿੰਦਾ ਹੇ।
ਓਸ ਕੁੜੀ ਦਾ ਮਘਦਾ ਅੱਖਰ,
ਜਦ ਮੇਰੇ ਚਿੰਤਨ ਬਹਿੰਦਾ ਹੈ।
ਓਸ ਕੁੜੀ ਦਾ ਨਿਰਮਲ ਹਉਕਾ,
ਗੁੱਝੀਆਂ ਰਮਜਾਂ ਵਿੱਚ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ।
”ਨਿੱਕੇ ਜਿਹੇ ਕਲਬੂਤ ਤੇਰੇ ਵਿੱਚ
ਨਿੱਕਿਆ ਮੇਰਾ ਜੱਗ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।”

ਦਿਨ ਤੀਆਂ ਦੇ (ਹਾਇਬਨ)

ਕੱਲ੍ਹ ਦੁਪਹਿਰੇ ਅੱਭੜਵਾਹੇ ਅੱਧ ਸੁੱਤੀ ਜਿਹੀ ਨੇ ਵੀਰ ਨੂੰ ਫੋਨ 'ਤੇ ਕਿਹਾ, ਵੱਡੀ ਬੈਠਕ ਦੀ ਅਲਮਾਰੀ ਦੇ ਥੱਲੜੇ ਰੱਖਣੇ 'ਚ ਮੇਰਾ ਵੰਙਾਂ ਦਾ ਡੱਬਾ ਪਿਆ ਸੀ ।

ਵੀਰ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ, ਹਾਂ ਰੂਪਾਂ ਪਿਆ ਤਾਂ ਹੁੰਦਾ ਸੀ । ਹੈਂ ਵੀਰੇ ਹੁਣ ਕਿੱਥੇ ਆ?
ਵੀਰ ਨੇ ਕਿਹਾ ਹੋਊਗਾ ਤਾਂ ਘਰੇ ਹੀ ਪਰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿੱਥੇ ਹੋਣਾ ।ਲੈ ਵੀਰੇ ਉਹਦੇ 'ਚ ਮੇਰੀਆਂ ਬਾਹਲੀਆਂ ਸੋਹਣੀਆਂ ਵੰਙਾਂ ਨੇ , ਅੱਡ ਅੱਡ ਰੰਗਾਂ ਦੀਆਂ..ਪੀਲਾ ਚੌਰਸ ਡੱਬਾ ਸੀ ਉੰਨ ਵਾਲਾ ।
ਵੀਰੇ ਨੇ ਕਿਹਾ ਹਾਂ ਸੱਚੀਂ ਮੈਨੂੰ ਡੱਬਾ ਵੀ ਯਾਦ ਆ ਤੇ ਵੰਙਾਂ ਵੀ ,ਪਤਾ ਬਹੁਤ ਸੋਹਣੀਆਂ ਸੀ।
ਵੀਰੇ ਭਾਬੀ ਨੂੰ ਪੁੱਛ ਕਿੱਥੇ ਆ?

ਭਾਬੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਵਿਆਹ ਮਗਰੋਂ ਸਾਰਾ ਸਮਾਨ ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ ਵੰਡਤਾ ਸੀ, ਹੁਣ ਕਿੱਥੇ ਤੇਰੀਆਂ ਵੰਙਾਂ ?

ਹੋਸ਼ ਆਇਆ, ਸੋਚੀਂ ਪੈਗੀ' ਇਹ ਕੀ ਮੈਂ ਵੀ ਨਿਆਣਿਆਂ ਆਲੀ ਗੱਲ ਕਰਤੀ, ਇਹ ਗੱਲ ਕੋਈ ਤਿੰਨ ਦਿਨ, ਤਿੰਨ ਹਫਤੇ ਜਾਂ ਮਹੀਨਿਆਂ ਦੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪੂਰੇ ਤੀਹ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਦੀ ਸੀ ।

ਮੇਰਾ ਵਿਰਾਸਤੀ ਵੰਙਾਂ ਦਾ ਡੱਬਾ, ਵੱਡੇ ਭੈਣ ਜੀ ਨੇ ਆਗਰੇ ਤੋਂ ਲਿਆਂਦੀਆਂ ਵੰਙਾਂ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ਸਨ ਡੱਬੇ ਦਾ , ਬੜੇ ਸਲੀਕੇ ਨਾਲ ਡੱਬੇ ਦੀ ਤਹਿ 'ਤੇ ਕਾਗਜ਼ ਰੱਖਿਆ ਸੀ ਫਿਰ ਰੂੰ ਵਿਛਾ ਕੇ ਵੰਙਾਂ ਰੱਖੀਆਂ ਸੀ ।

ਬਹੁਤੀਆਂ ਸੋਹਣੀਆਂ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਡੱਬੇ 'ਚ ਹੀ ਪਈਆਂ ਰਹੀਆਂ, ਕਦੇ ਉਹ ਸਾਡੀ ਵੀਣੀ ਦਾ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ਨਾ ਬਣੀਆਂ । ਭੈਣ ਜੀ ਦਾ ਕਹਿਣਾ ਸੀ ਇਹਦੇ ਨਾਲ ਦੀਆਂ ਹੁਣ ਕਿਧਰੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦੀਆਂ । ਇਹ ਗੱਲ ਸੱਚ ਵੀ ਸੀ, ਤਿੰਨ ਰੰਗ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਹੁਣ ਵੀ ਯਾਦ ਨੇ ਪਾਣੀ ਰੰਗੇ ਰੰਗ ਵਿੱਚ, ਇੱਕ ਫਿਰੋਜ਼ੀ ਧਾਰੀ ਸੀ,ਇੱਕ ਪੀਲੀ ਤੇ ਚਿੱਟੀ ਧਾਰੀ ਵਾਲੀਆਂ ਸਨ।

ਮੈਂ ਦੇਖਦੀ ਨੀਝ ਲਾ ਕੇ ਪਰ ਬਿਨਸ ਜਾਣ ਦੇ ਡਰੋਂ ਫਿਰ ਪੋਲੇ ਹੱਥੀਂ ਡੱਬੇ ਵਿੱਚ ਟਿਕਾ ਦਿੰਦੀ । ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆਈਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਡੱਬਾ ਜਰੂਰ ਦਿਖਾਉਂਦੀ, ਉਹ ਵੀ ਕਹਿੰਦੀਆਂ ਹੁਣ ਅਸੀਂ ਵੀ ਡੱਬਾ ਲਾਵਾਂਗੇ। ਮੇਰੇ ਲਈ ਉਹ ਕਿਸੇ ਖਜ਼ਾਨੇ ਤੋਂ ਘੱਟ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਕੁਆਰੀ ਰੀਝਾਂ ਕਿੰਨੀਆਂ ਪ੍ਰਬਲ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ, ਹੁਣ ਸੋਚਦੀ ਹਾਂ ...ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀਹਦੀ ਵੀਣੀ ਦਾ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ਉਹ ਬਣੀਆਂ, ਬਣੀਆਂ ਵੀ ਜਾਂ ਬੇਰਹਿਮੀ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਹੋ ਕੱਚ ਦੇ ਟੁਕੜੇ ਬਣੀਆਂ ।

ਦਿਨ ਤੀਆਂ ਦੇ

ਰੰਗ ਬਿਰੰਗੀ ਵੰਙਾਂ
ਯਾਦਾਂ ਦੀ ਗੰਢ।

ਜਗਰੂਪ ਕੌਰ ਗਰੇਵਾਲ

ਨੋਟ : ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ 715 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ ਹੈ।

ਰਹਿਬਰ (ਮਿੰਨੀ ਕਹਾਣੀ)

ਸਰਕਾਰੀ ਹਸਪਤਾਲ਼ 'ਚੋਂ ਉਸ ਨੂੰ ਜਵਾਬ ਮਿਲ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਹਾਲਤ ਹੁਣ ਨਾਜ਼ੁਕ ਹੁੰਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਅੰਦਰੂਨੀ ਖੂਨ ਵਹਿਣ ਕਾਰਨ ਜੱਚਾ ਬੱਚਾ ਦੀ ਜਾਨ ਨੂੰ ਖ਼ਤਰਾ ਬਣਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਨਾਜਰ ਦੇ ਮੱਥੇ 'ਤੇ ਉਕਰੀਆਂ ਚਿੰਤਾ ਦੀਆਂ ਲਕੀਰਾਂ ਹੋਰ ਗਹਿਰੀਆਂ ਹੋ ਗਈਆਂ ਸਨ।ਟੁੱਟਵੀਂ ਦਿਹਾੜੀ ਲੱਗਣ ਕਾਰਨ ਹੁਣ ਤਾਈਂ ਪੈਸਿਆਂ ਦਾ ਬੰਦੋਬਸਤ ਵੀ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਿਆ ਸੀ। ਚੌਗਿਰਦਾ ਉਸ ਨੂੰ ਸਾਹ ਘੁੱਟਦਾ ਜਾਪਿਆ। ਸਾਹ -ਸੱਤਹੀਣ ਹੋਇਆ ਉਹ ਕੌਲ਼ੇ ਨਾਲ ਲੱਗ ਕੇ ਬੈਠ ਗਿਆ। 

     "ਚੱਲ ਉੱਠ !ਨਾਜਰਾ ਚਿੱਤ ਛੋਟਾ ਨਾ ਕਰ ਪੁੱਤ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਤੈਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਕਿਹਾ ਤੀ, ਬਈ ਆਪਾਂ ਗਿੰਦੋ ਨੂੰ ਕਾਸ਼ੀ ਹਸਪਤਾਲ ਲੈ ਚੱਲਦੇ ਆਂ। ਤੇਰੇ ਪੱਲਿਓਂ ਇੱਕ ਆਨਾ ਵੀ ਨੀ ਲੱਗਣਾ ਜੇ ਕੁੜੀ ਹੋਈ ਤਾਂ । ਡਾਕਟਰਨੀ ਕੁੜੀ ਹੋਣ 'ਤੇ ਕੋਈ ਪੈਸਾ ਨੀ ਲੈਂਦੀ ਓਥੇ। ਦਵਾਈਆਂ ਵੀ ਪੱਲਿਓਂ ਦਿੰਦੀ ਆ ਤੇ ਨਾਲ਼ੇ ਪੂਰੀ ਸੰਭਾਲ ਹੋਊ। " ਗੁਆਢੋਂ ਨਾਲ ਆਈ ਬੇਬੇ ਨੇ ਸਲਾਹ ਦਿੱਤੀ । 

       ਨਾਜਰ ਹੁਣ ਲੇਬਰ ਰੂਮ ਦੇ ਬਾਹਰ ਹੱਥ ਬੰਨੀ ਬੈਠਾ ਸੀ। ਸ਼ਾਇਦ ਓਸ ਦਾਤੇ ਦੀ ਕਿਸੇ ਰਹਿਮਤ ਦੀ ਆਸ 'ਤੇ । ਪਰ ਹਰ ਪਲ ਉਸ ਦੀ ਬੇਚੈਨੀ ਵਧਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ। "ਲਾਡੋ ਗੁੜੀਆ ਹੋਈ ਹੈ, ਕੋਈ ਫੀਸ ਨਹੀਂ, ਬੱਸ ਗੁੜ ਦੀ ਰੋੜੀ ਨਾਲ ਸਭ ਦਾ ਮੂੰਹ ਮਿੱਠਾ ਕਰਾਓ।" ਰਹਿਬਰ ਬਣੀ ਡਾਕਟਰ ਦੇ ਬੋਲ ਸੁਣਦਿਆਂ ਨਾਜਰ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ 'ਚ ਸ਼ੁਕਰਾਨੇ ਦੇ ਹੰਝੂ ਛਲਕ ਪਏ। 

ਡਾ. ਹਰਦੀਪ ਕੌਰ ਸੰਧੂ 

ਨੋਟ : ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ 340 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ ਹੈ।

ਲਿੰਕ 1     ਲਿੰਕ 2         ਲਿੰਕ 3     ਲਿੰਕ 4

ਨਿਰਮੋਹੇ (ਮਿੰਨੀ ਕਹਾਣੀ )

ਉਸ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਸਾਰੀ ਪੂੰਜੀ ਦੋ ਖੱਦਰ ਦੇ ਝੋਲ਼ਿਆਂ 'ਚ ਸਿਮਟ ਗਈ ਸੀ। ਨੱਬਿਆਂ ਨੂੰ ਢੁੱਕਿਆ ਬਾਪੂ ਅੱਜ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਕਿਸੇ ਚੌਂਕ 'ਚ ਬੇਘਰ ਹੋਇਆ ਬੈਠਾ ਸੀ। ਨਿਰਬਲ ਕਮਜ਼ੋਰ ਜ਼ਖਮੀ ਦੇਹੀ ਤੇ ਅੱਖਾਂ 'ਚੋਂ ਨਿਰੰਤਰ ਵਹਿ ਰਹੀ ਸੀ ਬੇਵੱਸੀ। ਘਟੀ ਯਾਦਦਾਸ਼ਤ ਕਰਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਓਸ ਜਗ੍ਹਾ ਦੀ ਵੀ ਪਛਾਣ ਨਹੀਂ ਰਹੀ ਸੀ ਜਿੱਥੇ ਕਦੇ ਉਹ ਰਹਿੰਦਾ ਹੋਵੇਗਾ। ਪੈਲ਼ੀ ਘੱਟ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਉਸ ਆਪਣਾ ਜੱਦੀ ਪਿੰਡ ਤਾਂ ਜਵਾਨੀ ਵੇਲ਼ੇ ਹੀ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਤੇ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਠੇਕੇਦਾਰੀ ਕਰ ਕੇ ਟੱਬਰ ਪਾਲ਼ਿਆ। ਦੋ ਪੁੱਤਾਂ ਦੇ ਆਲੀਸ਼ਾਨ ਮਕਾਨਾਂ 'ਚ ਹੁਣ ਉਸ ਦੇ ਰਹਿਣ ਲਈ ਕੋਈ ਖੱਲ -ਖੂੰਜਾ ਬਾਕੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬਚਿਆ। ਬੇਬੇ ਵੀ ਕੋਲ਼ ਹੀ ਨੀਵੀਂ ਪਾਈ ਬੈਠੀ ਸੀ ਤੇ ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਅੱਜ ਵੀ ਘਰ ਦੇ ਪਰਦੇ ਕੱਜਣ ਦੀ ਅਸਫ਼ਲ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ। 

ਭੁੱਖਾਂ -ਦੁੱਖਾਂ ਦਾ ਭੰਨਿਆ ਲਾਚਾਰ ਬਿਰਧ ਜੋੜਾ ਅੱਜ ਦਰ -ਦਰ ਦੀਆਂ ਠੋਕਰਾਂ ਖਾਣ ਨੂੰ ਮਜਬੂਰ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਬਾਪੂ ਦੇ ਚੀਸਾਂ ਭਰੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਅੱਲੇ ਜ਼ਖਮ ਆਪੂੰ ਫਿੱਸ ਪਏ," ਘਰ ਦੇ ਬਾਹਰ ਐਡਾ ਜਿੰਦਾ ਲਮਕਦੈ ਤੇ ਹੈਗੇ ਉਹ ਅੰਦਰੇ ਪਰ ਸਾਨੂੰ ਬਾਰ ਨੀ ਖੋਲ੍ਹਦੇ।" ਬੇਬੇ ਦੇ ਪੈਰਾਂ ਦੇ ਰਿਸਦੇ ਜ਼ਖਮ ਵੀ ਉਸ ਦੀ ਗੁੱਝੀ ਚੁੱਪੀ ਨੂੰ ਤੋੜ ਰਹੇ ਸਨ। ਬੇਬੇ -ਬਾਪੂ ਦੀ ਸੱਜਰੀ ਟੀਸ ਦੇ ਜ਼ਖਮਾਂ ਨੂੰ ਤਾਂ ਅੱਜ ਚੌਂਕ 'ਚ ਮੂਕ ਦਰਸ਼ਕ ਬਣੀ ਭੀੜ ਨਿਹਾਰ ਰਹੀ ਸੀ ਪਰ ਇਸ ਨਿਰਮੋਹੇ ਜੱਗ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਅੰਤਰੀਵ 'ਚ ਉਗੀਆਂ ਪੀੜਾਂ ਦੀ ਸਾਰ ਲੈਣ ਵਾਲਾ ਕੋਈ ਕਿੱਥੋਂ ਬਹੁੜੇਗਾ ? 

ਡਾ. ਹਰਦੀਪ ਕੌਰ ਸੰਧੂ 

ਨੋਟ : ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ 360 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ ਹੈ।

   ਲਿੰਕ         ਲਿੰਕ 1         ਲਿੰਕ 2          ਲਿੰਕ 3

ਬੇਬੇ

ਨੋਟ : ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ 15 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ ਹੈ।

ਅਾਪਣੇ ਅਧਿਅਾਪਕ ਨੂੰ..

ਮੈਂ ਮਜਦੂਰ ਦਾ ਬੱਚਾ ਅਾ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ

ਸਕੂਲ ਦੇ ਦਰ 'ਤੇ ,
ਬਿਨ ਨਹਾਏ,  ਭੁੱਖਾ, ਚਾਹ ਤੋਂ ਬਗੈਰ
ਚਲੀ ਜੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਮਾਂ ਮੇਰੀ
ਗੋਹਾ ਸੁੱਟਣ ਲੋਕਾਂ ਦਾ |

ਪਰ ਤੁਸੀਂ ਦਿੰਦੇ ਹੋ ਘੂਰੀ
ਸਾਫ ਵਰਦੀ ਪਾੳੁਣ , ਨੰਹੁ ਕੱਟਣ,
ਸਕੂਲ ਲੇਟ ਅਾੳੁਣ ਦੀ,
ਨਵੀਂ ਕਾਪੀ ਨਾ ਲਿਅਾਉਣ ਦੀ |
ਡਰ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ ਮੈਂ,ਪਿਓ ਤੋਂ ਪੈਸੇ ਮੰਗਣ ਵੇਲ਼ੇ,
ਪੈਸੇ ਖਾਤਿਰ ਤਾਂ ੳੁਹ ਹੈ , ਗੁਲਾਮ ਜੱਟ ਦਾ |
ਤੁਸੀਂ ਨਹੀਂ ਜਾਣ ਸਕਦੇ ,ਮੇਰੇ ਘਰ ਦੇ ਹਾਲਾਤਾਂ ਨੂੰ,
ਮੇਰੀ ਗਰੀਬੀ ਰੇਖਾ ਬਾਰੇ ,
ਮੇਰੇ ਕੁਚਲੇ ਗਏ ਬਚਪਨ ਨੂੰ |

ਭੁੱਲ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਅੱਖਰ ,ਸ਼ਬਦ ਤੇ ਵਾਕ
ਨਰਮਾ ਚੁਗਦਿਅਾਂ ਹੋਇਅਾਂ ਖੇਤਾਂ ਵਿੱਚ ਹੀ,
ਕਿੱਥੋਂ ਪੜਾਂ ਮੈਂ  ? ਬਿਨ ਤੁਹਾਡੇ,
ਜਿਨਾਂ ਪੜ੍ਹਾਉਗੇ ਪੜ੍ਹ ਜਾਵਾਂਗਾ
ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੇ ਲਈ ਰੱਬ ਜੋ ਹੋ ,
ਪਰ ਅਾਸ ਨਾ ਕਰੋ ਮੇਰੇ ਘਰ ਤੋਂ
ਮੇਰੇ ਕਿਸਮਤ ਮਾਰੇ ਮਾਂ ਪਿਓ ਤੋਂ 

ਮਾਸਟਰ ਸੁਖਵਿੰਦਰ ਦਾਨਗੜ੍ਹ

94171-80205

ਨੋਟ : ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ 20 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ ਹੈ।

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਮੁੱਠੀ 'ਚ ਵਤਨ ਦੀ ਮਿੱਟੀ ਲੈ ,ਤੂੰ ਕਸਮਾਂ ਸੀ ਖਾਧੀਆਂ 
ਅੱਜ ਤੱਕ ਹਾਂ ਤੈਨੂੰ ਉਡੀਕਦੇ, ਕਦੋਂ ਮੋੜੇਂਗਾ ਆ ਕੇ ਭਾਜੀਆਂ

ਆਂਗਣ ‘ਚ ਲੱਗਾ ਅੰਬ ਵੀ, ਉਡੀਕਦਾ ਆਖਰ ਸੁੱਕਿਆ 

ਰੁੱਤਾਂ ਨੇ ਫਿਰ ਬਦਲੀਆਂ, ਤੇ ਲੌਟ ਆਈਆਂ ਮੁਰਗਾਬੀਆਂ

ਅੱਖਾਂ ‘ਚ ਰੜਕਾਂ ਪੈ ਗਈਆਂ, ਝੱਲ ਝ਼ੱਲ ਧੂੜ ਰਾਹਾਂ ਦੀ

ਚੰਨ ਤਾਰੇ ਗਵਾਹੀ ਦੇ ਰਹੇ, ਹਰ ਰੁੱਤੇ ਪੁੱਛਦੇ ਹਾਜੀਆਂ

ਖਾਲੀ ਨੇ ਚਿੜੀਆਂ ਦੇ ਆਲ੍ਹਣੇ, ਉਡ ਗਏ ਨੇ ਬੋਟ ਸਾਰੇ

ਹੁਣ ਤਾਂ ਹਬੀਬਾ ਪਹੁੰਚ ਜਾ, ਦਰਦਾਂ ਨੇ ਬੇ-ਹਿਸਾਬੀਆਂ

ਬੁੱਲਾਂ  'ਤੇ ਅਟਕੇ ਸਾਹ ਵੇਖ, “ਥਿੰਦ” ਨੂੰ ਪਏ  ਉਡੀਕਦੇ

ਯਾ ਰੱਬ ਸਭੇ ਬਖਸ਼ ਦੇਈਂ , ਹੋਈਆਂ ਨੇ ਜੋ ਖਰਾਬੀਆਂ

                      

ਇਜੰ: ਜੋਗਿੰਦਰ ਸਿੰਘ “ਥਿੰਦ”

 ਸਿਡਨੀ 
ਨੋਟ : ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ 15 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ ਹੈ।

ਜ਼ਿੰਦਾ ਲਾਸ਼ (ਮਿੰਨੀ ਕਹਾਣੀ)

ਉਹ ਆਪਣੀ ਉਮਰ ਨਾਲੋਂ ਵੱਡੇਰੀ ਜਾਪਦੀ ਸੀ।ਬੇਨੂਰ ਜ਼ਰਦ ਚਿਹਰਾ,ਫਟੇ ਹਾਲ, ਮੈਲੇ ਕੁਚੈਲੇ ਕੱਪੜੇ ਤੇ ਧੂੜ ਨਾਲ ਅੱਟੇ ਉਲਝੇ ਵਾਲ। ਸੁਤ-ਉਣੀਦੀਆਂ ਖੁਸ਼ਕ ਅੱਖਾਂ ਥੱਲੇ ਕਾਲੇ ਧੱਬੇ ਭੁੱਖਮਰੀ ਦੀ ਦੁਹਾਈ ਚੀਕ ਚੀਕ ਕੇ ਦੇ ਰਹੇ ਸਨ। ਸ਼ਹਿਰ ਦੀ ਜੂਹੇ ਵਸਦੇ ਮੁਹੱਲੇ 'ਚ ਉਹ ਇੱਕ ਬੇਜਾਨ ਜਿਹੀ ਸੁੰਨੀ ਥਾਂ ਦੀ ਗੁੱਠੇ ਲੱਗੀ ਬੈਠੀ ਰਹਿੰਦੀ।ਤਿੱਖੜ ਦੁਪਹਿਰੇ ਨੰਗੇ ਪੈਰੀਂ ਤਪਦੀਆਂ ਸੜਕਾਂ 'ਤੇ ਅੱਧ ਨੰਗੀ ਹਾਲਤ 'ਚ ਆਪ ਮੁਹਾਰੇ ਭੱਜੀ ਫਿਰਦੀ ਤੇ ਲੰਘੇ ਸਿਆਲਾਂ 'ਚ ਵੀ ਉਸ ਦਾ ਇਹੋ ਹਾਲ ਸੀ। 

ਉਹ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਪੱਥਰ ਦੀ ਮੂਰਤ ਬਣੀ ਬਿਟਰ ਬਿਟਰ ਝਾਕੀ ਜਾਂਦੀ ਤੇ ਕਦੇ ਆਪੂੰ ਹੱਥ ਮਾਰਦੀ ਆਪੇ ਨਾਲ ਹੀ ਹੌਲ਼ੀ -ਹੌਲ਼ੀ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ। ਪੁੱਛਣ 'ਤੇ ਕੁਝ ਵੀ ਨਾ ਬੋਲਦੀ।ਪਰ ਕਦੇ ਕਦੇ ਖੁਦ ਨੂੰ ਇਸੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦੀ ਨੂੰਹ ਦੱਸਦੀ ਤੇ ਦੁਰੇਡੇ ਕੋਈ ਆਪਣਾ ਪੇਕਾ ਪਿੰਡ। ਖਬਰੇ ਕਿੱਥੇ ਉਹ ਰਾਤ ਲੰਘਾਉਂਦੀ ਹੋਊ? 

ਹੁਣ ਤਾਂ ਉਸ ਦਾ ਵਧਿਆ ਪੇਟ ਉਸ ਅੰਦਰ ਪਲ ਰਹੇ ਬਾਲ ਦੀ ਵੀ ਗਵਾਹੀ ਭਰਦੈ। ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਸ ਨੇ ਲੀਰਾਂ -ਲੀਰ ਕੀਤਾ ਹੋਣਾ ਉਸ ਦੇ ਸਿਰ ਦੀ ਚੁੰਨੀ ਨੂੰ ? ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਅੱਖਾਂ ਨਿੱਤ ਵੇਹਿੰਦੀਆਂ ਨੇ ਉਸ ਤੁਰੀ ਫਿਰਦੀ ਜ਼ਿੰਦਾ ਲਾਸ਼ ਨੂੰ ਪਰ ਕਿਸੇ ਦੀ ਆਤਮਾ ਨਹੀਂ ਪਸੀਜਦੀ ਉਸ ਦੀ ਪੀੜਾ ਵੇਖ ਕੇ। ਕੀ ਸੱਚੀਂ ਪਿੰਡ ਦੀਆਂ ਨੂੰਹਾਂ ਧੀਆਂ ਸਭ ਦੀਆਂ ਸਾਂਝੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ ? ਉਸ ਦੀਆਂ ਬੁਝੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਇਹੋ ਸਵਾਲ ਹਰ ਰਾਹਗੀਰ ਨੂੰ ਕਰਦੀਆਂ ਹੋਣਗੀਆਂ। 

ਡਾ. ਹਰਦੀਪ ਕੌਰ ਸੰਧੂ 
ਨੋਟ : ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ 325 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ ਹੈ।

ਲਿੰਕ 1              ਲਿੰਕ 2            ਲਿੰਕ 3      ਲਿੰਕ 4

ਕਾਨੂੰਨ ( ਮਿੰਨੀ ਕਹਾਣੀ )

ਅਮਰਜੀਤ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਕਾਨੂੰਨ ਦੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਛੁੱਟੀਅਾਂ ਵਿੱਚ ੳੁਹ ਅਾਪਣੇ ਪਿੰਡ ਅਾਇਅਾ ਹੋਇਅਾ ਸੀ । ਇੱਕ ਦਿਨ ਜਦੋਂ ੳੁਹ ਸੱਥ ਕੋਲ਼ ਦੀ ਲੰਘਣ ਲੱਗਾ ਤਾਂ ਤਾਸ਼ ਖੇਡ ਰਿਹਾ ਬਿੱਕਰ ਸਿੰਘ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ , 

  " ਆ ਵੀਰ ਅਮਰ, ਯਾਰ ਤੂੰ ਤਾਂ ਖ਼ਾਸਾ ਕਾਨੂੰਨ ਜਾਣਦੈਂ। ਸਾਨੂੰ ਇੱਕ ਗੱਲ ਦੱਸ , ਨਾਲ਼ੇ ਤਾਂ ਕਹਿੰਦੇ ਆ ਵੀ ਕਾਨੂੰਨ ਕਿਸੇ ਨਾਲ਼ ਪੱਖ-ਪਾਤ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ,ਫਿਰ ਬਾਕੀ ਜਾਨਵਰ ਤਾਂ ਮਾਰਨ ਦੀ ਕਾਨੂੰਨੀ ਮਨਾਹੀ ਆ,ਪਰ ਵਿਚਾਰੇ ਮੁਰਗਿਆਂ ਦਾ ਕੀ ਕਸੂਰ ?  ਧੜਾ - ਧੜ ਕਸਾਈ ਵੱਢੀ ਜਾਂਦੇ ਨੇ , ਇਹਨਾਂ ਲਈ ਕਾਲ਼ਾ ਕਾਨੂੰਨ ਕਿਉਂ  ਅਾ ? "

ਅਮਰਜੀਤ ਨੇ ਗੰਭੀਰ ਹੁੰਦਿਆਂ ਕਿਹਾ,

   " ਇਹਨਾਂ ਲਈ ਕਾਲ਼ਾ ਕਾਨੂੰਨ ਤਾਂ ਹੋਣਾ ਹੀ ਸੀ ਵੀਰ , ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਸੁੱਤੇ ਹੋਏ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਜਗਾਉਂਦੇ ਨੇ । 

"

ਮਾਸਟਰ ਸੁਖਵਿੰਦਰ ਦਾਨਗੜ੍ਹ

94171 80205

ਨੋਟ : ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ 22 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ ਹੈ।

ਅੱਗ ਦੀ ਸਾਂਝ

ਬਾਹਰ ਦਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੜਕਿਆ, “ਕੌਣ ਏਂ?” ਮਾਂ ਨੇ ਉੱਚੀ ਆਵਾਜ਼ ਨਾਲ ਪੁੱਛਿਆ |
“ਮੈਂ ਹਾਂ ਮਿੰਦੋ,ਬੂਹਾ ਖੋਲੋ,” ਬਾਹਰੋਂ ਮਿੰਦੋ ਜੋ ਸਾਡੇ ਘਰ ਤੋਂ ਦੋ ਘਰ ਛੱਡ ਕੇ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ,ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ |ਮਾਂ ਚੌਕੇ ‘ਚ ਬੈਠੀ ਹਾਂਡੀ ਵਿੱਚ ਕੜਛੀ ਮਾਰ ਰਹੀ ਸੀ | ਚੁੱਲੇ ‘ਤੇ ਰਾਤ ਲਈ ਦਾਲ ਧਰੀ ਸੀ | ਤ੍ਰੈਕਾਲਾਂ ਦਾ ਵਕਤ ਸੀ। ਅਜੇ ਦਿਨ ਕਾਫੀ ਰਹਿੰਦਾ  ਸੀ | ਉਹਨਾਂ ਸਮਿਆਂ ‘ਚ ਲੋਕ ਰਾਤ ਦਾ ਰੋਟੀ -ਪਾਣੀ ਲੋ ਹੁੰਦਿਆ ਹੀ ਕਰ ਲੈਂਦੇ ਸੀ। ਬਿਜਲੀ ਘਰਾਂ ‘ਚ ਹੁੰਦੀ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਰੋਟੀ ਪਾਣੀ ਤੋਂ ਨਿਬੜ ਕੇ ਸੌਣਾ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਹੋਰ ਤਾਂ ਕੋਈ ਕੰਮ ਹੁੰਦਾ ਨਹੀਂ ਸੀ |ਲਾਲਟੈਨ ਦੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਦੀ ਤਰਾਂ ਜਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਵੀ ਕੋਈ ਚਮਕ ਦਮਕ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ ਸੀ |ਗਰਮੀਆਂ ਵਿੱਚ ਰਾਤ ਅਠ ਵੱਜੇ ਹੀ ਸੌਣ ਲਈ ਮੰਜੀਆਂ ਵਿਛ ਜਾਂਦੀਆਂ ਸਨ |

ਮਾਂ ਨੇ  ਬੂਹਾ ਖੋਲਿਆ ਤੇ ਮਿੰਦੋ ਅੰਦਰ ਲੰਘ ਆਈ। ਹੱਥ  ਵਿੱਚ ਪਾਥੀ ਫੜੀ ਸੀ | ਮਾਂ ਸਮਝ ਗਈ ਕਿ ਕਿਉਂ ਆਈ ਏ। ਫਿਰ ਵੀ ਪੁੱਛ ਲਿਆ, "ਕਿੰਝ ਆਉਣਾ ਹੋਇਆ, ਮਿੰਦੋ?"
“ਬੱਸ ਰਾਤ ਦਾ ਰੋਟੀ ਪਾਣੀ ਕਰਣਾ ਸੀ, ਅੱਗ ਲੈਣ ਆਈ ਸੀ |ਸੋਚਿਆ, ਮਾਸੀ ਚੌਂਕਾ ਚੁੱਲ੍ਹਾ ਛੇਤੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦੇਂਦੀ ਏ।  ਤੁਸੀਂ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ  ਚਾਹ ਜੁ ਪੀਣੀ ਹੁੰਦੀ ਏ, ਇਹ ਸੋਚ ਤੁਹਾਡੇ ਵੱਲ ਆ ਗਈ ਹਾਂ,” ਮਿੰਦੋ ਬੋਲਦੀ ਬੋਲਦੀ ਚੌਂਕੇ ਕੋਲ  ਜਾ ਖਲੋਤੀ |
“ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ,ਲੈ ਲੈ ਜਿੰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ | ਹੋਰ ਸੁਣਾ ,ਘਰ ਸਭ ਰਾਜੀ ਬਾਜੀ ਨੇ, ਆ ਬੈਠ ਜਾ ਘੜੀ|" ਮਾਂ ਨੇ ਕਹਿੰਦਿਆਂ,ਲੱਤ ਨਾਲ ਮੰਜੀ, ਜੋ ਚੌਂਕੇ ਕੋਲ ਪਈ ਸੀ ਅੱਗੇ ਸਰਕਾ ਦਿਤੀ |
“ਨਹੀਂ ਮਾਸੀ, ਫਿਰ ਆ ਕੇ  ਬੈਠਾਂਗੀ। ਹਫਤਾ ਹੋ ਗਿਆ ਤੀਲਾਂ ਵਾਲੀ ਡੱਬੀ ਨੂੰ ਖਤਮ ਹੋਇਆਂ। ਬਥੇਰੀ ਵਾਰੀ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕਹਿ ਹਾਰੀ ਹਾਂ ,ਇਹ ਪਈ ਆਉਂਦੀ ਏ |ਤੁਹਾਡੇ ਘਰੋਂ ਜਦੋਂ ਵੀ ਅੱਗ ਲੈ ਜਾਂਦੀ ਹਾਂ , ਸੱਚ ਜਾਣੀ ਮਾਸੀ , ਦਾਲ –ਰੋਟੀ  ਬੜੀ ਹੀ ਸਵਾਦ ਬਣਦੀ ਏ | ਤੁਹਾਡੇ ਚੌਂਕੇ ਦੀ ਅੱਗ ਵਿੱਚ ਬੜੀ ਬਰਕਤ ਏ |” ਮਿੰਦੋ ਨੇ ਬੜੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਕਿਹਾ |
“ਨੀਂ ਕਿਉਂ ਮਾਸੀ ਦੀਆਂ ਸਿਫਤਾਂ  ਕਰਣੀ ਏਂ ,ਅੱਗ ਤਾਂ ਅੱਗ ਹੀ ਹੁੰਦੀ ਏ ,ਮੈਂ ਕਿਹੜਾ ਉਸ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਗੁੜ ਘੋਲ ਕੇ ਰਖਦੀ ਹਾਂ ", ਮਾਂ ਦਾ ਜਵਾਬ ਸੀ |
“ਨਹੀਂ ਮਾਸੀ ਇਹ ਗੱਲ ਨਹੀਂ, ਮੈਂ ਜਦੋਂ ਵੀ ਕਿਸੇ ਦੂਜੇ ਘਰੋਂ ਅੱਗ ਲਈ ਏ,ਸੱਚ ਜਾਣੀ ਰੋਟੀ ਖਾਣ ਦਾ ਸਵਾਦ ਹੀ ਨਹੀਂ ਆਇਆ |”
“ਚੰਗਾ ਠੀਕ ਏ , ਤੂੰ ਗੱਲਾਂ ‘ਚ ਹਾਰਨ ਵਾਲੀ ਥੋੜੀ ਏਂ, ਆਪੇ ਲੈ ਲੈ ਅੱਗੇ ਹੋ ਕੇ |” ਮਾਂ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਅੱਗ ਲੈਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਮਿੰਦੋ ਨੇ ਚੁੱਲੇ ‘ਚੋਂ ਇੱਕ ਲੱਕੜ ਕੱਢ ਕੇ ਉਸਦਾ ਅਗਲਾ ਬਲਦਾ ਹੋਇਆ ਹਿੱਸਾ ਥੋੜਾ ਝਾੜ ਕੇ, ਪਾਥੀ ਤੇ ਰੱਖਿਆ , “ਚੰਗਾ ਮਾਸੀ ਫਿਰ ਆਵਾਂਗੀ ‘ਤੇ ਬੈਠਾਂਗੀ , ਅਜੇ ਤਾਂ ਮੈਂ ਦਾਲ ਵੀ ਚੁਣਨੀ ਏਂ , ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਇਹ ਬਾਣੀਆਂ ਕਿਹੋ ਜਹੀ ਦਾਲ ਵੇਚਦੈ,ਸਾਰੀ ਰੋੜਾਂ ਨਾਲ ਭਰੀ ਹੁੰਦੀ ਏ |” ਕਹਿੰਦੀ ਹੋਈ ਮਿੰਦੋ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਗਈ |ਮਾਂ ਨੇ ਚੁੱਲੇ ਵਿੱਚ ਬਲਦੀ ਅੱਗ ਨੂੰ ਬੜੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਦੇਖਿਆ ਅਤੇ ਹਾਂਡੀ ਵਿੱਚ ਕੜਛੀ ਮਾਰਨੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ | 

ਦਿਲਜੋਧ ਸਿੰਘ

ਨੋਟ : ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ 122 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ ਹੈ।

ਲਿੰਕ 1                ਲਿੰਕ 2

ਉਹ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਹੈ

ਉਹਨੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਰਿਸ਼ਤਾ ਨਹੀਂ ਤੋੜਿਆਂ ਅਜੇ।

ਉਹ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਕੋਲ ਹੋਵੇਗਾ।

ਮੈਂ ਤਾਂ ਉਹਨੂੰ ਕਲਮ ਦੀ ਨੋਕ ਤੇ ਬਿਠਾ ਰੱਖਿਆ ਹੈ।

ਉਹ ਵੀ ਇਸ ਦੀ ਇਬਾਰਤ ਪਹਿਚਾਣਦਾ ਹੋਵੇਗਾ।

ਸਾਂਝੀ ਯਾਦਾਂ ਦੇ ਮੁਰਝਾਏ ਅਰਮਾਨਾਂ ਦੇ ਫੁੱਲਾਂ ਨੂੰ।

ਸਾਂਝੀ ਯਾਦਾਂ ਦੇ ਜਲਾਏ ਹੋਏ ਅਰਮਾਨਾਂ ਦੇ ਦੀਪ।

ਸੱਜਲ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਹਰਫ਼ਾਂ ਚੋਂ ਚੁੰਮਦਾ ਹੋਵੇਗਾ।

ਉਹਦੀ ਮਜਬੂਰੀ ਹੋਏਗੀ,ਬੇਵਫ਼ਾਈ ਕਦੇ ਨਹੀਂ।

ਮੇਰਾ ਯਕੀਨ ਵੀ ਅਡੋਲ ਹੈ,ਬੜਾ ਪੱਕਾ ਕੌਲ ਹੈ।

ਉਹ ਮੇਰੇ ਮਨ ਮੰਦਰ ਨੂੰ ਰੁਸ਼ਨਾਉਂਦਾ ਬਲੌਰ ਹੈ।

ਜਿਸ ਲਈ ਮੇਰਾ ਅਣੂ ਅਣੂ ਉਹਨੂੰ ਪੁਕਾਰਦਾ ਹੈ,

'ਉਹਨੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਰਿਸ਼ਤਾ ਨਹੀਂ ਤੋੜਿਆਂ ਅਜੇ।

ਉਹ ਤਾਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੀ ਰੂਹ 'ਚ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਹੈ।'

-0-
ਸੁਰਜੀਤ ਸਿੰਘ ਭੁੱਲਰ

17-07-2017
ਨੋਟ : ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ 47 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ ਹੈ।

ਬਦਲੇ ਵਕਤ ਦੇ ਨਾਂ

ਕਿੰਨੇ ਸੀ ਓਦੋਂ ਲਾਪ੍ਰਵਾਹ
ਹੁੰਦੇ ਸੀ ਜਦੋਂ ਕੱਚੇ ਰਾਹ। 

ਟੋਭੇ ਨਾਉਣਾ, ਭੱਠੀ ਬਹਿਣਾ
ਸਭ ਨੂੰ ੲਿਸ ਦਾ ਚਾਅ ਹੁੰਦਾ ਸੀ
ਗੰਨੇ ਚੂੱਪਣ ਪੈਲੀ ਜਾਣਾ
ਓਹੀ ਕੱਚਾ ਰਾਹ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। 

ਮੋਟਰ ਗੱਡੀਅਾਂ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਸੀ
ਭੂਆ, ਮਾਸੀ, ਮਾਮਿਅਾਂ ਵੱਲ ਵੀ
ਕਦੇ- ਕਦੇ ਹੀ ਜਾਅ ਹੁੰਦਾ ਸੀ
ਉਲਾਂਭਾ ਲਾਹੁਣ ਨਈਂ ਸੀ ਜਾਂਦੇ
ਅੰਦਰੋਂ ਮਿਲਣ ਦਾ ਚਾਅ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। 

ਸਮਾਂ ਬਦਲਿਅਾ,ਚਾਅ ਬਦਲ ਗਏ
'ਕੱਚੇ' ਸੀ ਜੋ, 'ਪੱਕੇ' ਹੋ ਗਏ
ਪਿੰਡਾਂ ਦੇ ਸਭ ਰਾਹ ਬਦਲ ਗਏ
ਹਰ ਕੰਮ ਦੇ ਵਿਚ ਸੌਦੇ-ਬਾਜੀ
ਰਿਸ਼ਤਿਅਾਂ ਦੇ ਵੀ ਭਾਅ ਬਦਲ ਗਏ। 

ਭਰਾ ਨਈਂ ਰਹੇ ਭਰਾਵਾਂ ਵਰਗੇ,
ਚਿੱਟੀ ਪੱਗ ਤੇ ਚਿੱਟਾ ਚੋਲ੍ਹਾ
ਅੰਦਰੋਂ ਕਾਲ੍ਹੇ ਕਾਵਾਂ ਵਰਗੇ
ਆਪਣੇ-ਆਪ ਤਾਂ ਕੀ ਦੇਣਾ ਸੀ
ਹੱਕ ਮੰਗਿਅਾ ! ਰਾਹ ਬਦਲ ਗਏ। 

'ਕੱਚੇ' ਸੀ ਜੋ 'ਪੱਕੇ' ਹੋ ਗਏ
ਪਿੰਡਾਂ ਦੇ ਸਭ ਰਾਹ ਬਦਲ ਗਏ। 

ਦਲਜੀਤ ਸ਼ਾਹਪੁਰੀ

ਨੋਟ : ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ 32 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ ਹੈ।

ਭੁਲੇਖਾ (ਮਿੰਨੀ ਕਹਾਣੀ)

ਡਾਕਟਰ ਦੇ ਕਲੀਨਿਕ 'ਤੇ ਬੈਠੀ ਉਹ ਆਪਣੀ ਵਾਰੀ ਉਡੀਕ ਰਹੀ ਸੀ। ਪੌਣੀ ਸਦੀ ਹੰਢਾ ਚੁੱਕੀ ਉਹ ਦੋ -ਚਹੁੰ ਮਹੀਨਿਆਂ ਬਾਦ ਆਪਣੇ ਜੋੜਾਂ ਦੇ ਦਰਦ ਦੀ ਦਵਾਈ ਲੈਣ ਲਈ ਇੱਥੇ ਆਉਂਦੀ ਹੈ । ਅਚਾਨਕ ਉਸ ਦੀ ਨਿਗ੍ਹਾ ਸਾਹਮਣੇ ਆਉਂਦੀ ਇੱਕ ਬੀਬਾ 'ਤੇ ਪਈ। ਲਿਸ਼ਕਦੀਆਂ ਖ਼ੁਰਾ‌ਫ਼ਾਤੀ ਅੱਖਾਂ ਤੇ ਹਸੂੰ ਹਸੂੰ ਕਰਦਾ ਚਿਹਰਾ। ਉਹੀਓ ਕੱਦ -ਕਾਠ, ਓਹੀਓ ਪਹਿਰਾਵਾ ਤੇ ਚਾਲ -ਢਾਲ। ਉਸ ਨੂੰ ਪਛਾਨਣ 'ਚ ਦੇਰ ਨਾ ਲੱਗੀ। ਇਹ ਤਾਂ ਉਸ ਦੀ ਜਮਾਤਣ ਹੈ । ਉਸ ਨੂੰ ਤਾਂ ਜਿਵੇਂ ਚਾਅ ਚੜ੍ਹ ਗਿਆ ਤੇ ਖੁਸ਼ੀ 'ਚ ਖੀਵੀ ਹੋਈ ਉਸ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਲਈ ਉਤਾਵਲੀ ਹੋ ਉੱਠੀ।

       ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਵੱਲ ਆਉਂਦਿਆਂ ਵੇਖ ਉਹ ਉੱਠ ਖਲੋਤੀ। ਹੁਣ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦੁੱਖਦੇ ਗੋਡਿਆਂ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਇਆ ਤੇ ਨਾਲ਼ ਹੀ ਆਪਣੀ ਉਮਰ ਦਾ। "ਓਹੋ ਕਿੱਡਾ ਭੁਲੇਖਾ ਪੈ ਗਿਆ ," ਉਸ ਆਪੂੰ ਬੁੜਬੜਾਉਂਦਿਆਂ ਕਿਹਾ। ਉਸ ਬੀਬਾ ਨੂੰ ਪੁੱਛਣ 'ਤੇ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਉਹ ਉਸ ਦੀ ਉਸੇ ਜਮਾਤਣ ਦੀ ਹੀ ਧੀ ਸੀ। ਉਸ ਬੀਬਾ ਨੂੰ ਢੇਰ ਅਸੀਸਾਂ ਦਿੰਦਿਆਂ ਅਜੇ ਵੀ  ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਭੁਲੇਖੇ ਦੀ ਹਕੀਕਤ 'ਤੇ ਯਕੀਨ ਨਹੀਂ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। 

ਡਾ. ਹਰਦੀਪ ਕੌਰ ਸੰਧੂ 

ਨੋਟ : ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ 1155 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ ਹੈ।

ਲਿੰਕ 1        ਲਿੰਕ 2   ਲਿੰਕ 3

ਬੇਕਦਰੀ ( ਮਿੰਨੀ ਕਹਾਣੀ )

ਅਵਾਰਾ ਪਸ਼ੂਅਾਂ ਤੋਂ ਤੰਗ ਅਾਏ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਮੰਤਰੀ ਦੀ ਕੋਠੀ ਮੂਹਰੇ ਧਰਨਾ ਦਿੱਤਾ ਹੋਇਅਾ ਸੀ । ਅਾਖਿਰ ਮੰਤਰੀ ਨੂੰ ਲੋਕਾਂ ਦੀਅਾਂ ਸ਼ਿਕਾਇਤਾਂ ਸੁਣਨ ਲਈ ਧਰਨੇ ਵਿੱਚ ਅਾੳੁਣਾ ਹੀ ਪਿਅਾ । ੳੁਹ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ, " ਦੇਖੋ ਭਰਾਵੋ ,ਇਹ ਪਸ਼ੂ ਸਾਡੀ ਨਜ਼ਰ ਵਿੱਚ ਨੇ, ਸਰਕਾਰ ਬਹੁਤ ਹੀ ਜਲਦੀ ਇਹਨਾਂ ਲਈ ਕਰੋੜਾਂ ਰੁਪੈ ਖਰਚ ਕੇ ਹਰ ਇਲਾਕੇ ਵਿੱਚ ਪਸ਼ੂਸ਼ਾਲਾ ਬਣਾਵੇਗੀ 

।

 " 

       ਲੋਕ ਮੰਤਰੀ ਦੀ ਗੱਲ 'ਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਕੇ ਧਰਨਾ ਸਮਾਪਤ ਕਰਨ ਹੀ ਲੱਗੇ ਸਨ ਇੱਕ ਬੁਜਰਗ ਬੋਲ ਪਿਅਾ ,  " ਮੰਤਰੀ ਜੀ ਸ਼ੁਕਰ ਅਾ, ਇਹ ਪਸ਼ੂ ਤਾਂ ਤੁਹਾਡੀ ਨਿਗਾਹ ਵਿੱਚ ਅਾ ਗਏ , ਜੋ ਇਹਨਾ ਪਸ਼ੂਆਂ ਵਾਂਗ ਲੱਖਾਂ ਬੇਰੁਜ਼ਗਾਰ ਨੌਜਵਾਨ ਦਰ- ਦਰ ਭਟਕਦੇ ਫਿਰਦੇ ਨੇ , ੳੁਹ ਕਿੳੁਂ ਨਹੀਂ ਦਿਸਦੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ? "

                     

 ਇਹ ਸੁਣਦੇ ਹੀ ਮੰਤਰੀ  ਧਰਨੇ ਵਿੱਚੋਂ ਖਿਸਕ ਗਿਆ ।

ਮਾਸਟਰ ਸੁਖਵਿੰਦਰ ਦਾਨਗੜ੍ਹ

94171-80205
ਨੋਟ : ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ 55 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ ਹੈ।

ਅਹਿਸਾਸ (ਹਾਇਬਨ)

ਬਰਸਾਤ ਤੋਂ ਮਗਰੋਂ ਤੇਜ ਧੁੱਪ ਨਿਕਲੀ। ਨਿੱਕੀ ਜਿਹੀ ਬੱਦਲੀ ਨੇ ਆ ਕੇ ਪਤਲੀ ਛਾਂ ਨਾਲ ਧੁੱਪ ਦੇ ਸੇਕ ਨੂੰ ਮੱਧਮ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਆਪ ਮੁਹਾਰੇ ਅੱਥਰੂ ਵਹਿ ਤੁਰੇ ਜਿਵੇਂ ਬੱਦਲੀ ਦੇ ਸੀਨੇ ਵਿੱਚ ਛੇਕ ਹੋ ਗਏ ਹੋਣ ।

ਬੱਦਲੀ ਵਿੱਚੋਂ ਮਾਂ ਦਾ ਮੁਹਾਂਦਰਾ ਭਾਲਣ ਲੱਗੀ। ਬਚਪਨ ਵਿੱਚ ਜਦੋਂ ਮਾਂ ਨਾਲ ਧੁੱਪੇ ਜਾਂਦੀ ਸੀ ਤਾਂ ਉਹ ਵੀ ਆਪਣੀ ਚੁੰਨੀ ਦਾ ਪੱਲਾ ਮੇਰੇ ਸਿਰ ਤੇ ਕਰ ਦਿੰਦੀ।ਅਚਾਨਕ ਹਵਾ ਦੇ ਬੁੱਲੇ ਨਾਲ ਪੱਲਾ ਸਰਕ ਜਾਂਦਾ। ਉਵੇਂ ਹੀ ਅੱਜ ਹਵਾ ਦਾ ਬੁੱਲਾ ਬੱਦਲੀ ਨੂੰ ਉਡਾ ਲੈ ਗਿਆ।

ਅੱਜ ਫਿਰ ਮਾਂ ਦੀ ਛਾਂ ਤੋਂ ਮਹਿਰੂਮ ਹੋ ਗਈ।

ਮੀਂਹ ਮਗਰੋਂ
ਭਾਦੋਂ ਦੀ ਤਿੱਖੀ ਧੁੱਪ 
ਬੱਦਲੀ ਦੀ ਛਾਂ

ਜਗਰੂਪ ਕੌਰ ਖ਼ਾਲਸਾ  

ਨੋਟ : ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ 206 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ ਹੈ।

        ਲਿੰਕ 1               ਲਿੰਕ 2

ਭਰੋਸਾ (ਮਿੰਨੀ ਕਹਾਣੀ )

ਤਸਨੀਮ ੲਿੱਕ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਦੁਪੱਟਾ ਤੇ ਦੂਸਰੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਮਨ ਭਾਉਂਦੇ ਗ਼ੁਲਾਬ ਦੇ ਫੁੱਲ ਦੀ ਟਾਹਣੀ ਲਈ ਲਲਾਰੀ ਬਜ਼ਾਰ ਵਿੱਚੋਂ ਭੱਜੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ, "ਵੀਰਿਆ , ਐ ਫੁੱਲ ਜੇ ਤੇ ਐ ਬਗਲੇ ਜਿਹਾ  ਦੁਪੱਟਾ , ਮਾਸਾ ਫ਼ਰਕ ਨਾ ਪਾਵੀਂ ਤੇ ਰੰਗ ਪੱਕਾ ਹੋਵੇ।"

"ਭੈਣਾਂ ਜਿਵੇਂ ਆਂਹਨੀ ਪਈ ਏਂ, ਉਂਵੇ ਹੋਸੀ," ਤਸਨੀਮ ਦੀ ਸਹੇਲੀ ਜ਼ੈਨਬ ਦਾ ਲਲਾਰੀ ਭਰਾ ਕੁਦਰਤ ਦੀ ਬਣਾਈ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਦੀ ੲਿਬਾਦਤ ਕਰਦਾ ਸੀ ।

" ਭੈਣ ਤਸਨੀਮਾ, ਏਸ ਗ਼ੁਲਾਬ ਦੇ ਟੁੱਟਣ ਵਾਂਗ ਕੁਝ ਦਰਦ ਤਾਂ ਦੁਪੱਟੇ ਨੂੰ ਵੀ ਹੋਵੇਗਾ।" 

ਲਲਾਰੀ ਦੇ ਏਨਾ ਅਾਖ਼ਦਿਅਾਂ ਹੀ ਤਸਨੀਮਾ ਨੂੰ ਲੱਗਾ ਜਿਸ ਭਰੋਸੇ ਕੁਦਰਤ ਨੇ ੲਿਸ ਸੰਸਾਰ ਨੂੰ ੲਿਤਨੀ ਹੁਸੀਨੀਅਤ  ਨਾਲ ਨਿਵਾਜੀਅਾ ਏ, ਓਸ ਏਹ ਭਰੋਸਾ ਤੋੜ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।

ਦਲਜੀਤ ਸ਼ਾਹਪੁਰੀ 

ਓਂਟਾਰੀਓ (ਕੈਨੇਡਾ)

ਨੋਟ : ਇਹ ਪੋਸਟ ਹੁਣ ਤੱਕ 45 ਵਾਰ ਪੜ੍ਹੀ ਗਈ ਹੈ।

ਲਿੰਕ 1        ਲਿੰਕ 2